Eigenzinnig ben ik altijd wel geweest, van jongs af aan. 'Ik doe toch wat ik wil' is dan ook mijn lijfspreuk. Ik kom uit een christelijk gezin, heb veel christelijke vrienden en ben ook lang actief geweest in een christelijke organisatie. Maar dat tegendraadse eigenzinnige heb ik ook in het christelijke geloof altijd wel gehad.
Ik ben een christen die tot de zwangerschap heeft gerookt, die tatoeages en piercings heeft, die voor het homohuwelijk is, discussies heeft over samenwonen en seks voor het huwelijk en nog meer van die onderwerpen waarover vele christenen verschillend denken en uiteenlopende meningen hebben. Ik geloof ook dat er steeds meer christenen zijn die anders durven of kunnen denken, ik zie wel verandering in de kerken komen, gelukkig! (vind ik dan hè?) Ik ben altijd wel op mijn eigen manier christelijk geweest, vind dat ik zelf verantwoordelijkheid moet dragen voor de keuzes die ik maak en dat ik mijn keuzes op basis van het geloof niet hoef te verantwoorden tegenover andere christenen, zolang ik een ander niet tot last ben natuurlijk. Want christelijk of niet, je bent gewoon verantwoordelijk voor je handelen en de keuzes die je maakt. Ik heb me nooit echt de 'regels vanuit de kerk of christelijke gemeenschap' laten opleggen (het niet roken is daar bijvoorbeeld eentje van). Op een zekere leeftijd ben ik mij ook af gaan zetten tegen 'de regels', heb natuurlijk ook niet altijd de briljantste keuzes gemaakt, zoals roken, haha! Maar ik ben wel altijd dicht bij mijzelf gebleven en toch een beetje mijn eigen(zinnige) pad gevolgd.
Zo besloot ik dus ook als christelijke vrijgezelle dame in mijn eentje aan het moederschap te beginnen. Vanuit mijn christelijke opvoeding heb ik het één en het ander geleerd over 'het gezin van God' of de rol van God als vader. Ik vind het dan ook niet raar dat een vader een belangrijke rol speelt in een gezin en dat het over het algemeen een christelijke principe is dat er een huwelijk is met een vader en een moeder. Daarom zou ik ook wel begrijpen dat er christelijke vrouwen zijn die er dus voor kiezen om geen bewust alleen staande moeder te worden, of dat er vermoedelijk praktisch geen christelijke donoren zijn. Maar dat ik het begrijp, wil nog niet zeggen dat ik vind dat een gezin perse een vader en een moeder moet hebben.
Maar voor mij stond het christelijk geloof geenszins in de weg om op mijn manier het ouderschap aan te gaan. Zou ik een slechtere moeder zijn dat ik mijn kind op laat groeien zonder vader? Zou ik mijn kind iets ontzeggen? Zou mijn kind nooit leren hoe het is om een vader te hebben en daardoor een verkeerd beeld van God als vader krijgen? Ik betwijfel het. Een (christelijk) huwelijk geeft ook geen garanties, ouders kunnen scheiden, vaders kunnen met de noorderzon vertrekken, overlijden of er gewoon niet echt zijn voor het kind, en dat kunnen ook christelijke vaders zijn. Je hebt gewoon geen garanties, ook niet als je christelijk bent. Voor mij was dan ook het hebben van een echtgenoot geen voorwaarde om het ouderschap aan te gaan. Ach, en tref ik een leuke vent, dan is dat helemaal prima hoor, maar bij mij gaat de volgorde gewoon net even anders en op mijn manier.
Wat ik wel heel belangrijk vind, maar daarin zal ik vast niet verschillen van alle andere bewust alleenstaande moeders, is dat ik wel wil dat mijn kind opgroeit met een mannelijk rolmodel. Gewoon een man die een rol speelt in het leven van mijn kind, in dit geval zal het mijn broer zijn. Mannen zijn nou eenmaal anders dan vrouwen en ik denk dat het goed zou zijn voor mijn kind om dat ook te ervaren. Los van het feit of ik een jochie of een meisje zou krijgen.
Uiteraard wil ik mijn kind het christelijk geloof meegeven in de opvoeding en hoop ik dat mijn kind ook op zal groeien als christen die buiten de kaders durft en kan denken. Zelf ga ik een aantal jaar niet meer naar de kerk, mede omdat ik best (vind ik) een ruimdenkende christen ben, wat in het verleden behoorlijk heeft gebotst met de wat behoudendere christenen. Nu moet ik wel zeggen dat ik ook vanuit mijn christelijke netwerk alleen maar hele leuke en positieve reacties heb gekregen op mijn keuze voor het bewust alleenstaande moederschap.
Waar het mij vooral om gaat is, dat ik mijn kind iets te bieden heb, waarvan ik het allerbelangrijkste vind dat mijn kind liefde, stabiliteit en geborgenheid krijgt. Dat kan ik mijn kind ook geven zonder dat er een vader in het spel is. Ik heb heel bewust voor dit kind gekozen, ik vind het ook zo belangrijk dat het zich gewenst en welkom voelt. Dan staat voor mij het christelijk geloof echt niet in de weg om het avontuur van het alleenstaande moederschap aan te gaan. Ik geloof echt wel dat er genoeg dames zijn die hierdoor een onvervulde kinderwens hebben, of dat door hun eigen overtuiging of de overtuiging van hun omgeving komt, ik weet het niet. Ik heb mij er niks van aangetrokken en ik heb mijn hart gevolgd (en een beetje verstand natuurlijk :-p ). Ik wil later geen spijt krijgen van de keuze om geen kinderen te krijgen vanwege het geloof (of de omgeving). Het is mijn leven en ik ben degene die deze keuze kan en mag maken. Ieder natuurlijk zo zijn eigen keuze, dat geldt ook voor de christelijke dames die er voor hebben gekozen om het niet zo te doen, wat de reden hiervoor ook is.
Ik ben in ieder geval blij dat ik de stap heb durven nemen. En ja, ik weet dat het pittig gaat zijn, maar ik weet niet beter of ik doe het alleen en hiervoor heb ik heel bewust gekozen. Er zullen vast momenten zijn dat ik stiekem even terug verlang naar mijn dagen 'alleen', maar ik weet ook heel zeker dat ik mij straks geen leven meer zonder Guusje voor kan stellen en dat ik dolgelukkig met hem zal zijn. Gelukkig heb ik een heel goed en fijn netwerk die betrokken is en waarin iedereen uitziet naar de komst van de kleine man, en ja, het merendeel van mijn netwerk is christelijk en al deze mensen steunen mij en staan achter mij :-)
Ik ben een christen die tot de zwangerschap heeft gerookt, die tatoeages en piercings heeft, die voor het homohuwelijk is, discussies heeft over samenwonen en seks voor het huwelijk en nog meer van die onderwerpen waarover vele christenen verschillend denken en uiteenlopende meningen hebben. Ik geloof ook dat er steeds meer christenen zijn die anders durven of kunnen denken, ik zie wel verandering in de kerken komen, gelukkig! (vind ik dan hè?) Ik ben altijd wel op mijn eigen manier christelijk geweest, vind dat ik zelf verantwoordelijkheid moet dragen voor de keuzes die ik maak en dat ik mijn keuzes op basis van het geloof niet hoef te verantwoorden tegenover andere christenen, zolang ik een ander niet tot last ben natuurlijk. Want christelijk of niet, je bent gewoon verantwoordelijk voor je handelen en de keuzes die je maakt. Ik heb me nooit echt de 'regels vanuit de kerk of christelijke gemeenschap' laten opleggen (het niet roken is daar bijvoorbeeld eentje van). Op een zekere leeftijd ben ik mij ook af gaan zetten tegen 'de regels', heb natuurlijk ook niet altijd de briljantste keuzes gemaakt, zoals roken, haha! Maar ik ben wel altijd dicht bij mijzelf gebleven en toch een beetje mijn eigen(zinnige) pad gevolgd.
Zo besloot ik dus ook als christelijke vrijgezelle dame in mijn eentje aan het moederschap te beginnen. Vanuit mijn christelijke opvoeding heb ik het één en het ander geleerd over 'het gezin van God' of de rol van God als vader. Ik vind het dan ook niet raar dat een vader een belangrijke rol speelt in een gezin en dat het over het algemeen een christelijke principe is dat er een huwelijk is met een vader en een moeder. Daarom zou ik ook wel begrijpen dat er christelijke vrouwen zijn die er dus voor kiezen om geen bewust alleen staande moeder te worden, of dat er vermoedelijk praktisch geen christelijke donoren zijn. Maar dat ik het begrijp, wil nog niet zeggen dat ik vind dat een gezin perse een vader en een moeder moet hebben.
Maar voor mij stond het christelijk geloof geenszins in de weg om op mijn manier het ouderschap aan te gaan. Zou ik een slechtere moeder zijn dat ik mijn kind op laat groeien zonder vader? Zou ik mijn kind iets ontzeggen? Zou mijn kind nooit leren hoe het is om een vader te hebben en daardoor een verkeerd beeld van God als vader krijgen? Ik betwijfel het. Een (christelijk) huwelijk geeft ook geen garanties, ouders kunnen scheiden, vaders kunnen met de noorderzon vertrekken, overlijden of er gewoon niet echt zijn voor het kind, en dat kunnen ook christelijke vaders zijn. Je hebt gewoon geen garanties, ook niet als je christelijk bent. Voor mij was dan ook het hebben van een echtgenoot geen voorwaarde om het ouderschap aan te gaan. Ach, en tref ik een leuke vent, dan is dat helemaal prima hoor, maar bij mij gaat de volgorde gewoon net even anders en op mijn manier.
Wat ik wel heel belangrijk vind, maar daarin zal ik vast niet verschillen van alle andere bewust alleenstaande moeders, is dat ik wel wil dat mijn kind opgroeit met een mannelijk rolmodel. Gewoon een man die een rol speelt in het leven van mijn kind, in dit geval zal het mijn broer zijn. Mannen zijn nou eenmaal anders dan vrouwen en ik denk dat het goed zou zijn voor mijn kind om dat ook te ervaren. Los van het feit of ik een jochie of een meisje zou krijgen.
Uiteraard wil ik mijn kind het christelijk geloof meegeven in de opvoeding en hoop ik dat mijn kind ook op zal groeien als christen die buiten de kaders durft en kan denken. Zelf ga ik een aantal jaar niet meer naar de kerk, mede omdat ik best (vind ik) een ruimdenkende christen ben, wat in het verleden behoorlijk heeft gebotst met de wat behoudendere christenen. Nu moet ik wel zeggen dat ik ook vanuit mijn christelijke netwerk alleen maar hele leuke en positieve reacties heb gekregen op mijn keuze voor het bewust alleenstaande moederschap.
Waar het mij vooral om gaat is, dat ik mijn kind iets te bieden heb, waarvan ik het allerbelangrijkste vind dat mijn kind liefde, stabiliteit en geborgenheid krijgt. Dat kan ik mijn kind ook geven zonder dat er een vader in het spel is. Ik heb heel bewust voor dit kind gekozen, ik vind het ook zo belangrijk dat het zich gewenst en welkom voelt. Dan staat voor mij het christelijk geloof echt niet in de weg om het avontuur van het alleenstaande moederschap aan te gaan. Ik geloof echt wel dat er genoeg dames zijn die hierdoor een onvervulde kinderwens hebben, of dat door hun eigen overtuiging of de overtuiging van hun omgeving komt, ik weet het niet. Ik heb mij er niks van aangetrokken en ik heb mijn hart gevolgd (en een beetje verstand natuurlijk :-p ). Ik wil later geen spijt krijgen van de keuze om geen kinderen te krijgen vanwege het geloof (of de omgeving). Het is mijn leven en ik ben degene die deze keuze kan en mag maken. Ieder natuurlijk zo zijn eigen keuze, dat geldt ook voor de christelijke dames die er voor hebben gekozen om het niet zo te doen, wat de reden hiervoor ook is.
Ik ben in ieder geval blij dat ik de stap heb durven nemen. En ja, ik weet dat het pittig gaat zijn, maar ik weet niet beter of ik doe het alleen en hiervoor heb ik heel bewust gekozen. Er zullen vast momenten zijn dat ik stiekem even terug verlang naar mijn dagen 'alleen', maar ik weet ook heel zeker dat ik mij straks geen leven meer zonder Guusje voor kan stellen en dat ik dolgelukkig met hem zal zijn. Gelukkig heb ik een heel goed en fijn netwerk die betrokken is en waarin iedereen uitziet naar de komst van de kleine man, en ja, het merendeel van mijn netwerk is christelijk en al deze mensen steunen mij en staan achter mij :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten