Het gaat bij mij altijd anders, mijn hele levensloop bestaat uit het maken en het dragen van de gevolgen van mijn eigenzinnige keuzes. Soms denk ik dat ik beter in de jaren 60 of 70 mijn adolescentie had moeten doormaken, omdat ik mij bewust en onbewust afzet tegen verschillende dingen in de maatschappij wat 'normaal' is, of eigenlijk, wat ik (te) normaal vind.
Zo liep ik in de derde klas op de middelbare school lekker in mijn tuinbroek, me niks aantrekkende van de andere leerlingen. In de zomer waarin ik van de tweede klas naar de derde ging, verhuisden we van de Veluwe naar Twente en kwam ik op een middelbare school terecht waar een echt 'dorps' cultuurtje heerste. Je kon maar beter zo normaal mogelijk doen om niet op te vallen. En ik liep in de eerste week doodleuk in mijn tuinbroek en heb dat tot mijn examenjaar gewoon nog gedaan. Klasgenoten van mij 'raar'. Raar of niet, ik was niet op mijn mondje gevallen en na enige tijd raakten de klasgenoten aan mij gewend. Hoorde ik later van mijn broer dat één van mijn klasgenoten (die bevriend raakte met mijn broer) jaloers op mij was omdat ik in een tuinbroek durfde te lopen....tsja... Dan geldt daar weer mijn lijfspreuk 'Ik doe toch wat ik wil'.
En soms is dat niet leuk, best confronterend of gewoon irritant. Met regelmaat denk ik wel eens hoe het zou zijn als ik gewoon huisje-boompje-beestje-partner en dan een kindje zou hebben. Op één relatie (zo'n 5 jaar geleden) van enkele weken na, ben ik altijd vrijgezel geweest. Mijn leven met een man delen, ik moet er niet aan denken! (nee, ook geen vrouw, haha!). Ik kan dat gewoon niet. 'Heb je bindingsangst?' vragen mensen dan aan mij. Nee, ik heb geen angst, ik ben niet bang, het is gewoon een onvermogen (denk ik dan). Ik weet niet beter of ik ben alleen en dat bevalt mij. Die relatie van enkele weken benauwde mij ongelooflijk. Het was zeker een lieve jongen, hij was echt gek op mij, maar nadat we 'officieel' verkering hadden, was voor mij de lol er alweer van af. Ik weet nog goed dat ik die nacht nadat we verkering kregen in bed lag en mijzelf afvroeg waar ik in vredesnaam aan was begonnen. Ik gaf het een kans, maar het mocht niet baten. Zo romantisch als dat we via Skype verkering kregen, maakte ik het weer via een sms'je weer uit. De arme jongen.
Geen partner dus voor mij. Misschien dat ik 'hem' ooit eens tegen het lijf loop, je weet maar nooit natuurlijk! Maar ik pas vooralsnog niet in het plaatje waar vele leeftijdsgenoten van mij, vriendinnen, oude klasgenoten, medestudenten, collega's, etc. zich in bevinden. Ik vind het vooral burgerlijk, niks mis mee, maar het past niet bij mij. En soms frustreert dat. Dat frustreerde voorheen misschien nog meer voordat men wist dat ik zwanger was. Ik was een beetje een muurbloempje, een buitenbeentje, de eeuwige vrijgezel, een laatbloeier, hoorde niet echt bij een groepering in de maatschappij (zo voelde dat voor mij tenminste). Ja, mensen zagen mij oud worden met mijn huisdieren, haha! Zo'n soortkatten hondenmoeder.
Wat ik vooral de afgelopen jaren zag gebeuren met leeftijdsgenoten die ik bijvoorbeeld op Facebook had (en waarvan een gedeelte elkaar dus ook weer kent), was dat alle leuke getrouwde koppeltjes het gezellig met elkaar hadden, kindjes kregen en mij van Facebook knikkerde, geen partner, geen kind, niet interessant. (nogmaals, dat is mijn indruk hoor, misschien hadden ze wel een andere reden). Ik had niks meer gemeenschappelijks met deze mensen, behalve een aantal herinneringen dan. Gelukkig zijn er nog genoeg Facebook-vrienden die dat niet hebben gedaan hoor en ben ik door mijn arme, zielige, eeuwige vrijgezellenbestaan verder ook geen vrienden in real life kwijt geraakt, haha! Maar ik voelde me wel een eilandje in de maatschappij. Ook in de christelijke wereld, waarin 'de ware' toch echt zou moeten bestaan en dat je hem echt wel tegen het lijf loopt en daar kindjes mee krijgt. Dat er dames en heren begin twintig al wanhopig zijn, want die 'ware' zijn ze nog steeds niet tegengekomen. Ik kan me daar best wel wat bij voorstellen hoor, ik weet als geen ander hoe het voelt om te zien dat je omgeving allemaal in hetzelfde tempo doorgaat (verliefd, verloofd, trouwen, huisje kopen, kindje krijgen, nog een kindje, etc.). En dan met de wetenschap dat die 'ware' dus toch echt ergens rond moet lopen. maar niet wetende wanneer je hem tegen het lijf loopt. Nou, voor mij (momenteel) dus niet, ik doe het op mijn manier en op mijn volgorde :-)
Of het mij verdriet doet dat ik een alleenstaande ben? Nee, dat zeker niet! Maar het is soms wel lastig om mijn plekje te vinden in de maatschappij. Nu ik moeder word, wordt het misschien ietsje makkelijker. Er zijn tenslotte genoeg (bewust) alleenstaande moeders. En je hebt iets gemeen met vele andere vrouwen, het moederschap! Maar ook daarin bots ik wel eens tegen de 'norm' op. Zie je zulke ongelooflijk leuke kleertjes, soms met leuke teksten en plaatjes, kleurtjes, noem het maar op. Bekijk je een kledingstuk, staat er ergens 'I love daddy'. Dan baal ik weer, juist om die enkele woordjes koop ik dus een bepaald kledingstuk niet. Nou vind ik het ook wel logisch hoor dat er zulke teksten op kledingstukken staan, want eerlijk is eerlijk, ik heb ook kleertjes waarop staat 'I love mommy', dus ja.... Het zou zeer onterecht zijn dat het verboden zou moeten worden om 'I love daddy' op een kledingstuk te zetten, alleen maar om alleenstaande moeders tegemoet te komen waarbij er om welke reden dan ook geen vader in het spel is. Maar als er toch maar één zo'n kledingstuk voor mijn kind zou zijn zonder die tekst, dan was ik erg blij geweest uiteraard, haha! Maar niet alleen kledingstukken, maar (nog logischer!!), teksten in dagboeken die ik bijhoud van de zwangerschap en mijlpaalkaarten waarin er ook wordt gevraagd naar de vader en zijn familie. Super logisch! Maar ik vul daar dan toch weer n.v.t. in (of een betrokken vriendin of familielid uiteraard). En dan voel ik mij toch weer 'anders', maar stiekem ook wel weer trots.
Wat voor mij het allerbelangrijkste is, is dat ik echt mijn hart en verstand probeer te volgen. Ik ga niet mee met de grote meute, ik wanhoop niet want ik ben de 'ware' nog niet tegengekomen (en hoef deze ook niet perse tegen te komen). Trouwen/samenwonen met een man omdat dit 'hoort', samen een huisje kopen en alles perfect in orde maken voordat er een kindje komt, dat past mij niet. Mijn keuze voor het bewust alleenstaande moederschap is een keuze waar ik het ongetwijfeld nog wel eens heel moeilijk ga krijgen, maar ik zal het niet per definitie moeilijker krijgen dan getrouwde koppeltjes. Ik zal wat creatiever om moeten gaan met mijn tijd en mijn geld. Ik woon niet in een mooie yuppen-buurt tussen gelijkgestemden. Ik woon op een flat, tussen mensen uit allerlei verschillende milieus (wat echt zijn charmes heeft!). Ik heb een baan 30 kilometer verderop zonder een vast contract en een rooster waarbij ik mij afvraag hoe ik dat moet combineren met een kind en kinderopvang. Maar dit is het leven dat bij mij past, het avontuurlijke, het eigenzinnige en net als op de middelbare school, zal ik ook als bewust alleenstaande moeder mijn plekje gaan vinden in de maatschappij, maar wel op mijn manier.
Zo liep ik in de derde klas op de middelbare school lekker in mijn tuinbroek, me niks aantrekkende van de andere leerlingen. In de zomer waarin ik van de tweede klas naar de derde ging, verhuisden we van de Veluwe naar Twente en kwam ik op een middelbare school terecht waar een echt 'dorps' cultuurtje heerste. Je kon maar beter zo normaal mogelijk doen om niet op te vallen. En ik liep in de eerste week doodleuk in mijn tuinbroek en heb dat tot mijn examenjaar gewoon nog gedaan. Klasgenoten van mij 'raar'. Raar of niet, ik was niet op mijn mondje gevallen en na enige tijd raakten de klasgenoten aan mij gewend. Hoorde ik later van mijn broer dat één van mijn klasgenoten (die bevriend raakte met mijn broer) jaloers op mij was omdat ik in een tuinbroek durfde te lopen....tsja... Dan geldt daar weer mijn lijfspreuk 'Ik doe toch wat ik wil'.
En soms is dat niet leuk, best confronterend of gewoon irritant. Met regelmaat denk ik wel eens hoe het zou zijn als ik gewoon huisje-boompje-beestje-partner en dan een kindje zou hebben. Op één relatie (zo'n 5 jaar geleden) van enkele weken na, ben ik altijd vrijgezel geweest. Mijn leven met een man delen, ik moet er niet aan denken! (nee, ook geen vrouw, haha!). Ik kan dat gewoon niet. 'Heb je bindingsangst?' vragen mensen dan aan mij. Nee, ik heb geen angst, ik ben niet bang, het is gewoon een onvermogen (denk ik dan). Ik weet niet beter of ik ben alleen en dat bevalt mij. Die relatie van enkele weken benauwde mij ongelooflijk. Het was zeker een lieve jongen, hij was echt gek op mij, maar nadat we 'officieel' verkering hadden, was voor mij de lol er alweer van af. Ik weet nog goed dat ik die nacht nadat we verkering kregen in bed lag en mijzelf afvroeg waar ik in vredesnaam aan was begonnen. Ik gaf het een kans, maar het mocht niet baten. Zo romantisch als dat we via Skype verkering kregen, maakte ik het weer via een sms'je weer uit. De arme jongen.
Geen partner dus voor mij. Misschien dat ik 'hem' ooit eens tegen het lijf loop, je weet maar nooit natuurlijk! Maar ik pas vooralsnog niet in het plaatje waar vele leeftijdsgenoten van mij, vriendinnen, oude klasgenoten, medestudenten, collega's, etc. zich in bevinden. Ik vind het vooral burgerlijk, niks mis mee, maar het past niet bij mij. En soms frustreert dat. Dat frustreerde voorheen misschien nog meer voordat men wist dat ik zwanger was. Ik was een beetje een muurbloempje, een buitenbeentje, de eeuwige vrijgezel, een laatbloeier, hoorde niet echt bij een groepering in de maatschappij (zo voelde dat voor mij tenminste). Ja, mensen zagen mij oud worden met mijn huisdieren, haha! Zo'n soort
Wat ik vooral de afgelopen jaren zag gebeuren met leeftijdsgenoten die ik bijvoorbeeld op Facebook had (en waarvan een gedeelte elkaar dus ook weer kent), was dat alle leuke getrouwde koppeltjes het gezellig met elkaar hadden, kindjes kregen en mij van Facebook knikkerde, geen partner, geen kind, niet interessant. (nogmaals, dat is mijn indruk hoor, misschien hadden ze wel een andere reden). Ik had niks meer gemeenschappelijks met deze mensen, behalve een aantal herinneringen dan. Gelukkig zijn er nog genoeg Facebook-vrienden die dat niet hebben gedaan hoor en ben ik door mijn arme, zielige, eeuwige vrijgezellenbestaan verder ook geen vrienden in real life kwijt geraakt, haha! Maar ik voelde me wel een eilandje in de maatschappij. Ook in de christelijke wereld, waarin 'de ware' toch echt zou moeten bestaan en dat je hem echt wel tegen het lijf loopt en daar kindjes mee krijgt. Dat er dames en heren begin twintig al wanhopig zijn, want die 'ware' zijn ze nog steeds niet tegengekomen. Ik kan me daar best wel wat bij voorstellen hoor, ik weet als geen ander hoe het voelt om te zien dat je omgeving allemaal in hetzelfde tempo doorgaat (verliefd, verloofd, trouwen, huisje kopen, kindje krijgen, nog een kindje, etc.). En dan met de wetenschap dat die 'ware' dus toch echt ergens rond moet lopen. maar niet wetende wanneer je hem tegen het lijf loopt. Nou, voor mij (momenteel) dus niet, ik doe het op mijn manier en op mijn volgorde :-)
Of het mij verdriet doet dat ik een alleenstaande ben? Nee, dat zeker niet! Maar het is soms wel lastig om mijn plekje te vinden in de maatschappij. Nu ik moeder word, wordt het misschien ietsje makkelijker. Er zijn tenslotte genoeg (bewust) alleenstaande moeders. En je hebt iets gemeen met vele andere vrouwen, het moederschap! Maar ook daarin bots ik wel eens tegen de 'norm' op. Zie je zulke ongelooflijk leuke kleertjes, soms met leuke teksten en plaatjes, kleurtjes, noem het maar op. Bekijk je een kledingstuk, staat er ergens 'I love daddy'. Dan baal ik weer, juist om die enkele woordjes koop ik dus een bepaald kledingstuk niet. Nou vind ik het ook wel logisch hoor dat er zulke teksten op kledingstukken staan, want eerlijk is eerlijk, ik heb ook kleertjes waarop staat 'I love mommy', dus ja.... Het zou zeer onterecht zijn dat het verboden zou moeten worden om 'I love daddy' op een kledingstuk te zetten, alleen maar om alleenstaande moeders tegemoet te komen waarbij er om welke reden dan ook geen vader in het spel is. Maar als er toch maar één zo'n kledingstuk voor mijn kind zou zijn zonder die tekst, dan was ik erg blij geweest uiteraard, haha! Maar niet alleen kledingstukken, maar (nog logischer!!), teksten in dagboeken die ik bijhoud van de zwangerschap en mijlpaalkaarten waarin er ook wordt gevraagd naar de vader en zijn familie. Super logisch! Maar ik vul daar dan toch weer n.v.t. in (of een betrokken vriendin of familielid uiteraard). En dan voel ik mij toch weer 'anders', maar stiekem ook wel weer trots.
Wat voor mij het allerbelangrijkste is, is dat ik echt mijn hart en verstand probeer te volgen. Ik ga niet mee met de grote meute, ik wanhoop niet want ik ben de 'ware' nog niet tegengekomen (en hoef deze ook niet perse tegen te komen). Trouwen/samenwonen met een man omdat dit 'hoort', samen een huisje kopen en alles perfect in orde maken voordat er een kindje komt, dat past mij niet. Mijn keuze voor het bewust alleenstaande moederschap is een keuze waar ik het ongetwijfeld nog wel eens heel moeilijk ga krijgen, maar ik zal het niet per definitie moeilijker krijgen dan getrouwde koppeltjes. Ik zal wat creatiever om moeten gaan met mijn tijd en mijn geld. Ik woon niet in een mooie yuppen-buurt tussen gelijkgestemden. Ik woon op een flat, tussen mensen uit allerlei verschillende milieus (wat echt zijn charmes heeft!). Ik heb een baan 30 kilometer verderop zonder een vast contract en een rooster waarbij ik mij afvraag hoe ik dat moet combineren met een kind en kinderopvang. Maar dit is het leven dat bij mij past, het avontuurlijke, het eigenzinnige en net als op de middelbare school, zal ik ook als bewust alleenstaande moeder mijn plekje gaan vinden in de maatschappij, maar wel op mijn manier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten