Waar ik de tijd vandaan moet halen, weet ik echt niet, of misschien wil ik het niet.....het regelen van kinderopvang. Dat kleine jochie van (op het moment dat ik dit schrijf) een centimeter of 36 in mijn buik, die moet ik over een dik half jaar gaan uitbesteden aan een dame of dames die ik helemaal niet ken. Dat wil ik niet, echt niet!
Ruim zeven jaar geleden liep ik half-huilend door de uitgang van een kinderdagverblijf, samen met mijn zus die nergens last van had. 'Je vindt het moeilijk hè?' Vroeg mijn zus, die al meerdere malen eerder door diezelfde uitgang was gelopen. 'Ja, best wel.' Antwoordde ik monter. Dat kleine onschuldige meisjesbaby'tje met haar grote blauwe ogen en haar lieve glimlach, mijn kleine nichtje van een paar maanden oud, mijn oogappeltje, ze werd toevertrouwd aan, voor mij, voorslagen onbekende dames, die ik geen blik waardig gunde. Nee, ik vertrouwde het niet, ik had het kind liever zelf maar weer meegenomen. Maar dat was gewoon geen optie.
En die optie zal ik over ruim een half jaar ook niet hebben, er moet immers brood op de plank komen en er is maar één kostwinner in dit huishouden en dat ben ik. Er zal gewerkt moeten worden en daarmee dus ook kinderopvang geregeld moeten worden. Ik wil mijn kind niet uit handen geven, niet aan leidsters van een kinderdagverblijf, maar ook niet aan een gastouder. Mensen in mijn omgeving bieden aan om op te passen. Ja, lekker tutten met die kleine, totdat het praatjes krijgt, mobieler wordt en een eigen wil gaat krijgen. Die kleine wordt groot, dat wordt een handenbindertje die niet lekker in de armen van de oppas wil liggen tutten. Nee, er moet gespeeld worden, dingen ondernomen worden en wel samen! Hij wil aandacht en wil zijn zin krijgen. Knuffelen is voor baby's! Nou, ik ben benieuwd hoeveel mensen nog zóóó graag op willen passen over een jaar of twee als mijn kind wil spelen, in plaats van slapen en tutten.
Opa en oma structureel oppassen? Nope! Omdat een oppas een oppas is en een opa en een oma een opa en een oma zijn. Een vriendin die met grote regelmaat op wil passen? Ook dat niet. Een vriendin is een vriendin en geen oppas van mijn kind. Ik vind dat een oppas daarbij ook een stukje bijdraagt aan de opvoeding van mijn kind en ik wil niet dat dit een familielid of een goede vriendin is. Want een oppas heeft net iets meer emotionele afstand met betrekking tot zowel mij als tot mijn kind, waardoor opvoedperikelen naar mijn idee wat makkelijker te scheiden en te bespreken zijn. Mijn angst is een beetje dat wanneer een familielid of een vriendin op mijn kind zal passen, zich ook gaat bemoeien met de opvoeding van mijn kind wanneer er niet wordt opgepast. Misschien omdat ik een alleenstaande moeder ben, misschien omdat diegene mij en mijn kind gewoon goed kent of dat het een gewoonte is.
Ik voel me daardoor toch wel lichtelijk bezitterig hoor, want het is mijn kind en mijn opvoeding. Dat ik geen partner heb, zegt nog niet dat andere direct betrokkenen die rol mogen vervullen. Dat dus.
Maar weer terug naar de opvang, kind wordt dus niet ondergebracht bij een persoon die dichtbij mij staat, maar hoogstwaarschijnlijk bij een volsagen onbekend persoon. Die keuze heb ik al vlot gemaakt. Maar oh, wat vind ik dat moeilijk! Alleen al de keuze maken tussen een gastouder en een kinderdagverblijf. Laat staan naar welke gastouder of welk kinderdagverblijf. Ik heb er van wakker gelegen, mijn werkrooster combineren met de tijden van een kinderdagverblijf. Dit toch maar aangekaart op het werk, zelfs vakbond opgebeld over 'de regels', maar er moet nog van alles besproken en geregeld worden. Maar de volgende stap is nu het kiezen van een kinderdagverblijf of dus een gastouder en dat stel ik steeds maar uit, want ik wil mijn kind niet uit handen geven. Het liefst neem ik hem maar gewoon mee naar het werk of zo.
Tegelijkertijd realiseer ik mij heel goed dat ik niet alleen maar wil moederen, maar ook wil werken, een keer met een vriendin op stap wil en ook gewoon in het orkest wil blijven spelen (waar je dus niet een baby bij kan hebben uiteraard). En ik denk ook niet dat mijn kind er nou zo blij van wordt om dag in dag uit met mij alleen maar opgescheept te zitten en ook wel eens andere gezichten wilt zien. Maar ja, wat wordt het dan? Kinderdagverblijf of gastouder? Praktisch gezien is een gastouder handig, maar mijn gevoel zegt dat een kinderdagverblijf beter en vertrouwder is voor de kleine man. Heb zelf met gastouders gewerkt en ben zelf gastouder geweest, mijn algemene indruk is niet slecht hoor, maar ik ken toch wel een aantal situaties van gastouders waar ik mijn kind niet achter wil laten. (smerige of krappe omgeving, weinig aandacht voor de kinderen, grote honden, onbekende mensen die op bezoek komen, er wordt met het kind overal naartoe gesjouwd, gewoon geen lieve gastouder, etc.). Niet dat een kinderdagverblijf alles heiligend is hoor, maar ik heb daar wel een beter gevoel bij. Collega's die mekaar zien, elkaar feedback kunnen geven, waar men doorgaans beter geschoold is, waar meer kinderen zijn, waar duidelijk goed schoongemaakt wordt, genoeg ruimte, etc. Alleen.....de opvangtijden zijn aanzienlijk minder flexibel. En nou woon ik in het noorden van het land, waar de keuze voor een passend kinderdagverblijf nogal beperkter is.
Voorkeur gaat dus uit naar een kinderdagverblijf, maar ik moet eerst mijzelf (heel gauw) over de drempel slepen om een knoop door te hakken en actief op oriëntatie te gaan bij kinderopvangcentra en gastouderbureaus. Want ik moet toch wel een beetje een beeld hebben van de personen aan wie ik mijn kind ga toevertrouwen. Dat loslaten, dat begint nou al een beetje, terwijl kleine Guus toch nog zeker een week of 13 afgebakken moet worden, alvorens ik hem überhaupt zelf vast kan houden.
Ruim zeven jaar geleden liep ik half-huilend door de uitgang van een kinderdagverblijf, samen met mijn zus die nergens last van had. 'Je vindt het moeilijk hè?' Vroeg mijn zus, die al meerdere malen eerder door diezelfde uitgang was gelopen. 'Ja, best wel.' Antwoordde ik monter. Dat kleine onschuldige meisjesbaby'tje met haar grote blauwe ogen en haar lieve glimlach, mijn kleine nichtje van een paar maanden oud, mijn oogappeltje, ze werd toevertrouwd aan, voor mij, voorslagen onbekende dames, die ik geen blik waardig gunde. Nee, ik vertrouwde het niet, ik had het kind liever zelf maar weer meegenomen. Maar dat was gewoon geen optie.
En die optie zal ik over ruim een half jaar ook niet hebben, er moet immers brood op de plank komen en er is maar één kostwinner in dit huishouden en dat ben ik. Er zal gewerkt moeten worden en daarmee dus ook kinderopvang geregeld moeten worden. Ik wil mijn kind niet uit handen geven, niet aan leidsters van een kinderdagverblijf, maar ook niet aan een gastouder. Mensen in mijn omgeving bieden aan om op te passen. Ja, lekker tutten met die kleine, totdat het praatjes krijgt, mobieler wordt en een eigen wil gaat krijgen. Die kleine wordt groot, dat wordt een handenbindertje die niet lekker in de armen van de oppas wil liggen tutten. Nee, er moet gespeeld worden, dingen ondernomen worden en wel samen! Hij wil aandacht en wil zijn zin krijgen. Knuffelen is voor baby's! Nou, ik ben benieuwd hoeveel mensen nog zóóó graag op willen passen over een jaar of twee als mijn kind wil spelen, in plaats van slapen en tutten.
Opa en oma structureel oppassen? Nope! Omdat een oppas een oppas is en een opa en een oma een opa en een oma zijn. Een vriendin die met grote regelmaat op wil passen? Ook dat niet. Een vriendin is een vriendin en geen oppas van mijn kind. Ik vind dat een oppas daarbij ook een stukje bijdraagt aan de opvoeding van mijn kind en ik wil niet dat dit een familielid of een goede vriendin is. Want een oppas heeft net iets meer emotionele afstand met betrekking tot zowel mij als tot mijn kind, waardoor opvoedperikelen naar mijn idee wat makkelijker te scheiden en te bespreken zijn. Mijn angst is een beetje dat wanneer een familielid of een vriendin op mijn kind zal passen, zich ook gaat bemoeien met de opvoeding van mijn kind wanneer er niet wordt opgepast. Misschien omdat ik een alleenstaande moeder ben, misschien omdat diegene mij en mijn kind gewoon goed kent of dat het een gewoonte is.
Ik voel me daardoor toch wel lichtelijk bezitterig hoor, want het is mijn kind en mijn opvoeding. Dat ik geen partner heb, zegt nog niet dat andere direct betrokkenen die rol mogen vervullen. Dat dus.
Maar weer terug naar de opvang, kind wordt dus niet ondergebracht bij een persoon die dichtbij mij staat, maar hoogstwaarschijnlijk bij een volsagen onbekend persoon. Die keuze heb ik al vlot gemaakt. Maar oh, wat vind ik dat moeilijk! Alleen al de keuze maken tussen een gastouder en een kinderdagverblijf. Laat staan naar welke gastouder of welk kinderdagverblijf. Ik heb er van wakker gelegen, mijn werkrooster combineren met de tijden van een kinderdagverblijf. Dit toch maar aangekaart op het werk, zelfs vakbond opgebeld over 'de regels', maar er moet nog van alles besproken en geregeld worden. Maar de volgende stap is nu het kiezen van een kinderdagverblijf of dus een gastouder en dat stel ik steeds maar uit, want ik wil mijn kind niet uit handen geven. Het liefst neem ik hem maar gewoon mee naar het werk of zo.
Tegelijkertijd realiseer ik mij heel goed dat ik niet alleen maar wil moederen, maar ook wil werken, een keer met een vriendin op stap wil en ook gewoon in het orkest wil blijven spelen (waar je dus niet een baby bij kan hebben uiteraard). En ik denk ook niet dat mijn kind er nou zo blij van wordt om dag in dag uit met mij alleen maar opgescheept te zitten en ook wel eens andere gezichten wilt zien. Maar ja, wat wordt het dan? Kinderdagverblijf of gastouder? Praktisch gezien is een gastouder handig, maar mijn gevoel zegt dat een kinderdagverblijf beter en vertrouwder is voor de kleine man. Heb zelf met gastouders gewerkt en ben zelf gastouder geweest, mijn algemene indruk is niet slecht hoor, maar ik ken toch wel een aantal situaties van gastouders waar ik mijn kind niet achter wil laten. (smerige of krappe omgeving, weinig aandacht voor de kinderen, grote honden, onbekende mensen die op bezoek komen, er wordt met het kind overal naartoe gesjouwd, gewoon geen lieve gastouder, etc.). Niet dat een kinderdagverblijf alles heiligend is hoor, maar ik heb daar wel een beter gevoel bij. Collega's die mekaar zien, elkaar feedback kunnen geven, waar men doorgaans beter geschoold is, waar meer kinderen zijn, waar duidelijk goed schoongemaakt wordt, genoeg ruimte, etc. Alleen.....de opvangtijden zijn aanzienlijk minder flexibel. En nou woon ik in het noorden van het land, waar de keuze voor een passend kinderdagverblijf nogal beperkter is.
Voorkeur gaat dus uit naar een kinderdagverblijf, maar ik moet eerst mijzelf (heel gauw) over de drempel slepen om een knoop door te hakken en actief op oriëntatie te gaan bij kinderopvangcentra en gastouderbureaus. Want ik moet toch wel een beetje een beeld hebben van de personen aan wie ik mijn kind ga toevertrouwen. Dat loslaten, dat begint nou al een beetje, terwijl kleine Guus toch nog zeker een week of 13 afgebakken moet worden, alvorens ik hem überhaupt zelf vast kan houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten