'Als het maar gezond is': de 20 weken echo!

'Is het jullie eerste kindje?' Vroeg de echoscopiste vriendelijk. Ik wierp een blik op haar eveneens bollende buik en grinnikte wat ongemakkelijk. 'We hebben geen relatie.' Antwoordde ik. Even keek de echoscopiste mij verwarrend aan. 'Ik ben een bewust alleenstaande moeder.' Legde ik uit. 'Maar zij is wel een beetje een tweede moeder hoor.' Voegde ik er aan toe. Ik zag Mirjam kijken, die blik van 'Ik voel me ongemakkelijk'. 'Oh, wat leuk, ik kom ze wel eens vaker tegen hoor, de bewust alleenstaande moeders.' Lachte de echoscopiste. En Mirjam en ik lachten mee. Nu lachten we er om, vroeger, op de middelbare school werden we allebei furieus als we voor 'potten' werden uitgemaakt. Mirjam en ik hadden al heel snel een bijzondere en hechte vriendschap, anders dan anderen. We wisten allebei als dertienjarig pubertje al wel dat onze vriendschap zou blijven en waren behoorlijk aan mekaar gehecht. Dat vonden onze klasgenoten maar raar, dus werden we als 'potten' bestempeld. Toen was dat echt niet leuk, maar na de 20-wekenecho moest ik er smakelijk om lachen.

En toen brak dát moment aan dat ik op de tafel moest klimmen, mijn buik moest ontbloten, de navelpiercing moest verwijderen en er gel op mijn buik werd gespoten. En terwijl de dame de kleine man van top tot teen bekeek, uitleg gaf, metingen deed en beelden vastlegde, wist ik ineens héél zeker dat ik wel degelijk mijn kind al enige tijd voelde bewegen. Ik zag de kleine man een ferme trap met zijn voet geven tegen mijn buik en dat kon ik voelen. Lyrisch was ik! En Mirjam ook, die had zoiets nog niet eerder meegemaakt en geloofde haar ogen niet toen ze met haar eigen ogen zag dat er een volledig, miniatuurmensje in mijn buik zat.

Nou ja, miniatuur.... Mijn buik werd naderhand schoongeveegd, we gingen zitten en de echoscopiste stond toch weer op. 'Ik wil toch nog één meting doen voor de zekerheid', zei ze. 'Want ik twijfel of de omtrek van het hoofdje wel klopt.' Prima, ik klom weer op de bank, ontblote mijn buik en staarde weer naar het scherm waarop die kleine man weer verscheen. Hoofdje werd opgemeten, buik werd schoongeveegd en we konden weer zitten. 'Oké, zijn hoofdje is vrij groot, bovengemiddeld. Hij is trouwens in zijn geheel wat aan de grote kant.' Vertelde de echoscopiste. Ik keek de echoscopiste aan alsof dat 'gewoon' nieuws was, want mijn familie bestaat niet bepaald uit dwergen. 'Op zich niet zorgelijk hoor, maar ik wil dat je toch voor de zekerheid nog een extra echo krijgt, een GUO.' 'Oké.' Antwoordde ik nuchter. 'In het UMCG.' Voegde de dame eraan toe. 'Waarom daar helemaal?' Wilde ik weten. Het kwam er op neer dat ze daar wat meer gespecialiseerd zijn. Prima! We namen afscheid, de dame wenste mij veel succes met het verdere verloop van de zwangerschap en ik wenste haar datzelfde toe. Ja, gewaagd eigenlijk, niet zeker weten of iemand zwanger is, maar iemand wel een fijne zwangerschap toewensen. Ik durfde dat, aangezien de vriendelijke dame ook (en logisch) mij en Mirjam aan zag voor een koppeltje. Ze bedankte me met een glimlach en Mirjam en ik vertrokken.

De 20-weken-echo.

Een week later in het UMCG mijn zesde echo gekregen, de GUO. En meneer was wel bovengemiddeld bevonden, maar verder leek het allemaal wel in orde te zijn in zijn koppie. Dat bovengemiddelde, ach ja, beter te groot dan te klein. Maar ik was toen pas halverwege de zwangerschap, er kan nog zoveel veranderen! Nu was meneer bij de acht en de dertien-weken-echo al ouder dan de datum waarop hij was gemaakt. 'Het is van een donor hè? Het kan dus absoluut niet op een andere dag 'gemaakt' zijn?' Vroeg één van de vele dames die ik zo onderhand heb gezien, aan me. Ik weet niet meer wie dat vroeg. Ik heb inmiddels welgeteld vier verloskundigen, twee gynaecologen en twee echoscopisten gezien. Dat mijn verloskundige die ik laatst sprak het fijn vond om mij na zo'n tijd weer te zien vond ik wel aardig om te horen. Maar ik wist eerlijk gezegd niet meer bij welke bezoek ik haar ook alweer had gezien (mijn praktijk telt twee verloskundigen en een waarneemster). Ik heb daar geen moeite mee hoor, komende tijd krijg ik nog genoeg bezoeken aan zowel de verloskundige als de gynaecoloog, dat ik vast wel een, hoe zeg je dat, soort band van vertrouwen opbouwt met degene die mij gaat helpen bij het ter wereld brengen van die kleine grote man.

De GUO. Zoals u misschien kan zien, vindt meneer zijn handjes erg smakelijk.

En ach, omdat het zo'n knap kind is, nog een foto van de kleine reus. 

'Wacht maar tot ie eruit moet!'

De geboorte dus, dat is nog een ver-van-mijn-bed-show, een héél-ver-van-mijn-bed-show. Het was alsof ik het in Keulen hoorde donderen, toen één van mijn verloskundigen bij de zestien-weken-controle vroeg of ik al bezig was met de bevalling. Nou, nee, niet bepaald, maar hoezo? Ze begreep het wel, ik was geen uitzondering. Maar die zestien weken zijn (op het moment dat ik dit schrijf) inmiddels zesentwintig weken, zesentwintig weken, mensen! Nu vraagt niet alleen de verloskundige het aan mij, maar ook mensen in mijn omgeving of ik al bezig ben met de geboorte. Misschien? Een klein beetje?

Als ik aan de geboorte denk, dan denk ik alleen maar aan die kleine man, hoe de eerste ontmoeting zal zijn en of ik dan nog zo nuchter en down-to-earth ben. Dat hele proces daarvoor.....waar was die show van mijn bed ook alweer? Goed, die dikke buik, dat was ook een ding waar ik niet echt op zat te wachten, maar nu issie er toch en vind ik het helemaal niet zo akelig als dat ik had verwacht. Njah, een slechte vergelijking met een geboorte.

Ik 'weet' alle ins en outs van zwangerschappen en bevallingen, ik ben er niet bang voor. Ik heb gezien hoe mijn lieftallige nichtje ter wereld kwam en kon als kind al gebiologeerd naar het televisieprogramma 'De bevalling' kijken of neuzen in de -inmiddels redelijk achterhaalde- zwangerschapsboeken van mijn moeder uit eind jaren 70, begin jaren 80 (die nog steeds in mijn boekenkast staan overigens). Ik wilde verloskundige worden, héél graag, maar joh, die weg daarnaartoe had wat weg van de wijze waarop Mozes door de Rode Zee kwam, er moest ergens een bizar wonder gebeuren, mocht ik die opleiding gaan doen (iets met vooropleiding en aanverwante praktische zaken). Dat wonder was dus nooit gebeurd, inmiddels is mijn droom om verloskundige te worden een beetje verdwenen en zie ik er nu vooral de nadelen van in. Maar ik wist wel veel van zwangerschappen en bevallingen, dacht ik.... Weten is toch wel anders dan ervaren, merk ik tot nu toe, dus ja, die bevalling zal dan toch ook wel anders zijn dan ik me had voorgesteld 'omdat ik alle ins en outs zou weten'. De ins weten we zo ongeveer, nu de outs nog.

Dat zogenaamde 'weten' maakt mij wel redelijk stoïcijns wanneer mensen mij proberen uit te leggen dat je zo'n baby er niet even één, twee, drie uitpoept (doorgaans). Een collega (van halverwege de 20) die ab-so-luut geen kinderwens heeft, geeft mij grijnzend informatie over uitscheuren, hechtingen en vacuümpompen, waarop ik schouderophalend nog een duit in het zakje doe over inknippen, tangverlossingen en aanverwante geboorte-ongemakken. En dan vervolgens diezelfde collega grijnzend waarschuw voor die biologische klok, waarvan ik toch ook wel zo zeker wist dat ik die klok echt niet had. Nou, mooi wel dus en dat kon haar ook overkomen. En dan zie je haar lachen als een boer met kiespijn, want je wéét echt maar nooit. Het is mij tenslotte ook overkomen.

Of ik op zwangerschapscursus wilde, vroeg de verloskundige mij twee weken geleden. Nou, er is er nooit eentje blijven zitten toen die cursus nog niet bestond, dus, nee, niet aan mij besteed hoor. Ik was daar te nuchter voor, antwoordde ik. Nou hoop ik dan ook dat ik tegen die tijd dat het tijd wordt om die 'outs' te gaan beleven, ook de nuchterheid zelve ben. Maar zie je het voor je? Ik lekker gezellig met medezwangeren puffen en samen zwanger zitten zijn? Ik ben daar echt niet het type voor, al kan ik me best voorstellen dat veel zwangere dames hier wel behoefte aan hebben.

En dan de voorlichtingavonden over de geboorte en over borstvoeding. Ik was eens mee naar zo'n avond geweest toen mijn zus zwanger was (ik zou immers ook bij de geboorte zijn), het was weliswaar een ander ziekenhuis, maar die avond hoorde ik niet veel nieuws eigenlijk. Ja, dat je van tevoren moest weten hoe je de Maxicosi moest installeren in de auto. Dat ga ik dus binnenkort wel even uitproberen. Maar de verloskundige raadde het mij echt aan om naar beide avonden te komen. Ik zie weer allerlei logistieke beren op de weg als het gaan om tijd en werk. Maar eigenlijk wil ik er wel heen, liefst met 'oma' Gusta, die zelf nooit kinderen heeft mogen krijgen en die ik graag wil betrekken bij de komst en het opgroeien van de kleine man.

De geboorte, ja, in hoeverre denk ik daar over na? Ik wil dat mijn zus en 'tante' Mirjam (mijn onmisbare soulmate) erbij zijn. Beiden wonen niet bepaald om de hoek. Ik zie mijzelf dus wel in de auto springen achter het stuur bedoel ik daarmee om mijzelf naar het ziekenhuis te vervoeren. Alsof ik eventjes op eigen houtje naar het ziekenhuis ga om een kind te baren, dat doe je gewoon even toch? Overigens genoeg mensen om me heen die me willen brengen hoor. Zo 'stiekempjes' en stilzwijgend als dat dit kind werd gemaakt zonder medeweten van mijn omgeving, zal hij vast niet ter wereld komen, vermoed ik.

Nee, ik heb werkelijk waar geen idee wat mij gaat overkomen straks, wat mij boven het hoofd hangt. De kleine man zal sowieso twee dagen in het ziekenhuis moeten blijven ter observatie (vanwege mijn medicatiegebruik, waarmee ik beslist niet mag/kan stoppen). Ik vind het een fijn idee dat ie in het ziekenhuis ter wereld zal komen. Ik was daarnaast niet echt van plan om op mijn gehorige flat (of laten we het zo zeggen, onder het huis van mijn ellendige kinderloze gestoorde bovenbuurvrouw met haar overgevoelige rot-oren) een kind te baren. Want wat als ik toch niet zo nuchter blijk te zijn en ik dat knulletje met de nodige decibel (want dat heb ik!) ter wereld ga brengen? Ik schaam mij bij voorbaat al. Dat horen ze wel minstens vijf huizen boven mij in dat geval en ze weten natuurlijk allemaal dat ik diegene was die zo tekeer ging wanneer ik daar met mijn vers afgebakken baby door de flat paradeer. Mijn buurvrouw daarentegen is een fijn mens en heeft zelf ook een aantal kinderen ter wereld gebracht, voor haar hoef ik niet naar het ziekenhuis te verkassen.

Het wordt dus een letterlijk ver-van-mijn-bed-show, aangezien het kind niet in mijn bed, maar in een ziekenhuisbed ter wereld zal komen. Dat vind ik een fijne gedachte en daar houd ik mij dan ook aan vast. Verder dan dat wil ik momenteel echt niet denken, ik zou eigenlijk ook niet weten waarvoor dat nodig is. Zo'n bevalling is niet echt te plannen, dat overkomt je gewoon. Of misschien wordt het wel een keizersnede. Dus ja, ik denk er tot een zekere hoogte over na, maar hoe en wat? Dat zullen we dan wel over aantal maanden gaan beleven. Het zal mij benieuwen!