De vraag die ik al vreesde toen ik een aantal mensen vertelde over de komst van kleine Guus. Maar ik zou ik niet zijn dat ik mijn antwoord al klaar had staan.
'Geen idee, maar jij wist toch ook niet waar jij aan begon toen jij kinderen kreeg?'
Toen ik zwanger raakte was ik 32 jaar, ik had net een baan gekregen, heb een studieschuld (of een nog-niet-afgemaakte studie), net een k*t-periode achter de rug, ik woon op een flat en heb dus geen tuin en jaaa, natuurlijk, geen partner. Maar waarom zou ik geen kind kunnen grootbrengen? Of waarom zou ik dat niet mogen omdat anderen dat zo'n klus vinden?
De enige reden en oorzaak waardoor ik voorheen geen kinderen wilde, is de grote boze wereld die nog bozer leek door die eeuwige rot-dysthymie (chronische depressie). Alleen dat was voor mij een hele hoge drempel waar ik overheen moest, want ja, ik koos er voor om het alleen te doen en het kind is volledig afhankelijk van mij. Ik heb geen partner die mij tot steun kan zijn (en gelukkig dan wel een hele fijn netwerk!). Ik kan mijn kind niet even op pauze zetten of even met zijn vader de deur uitsturen, zodat ik eventjes rust krijg. Wat brengt de wereld nog meer voor akelige dingen in mijn leven en dat van mijn kind? Zouden mijn zorgen zich niet vermenigvuldigen in het kwadraat als ik een klein mensje op de wereld zette, waarvoor ik verantwoordelijk was? Voor het mensje zelf, maar ook voor het feit dat hij bestond, dat zijn bestaan een gevolg van mijn keuze was.
Maar waar ik een lange tijd geleden zat, zo diep ben ik nog nooit geweest, zo donker was mijn leven nooit eerder en ik ben er bovenop gekomen! Met therapie en medicatie! Het traject met de psycholoog was vorig jaar al afgesloten, de zwarte donkere wolken met daarin heftige onweersbuien veranderden in wolkjes die rustig boven mijn hoofd wegwaaiden. Wolkjes die iedereen wel eens heeft, hele reële wolkjes die soms wat groter zijn, soms voor een pittig buitje zorgen, maar ook weer vlot verder waaien. Het beestje, of eh, de wolken waarvoor het KNMI code oranje afgeven, heeft een naam en heet dysthymie. Ik heb een chronische depressie, maar ik bén het niet, voornamelijk dankzij de medicatie. Mijn lijf maakt een stofje simpelweg niet voldoende aan en dat komt meer voor in mijn familie. Ik ben opgegroeid met een ouder met dysthymie en ik ben niks tekort gekomen. Dus ik kan ook best een kind krijgen terwijl ik dysthymie heb, ondanks dat ik werkelijk geen idee heb wat mij straks staat te gebeuren en welke zorgen ik dan precies zal krijgen. Maar ik herken de wolk waarvoor KNMI code rood zou afgeven, héél goed en door deze ervaring en wetende dat mijn leven bij code rood niet ophoudt, vertrouw ik er op dat ik een kind kan grootbrengen.
Het is een stuk levenservaring dat ik mee kan nemen in de toekomst, het heeft me veel sterker en weerbaarder gemaakt. Ik voel me zelfverzekerder dan voordat de wolken in code rood transformeerden, ik weet dat het leven k*t kan zijn, maar dan ook echt k*t en ik weet dat dit ook kan gelden voor het leven van mijn kind. Iedereen heeft ongelooflijke rotmomenten en tegenslagen in zijn of haar leven. Maar mensen, ik ben blij dat ik leef! Ik ben blij met de ervaring die ik heb en de levenslessen die ik heb gehad en voel dat ik toe ben aan een nieuwe levensles, het moederschap. Ook ik mag dit meemaken, alleenstaand, geen vaste baan, wonende op een flat, dysthymie met medicatie en een studieschuld, zouden dit redenen mogen zijn om geen kind te mogen krijgen? Of mij ervan weerhouden om aan kinderen te beginnen?
Nee, mijn kijk op de wereld is niet rooskleurig, ik geloof niet dat ik zo naïef in het leven sta dat ik denk dat het moederschap is wat je bijvoorbeeld ziet op social media, ik weet dat het bikkelen is en dat het pittig gaat zijn. Je bent verantwoordelijk voor een mensje dat volledig afhankelijk van jou is, je wilt het beschermen, liefde geven, verzorgen, opvoeden en laten opgroeien tot een sterk persoon dat stevig in zijn schoenen staat in de maatschappij. Dat is geen klus dat je even in een paar jaartjes klaart. Ik denk er zeker niet lichtvoetig over, maar het weerhoudt er mij echt niet van om deze sprong in het diepe te maken en mijn leven voort te zetten samen met een wezentje waar ik onvoorwaardelijk van zal houden en die mijn leven zal verrijken.
'Geen idee, maar jij wist toch ook niet waar jij aan begon toen jij kinderen kreeg?'
Toen ik zwanger raakte was ik 32 jaar, ik had net een baan gekregen, heb een studieschuld (of een nog-niet-afgemaakte studie), net een k*t-periode achter de rug, ik woon op een flat en heb dus geen tuin en jaaa, natuurlijk, geen partner. Maar waarom zou ik geen kind kunnen grootbrengen? Of waarom zou ik dat niet mogen omdat anderen dat zo'n klus vinden?
De enige reden en oorzaak waardoor ik voorheen geen kinderen wilde, is de grote boze wereld die nog bozer leek door die eeuwige rot-dysthymie (chronische depressie). Alleen dat was voor mij een hele hoge drempel waar ik overheen moest, want ja, ik koos er voor om het alleen te doen en het kind is volledig afhankelijk van mij. Ik heb geen partner die mij tot steun kan zijn (en gelukkig dan wel een hele fijn netwerk!). Ik kan mijn kind niet even op pauze zetten of even met zijn vader de deur uitsturen, zodat ik eventjes rust krijg. Wat brengt de wereld nog meer voor akelige dingen in mijn leven en dat van mijn kind? Zouden mijn zorgen zich niet vermenigvuldigen in het kwadraat als ik een klein mensje op de wereld zette, waarvoor ik verantwoordelijk was? Voor het mensje zelf, maar ook voor het feit dat hij bestond, dat zijn bestaan een gevolg van mijn keuze was.
Maar waar ik een lange tijd geleden zat, zo diep ben ik nog nooit geweest, zo donker was mijn leven nooit eerder en ik ben er bovenop gekomen! Met therapie en medicatie! Het traject met de psycholoog was vorig jaar al afgesloten, de zwarte donkere wolken met daarin heftige onweersbuien veranderden in wolkjes die rustig boven mijn hoofd wegwaaiden. Wolkjes die iedereen wel eens heeft, hele reële wolkjes die soms wat groter zijn, soms voor een pittig buitje zorgen, maar ook weer vlot verder waaien. Het beestje, of eh, de wolken waarvoor het KNMI code oranje afgeven, heeft een naam en heet dysthymie. Ik heb een chronische depressie, maar ik bén het niet, voornamelijk dankzij de medicatie. Mijn lijf maakt een stofje simpelweg niet voldoende aan en dat komt meer voor in mijn familie. Ik ben opgegroeid met een ouder met dysthymie en ik ben niks tekort gekomen. Dus ik kan ook best een kind krijgen terwijl ik dysthymie heb, ondanks dat ik werkelijk geen idee heb wat mij straks staat te gebeuren en welke zorgen ik dan precies zal krijgen. Maar ik herken de wolk waarvoor KNMI code rood zou afgeven, héél goed en door deze ervaring en wetende dat mijn leven bij code rood niet ophoudt, vertrouw ik er op dat ik een kind kan grootbrengen.
Het is een stuk levenservaring dat ik mee kan nemen in de toekomst, het heeft me veel sterker en weerbaarder gemaakt. Ik voel me zelfverzekerder dan voordat de wolken in code rood transformeerden, ik weet dat het leven k*t kan zijn, maar dan ook echt k*t en ik weet dat dit ook kan gelden voor het leven van mijn kind. Iedereen heeft ongelooflijke rotmomenten en tegenslagen in zijn of haar leven. Maar mensen, ik ben blij dat ik leef! Ik ben blij met de ervaring die ik heb en de levenslessen die ik heb gehad en voel dat ik toe ben aan een nieuwe levensles, het moederschap. Ook ik mag dit meemaken, alleenstaand, geen vaste baan, wonende op een flat, dysthymie met medicatie en een studieschuld, zouden dit redenen mogen zijn om geen kind te mogen krijgen? Of mij ervan weerhouden om aan kinderen te beginnen?
Nee, mijn kijk op de wereld is niet rooskleurig, ik geloof niet dat ik zo naïef in het leven sta dat ik denk dat het moederschap is wat je bijvoorbeeld ziet op social media, ik weet dat het bikkelen is en dat het pittig gaat zijn. Je bent verantwoordelijk voor een mensje dat volledig afhankelijk van jou is, je wilt het beschermen, liefde geven, verzorgen, opvoeden en laten opgroeien tot een sterk persoon dat stevig in zijn schoenen staat in de maatschappij. Dat is geen klus dat je even in een paar jaartjes klaart. Ik denk er zeker niet lichtvoetig over, maar het weerhoudt er mij echt niet van om deze sprong in het diepe te maken en mijn leven voort te zetten samen met een wezentje waar ik onvoorwaardelijk van zal houden en die mijn leven zal verrijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten