We hebben allemaal ongetwijfeld wel van die momenten gehad vroeger dat we er van overtuigd waren dat we de opvoeding héél anders aan zouden pakken dan onze ouders. Ik zie dit ook wel in een enige mate terugkomen in de maatschappij. Waar we vroeger 'u' zeiden tegen onze ouders (overigens hoefde ik dat niet, maar mijn ouders naar hun ouders weer wel) of onze ooms en tantes 'oom' of 'tante' noemden, in plaats van bij hun voornaam, lijkt het nu heel gewoon om je oom of tante bij zijn voornaam te noemen. Eén van mijn ooms heeft enkele jaren geleden toen ik in het noorden kwam wonen en hem regelmatig bezocht, duidelijk aangegeven dat hij bij zijn voornaam genoemd wilde worden. Best joh, ik bedoel, het gaat toch om respect hebben? Als mijn oom dat wenst, in tegenstelling tot de wens en opvoeding van mijn ouders, dan geef ik daar gehoor aan.
Laatst had ik een discussie met een aantal collega's, waarvan een aantal het, net als ik, heel normaal vonden om zelfs in deze tijd ooms en tantes bij hun 'titel' aan te spreken in plaats van hun voornaam, een ander deel vond het onzin en ouderwets. Mijn zevenjarig nichtje noemt mij 'tantie', één van haar eerste woordjes en dat is zo gebleven (al denk ik niet dat ze mij nog tantie noemt als ze een jaar of twintig is). Mijn broer noemt ze gewoon bij zijn voornaam, omdat mijn broer dat wenselijk vindt. In dat geval zal mijn kind hem dus ook bij zijn voornaam aanspreken, mocht broer niet van gedachten zijn veranderd. Eigenlijk zie ik het liefst dat mijn kind oudere mensen met 'u' aanspreekt en niet zomaar even bij de voornaam. Reden? Oudere mensen hoeven geen gelijkwaardige vriendjes van mijn kind te zijn, een beetje opzien tegen oudere mensen kan echt geen kwaad. Ik heb er tenminste nooit onder geleden en ouderwets of niet, ik zie het probleem er niet van in. Dat leeftijdgenootjes en vriendjes van mijn kind een andere opvoeding krijgen en straks mijn kind een brave Hendrik wordt, omdat ik hem bepaalde manieren bijbreng die ik belangrijk vind, maakt mij niet zoveel uit. Ik heb dat liever dan wanneer mijn kind stennis loopt te schoppen op straat en ik me moet schamen voor zijn asociale en respectloze gedrag. (waarmee ik absoluut niet wil suggereren dat alle kinderen met een andere opvoeding zich zo op straat gedragen hoor).
Nou ja, mijn kind hoeft ook niet een echte brave Hendrik te worden, zolang het maar geen akelig treiterventje wordt. Als kind kreeg ik van mijn ouders meerdere malen complimenten omdat ik opkwam voor de kinderen die gepest werden. Waarschijnlijk weten ze niet precies hoe ik dat deed, want ondanks dat ik niet tegen onrecht kon, kon ik ook snoeihard zijn naar de pesters toe en heb ik echt wel dingen gezegd en gedaan, die verre van acceptabel waren (maar die soms wel doeltreffend waren). Misschien wisten ze het ook wel hoor, maar ik heb het hen nooit verteld en ben er ook nooit voor gestraft. En stiekem hoop ik dat mijn kind dat ook gaat doen, opkomen voor de mensen die het nodig hebben. Ik was als kind niet bang om assertief te zijn, ik kon prima van mij afslaan en anderen in bescherming nemen. Dat mag mijn kind ook (zeg ik nu dan hè?). Nee, zomaar vechten, dat vind ik niet oké, ruzie uitlokken ook niet. Maar dat ie bij de juf of meester gaat klagen omdat kinderen hem pesten, mwah, dat zou ie als eerste alternatief moeten kiezen, maar daarna? Ik heb wel ondervonden hoe frustrerend het is dat je steeds maar naar de juf moet gaan en dat de juf jou zuchtend aankijkt en zegt dat je dan maar ergens anders moet gaan spelen. Mijn kind mag best een tik verkopen als daar een reden voor is. Ik wil graag dat hij zijn mannetje staat straks en zich niet laat wegsturen of wegjagen door kinderen die het op hem of op andere kinderen hebben voorzien. En dat is iets wat ik hem graag mee wil geven in de opvoeding straks wat ik zelf ook heb meegekregen. Niet per direct vechten, maar wel voor jezelf of de 'zwakkeren' opkomen.
En dan al die übergezonde, verantwoorde, biologische, ecologische, organische, suikervrije hypes. Ik kreeg als achtjarig kind op vrijdagavond een glaasje cola en een bakje chips. Cola mensen, u leest het goed! Of dan elke dag na schooltijd een glaasje limonade met suiker, echt! En daarbij nog een lekker speculaasje, óók met suiker! Kwamen opa en oma op bezoek? Dan mocht ik als kleuter koffie (lees: een half kopje koffie, half kopje koffiemelk en vier klontjes suiker) en een lekkere gevulde koek! En joh, ik heb al mijn tanden nog, ik heb geen diabetes en had een prima gewicht (tot de zwangerschap, maar nog heb ik een gezonde BMI!). Ik kreeg een beker limonade of chocolademelk (uit pak!) mee naar school en Samson-koekjes. Fruit? Ja, dat kreeg ik gewoon thuis hoor, soms een mandarijntje mee naar school of zo. 's Ochtends een plakje kaas of vlees op brood, En tussen de middag 'zoetigheid' en als we weer naar school moesten, een snoepje voor onderweg. Als ik mijn huiswerk goed maakte, kreeg ik een gulden van mijn vader om een Mars te kopen. En bij mijn opa en oma een lekkere Magnum op zondagmiddag op de camping. Ik leef nog steeds en ben zo gezond als een vis!
Ik ga mijn kind zeker niet volstoppen met snoep, chocolade en frisdrank, maar ter zijner tijd mag meneer best wel eens een glaasje cola hoor of een lekkere magnum in de vakantie. Doet ie zijn best op school? Mag hij ook een Mars voor een euro. Uiteraard voer ik hem straks ook absoluut gezonde en verantwoorde dingen en mag hij niet de hele dag doorschransen van mij, maar het jochie mag straks ook genieten van een lekkere beker limonade in plaats van alleen maar water of thee. Ik snap heel goed dat wij allemaal het beste voor ons kind willen, maar ik vind het voor mezelf niet oké om heel krampachtig met 'ongezonde' etenswaren om te gaan en mijn kind dit volledig/grotendeels te ontzeggen (tenzij hij daadwerkelijk een medische reden heeft om dit niet te krijgen). Ik vind het ook niet eerlijk. Waarom mijn kind iets ontzeggen, wat ik vroeger wel 'gewoon' kreeg en waar ik nooit schade aan over heb gehouden? Ja, er zijn uitersten, je hebt gezinnen die het helemaal niet nauw nemen met verantwoordde voeding en waarvan de kinderen op jonge leeftijd al lichamelijke gevolgen hiervan ondervinden. Een andere uiterste vind ik dus je kind zoveel mogelijk water, thee en suikervrije producten voeren, zolang alles maar gezond en verantwoord is. Ik neem daarin liever de middenweg, en die middenweg is hetzelfde als wat ik in mijn jeugd heb meegekregen. Overigens zou ik het van mijzelf hypocriet vinden om een kind op de wereld te zetten die ik juist zo schoon en duurzaam mogelijk wil houden door bijvoorbeeld biologisch te eten. Alsof een mens extra op de wereld zo duurzaam is....
Ik geef hier dan wel mijn ongezouten mening, maar mensen, dit zijn voor mij meningen waarop ik mijn keuzes en opvoeding op baseer. Dit verschilt gewoon per persoon en een ieder heeft zijn eigen normen en waarden die hij/zij aan zijn/haar kind mee wil geven. En ach, als ik een geldboom in mijn tuin (die ik al niet heb), zou hebben, dan wil ik best wel een steentje bijdragen hoor aan het streven van een ander om de wereld zo schoon en duurzaam mogelijk wil houden, maar ik geloof daar niet zo in. Maar voor mij is het een hype, waaraan ik liever mijn geld niet besteed. Overigens is er wel één ding waaraan ik als consument mijn steentje bij wil dragen en dat is het welzijn van dieren. Maar dat is weer een andere kwestie.
Mijn ouders hadden, net als ik, geen geldboom in hun tuin (die ze dan weer wel hadden). Vanaf mijn achttiende moest ik mijn eigen schoolgeld en zorgverzekering betalen. Ook heb ik mijn rijbewijs helemaal zelf bekostigd. Misschien ben ik over een jaar of zeventien wel heel vermogend hoor en denk ik er anders over, maar voor nu is mijn voornemen om datzelfde aan mijn kind mee te geven, het leren omgaan met grote bedragen, verantwoord omgaan met geld en je rekeningen leren betalen. Als achttienjarige heb ik ook wel stomme dingen gedaan, véél te lang gewacht met het betalen van rekeningen, een hele wijze les (leuk als die rekeningen aanmaningen worden). Graag zou ik willen zien dat mijn kind op jonge leeftijd hier zelfstandig en verantwoord mee om kan gaan en, net als ik, lessen leert, zolang ik hem nog 'op kan vangen', mocht de nood erg hoog zijn. Ik ben trots op het feit dat ik mijn rijbewijs zelf heb betaald (en ik was echt niet na 20 lessen klaar hoor) en dat ik mijn eerste studie zelf heb bekostigd. Als achttienjarige benijdde ik vriendinnen en klasgenoten wiens ouders alles betaalden, maar ik had er begrip voor dat mijn ouders dat niet deden en ben daar nu ook blij om. Om mijn veertiende had ik een krantenwijkje en vanaf die leeftijd heb ik ook altijd gewerkt, variërend van krantenwijkjes dus, tot productiewerk, au pair, vakkenvuller, kinderopvang, klantenservice, maatschappelijk werk of thuiszorg.
Ik zou mijn kind het allerbeste, het mooiste of het duurste van de wereld willen geven en ik denk dat dit uiteindelijk toch neerkomt op verantwoordelijkheid en zelfstandigheid, zodat mijn kind straks zelf weloverwogen keuzes kan maken en op zal groeien tot een volwassen man die zich kan redden in de maatschappij. Dat willen we ongetwijfeld allemaal voor ons kind en hoe we dit onze kinderen meegeven, is aan onszelf en voor een deel wordt dat ook bepaald door de basis die wij als kind hebben meegekregen. Dus nee, de opvoeding die ik heb gekregen was zo slecht nog niet. Er komt ongetwijfeld ook nog wel een blog over de dingen die mijn ouders belangrijk vonden in de opvoeding, die ik dus écht niet zou toepassen, laten we eerlijk zijn 😁
Laatst had ik een discussie met een aantal collega's, waarvan een aantal het, net als ik, heel normaal vonden om zelfs in deze tijd ooms en tantes bij hun 'titel' aan te spreken in plaats van hun voornaam, een ander deel vond het onzin en ouderwets. Mijn zevenjarig nichtje noemt mij 'tantie', één van haar eerste woordjes en dat is zo gebleven (al denk ik niet dat ze mij nog tantie noemt als ze een jaar of twintig is). Mijn broer noemt ze gewoon bij zijn voornaam, omdat mijn broer dat wenselijk vindt. In dat geval zal mijn kind hem dus ook bij zijn voornaam aanspreken, mocht broer niet van gedachten zijn veranderd. Eigenlijk zie ik het liefst dat mijn kind oudere mensen met 'u' aanspreekt en niet zomaar even bij de voornaam. Reden? Oudere mensen hoeven geen gelijkwaardige vriendjes van mijn kind te zijn, een beetje opzien tegen oudere mensen kan echt geen kwaad. Ik heb er tenminste nooit onder geleden en ouderwets of niet, ik zie het probleem er niet van in. Dat leeftijdgenootjes en vriendjes van mijn kind een andere opvoeding krijgen en straks mijn kind een brave Hendrik wordt, omdat ik hem bepaalde manieren bijbreng die ik belangrijk vind, maakt mij niet zoveel uit. Ik heb dat liever dan wanneer mijn kind stennis loopt te schoppen op straat en ik me moet schamen voor zijn asociale en respectloze gedrag. (waarmee ik absoluut niet wil suggereren dat alle kinderen met een andere opvoeding zich zo op straat gedragen hoor).
Nou ja, mijn kind hoeft ook niet een echte brave Hendrik te worden, zolang het maar geen akelig treiterventje wordt. Als kind kreeg ik van mijn ouders meerdere malen complimenten omdat ik opkwam voor de kinderen die gepest werden. Waarschijnlijk weten ze niet precies hoe ik dat deed, want ondanks dat ik niet tegen onrecht kon, kon ik ook snoeihard zijn naar de pesters toe en heb ik echt wel dingen gezegd en gedaan, die verre van acceptabel waren (maar die soms wel doeltreffend waren). Misschien wisten ze het ook wel hoor, maar ik heb het hen nooit verteld en ben er ook nooit voor gestraft. En stiekem hoop ik dat mijn kind dat ook gaat doen, opkomen voor de mensen die het nodig hebben. Ik was als kind niet bang om assertief te zijn, ik kon prima van mij afslaan en anderen in bescherming nemen. Dat mag mijn kind ook (zeg ik nu dan hè?). Nee, zomaar vechten, dat vind ik niet oké, ruzie uitlokken ook niet. Maar dat ie bij de juf of meester gaat klagen omdat kinderen hem pesten, mwah, dat zou ie als eerste alternatief moeten kiezen, maar daarna? Ik heb wel ondervonden hoe frustrerend het is dat je steeds maar naar de juf moet gaan en dat de juf jou zuchtend aankijkt en zegt dat je dan maar ergens anders moet gaan spelen. Mijn kind mag best een tik verkopen als daar een reden voor is. Ik wil graag dat hij zijn mannetje staat straks en zich niet laat wegsturen of wegjagen door kinderen die het op hem of op andere kinderen hebben voorzien. En dat is iets wat ik hem graag mee wil geven in de opvoeding straks wat ik zelf ook heb meegekregen. Niet per direct vechten, maar wel voor jezelf of de 'zwakkeren' opkomen.
En dan al die übergezonde, verantwoorde, biologische, ecologische, organische, suikervrije hypes. Ik kreeg als achtjarig kind op vrijdagavond een glaasje cola en een bakje chips. Cola mensen, u leest het goed! Of dan elke dag na schooltijd een glaasje limonade met suiker, echt! En daarbij nog een lekker speculaasje, óók met suiker! Kwamen opa en oma op bezoek? Dan mocht ik als kleuter koffie (lees: een half kopje koffie, half kopje koffiemelk en vier klontjes suiker) en een lekkere gevulde koek! En joh, ik heb al mijn tanden nog, ik heb geen diabetes en had een prima gewicht (tot de zwangerschap, maar nog heb ik een gezonde BMI!). Ik kreeg een beker limonade of chocolademelk (uit pak!) mee naar school en Samson-koekjes. Fruit? Ja, dat kreeg ik gewoon thuis hoor, soms een mandarijntje mee naar school of zo. 's Ochtends een plakje kaas of vlees op brood, En tussen de middag 'zoetigheid' en als we weer naar school moesten, een snoepje voor onderweg. Als ik mijn huiswerk goed maakte, kreeg ik een gulden van mijn vader om een Mars te kopen. En bij mijn opa en oma een lekkere Magnum op zondagmiddag op de camping. Ik leef nog steeds en ben zo gezond als een vis!
Ik ga mijn kind zeker niet volstoppen met snoep, chocolade en frisdrank, maar ter zijner tijd mag meneer best wel eens een glaasje cola hoor of een lekkere magnum in de vakantie. Doet ie zijn best op school? Mag hij ook een Mars voor een euro. Uiteraard voer ik hem straks ook absoluut gezonde en verantwoorde dingen en mag hij niet de hele dag doorschransen van mij, maar het jochie mag straks ook genieten van een lekkere beker limonade in plaats van alleen maar water of thee. Ik snap heel goed dat wij allemaal het beste voor ons kind willen, maar ik vind het voor mezelf niet oké om heel krampachtig met 'ongezonde' etenswaren om te gaan en mijn kind dit volledig/grotendeels te ontzeggen (tenzij hij daadwerkelijk een medische reden heeft om dit niet te krijgen). Ik vind het ook niet eerlijk. Waarom mijn kind iets ontzeggen, wat ik vroeger wel 'gewoon' kreeg en waar ik nooit schade aan over heb gehouden? Ja, er zijn uitersten, je hebt gezinnen die het helemaal niet nauw nemen met verantwoordde voeding en waarvan de kinderen op jonge leeftijd al lichamelijke gevolgen hiervan ondervinden. Een andere uiterste vind ik dus je kind zoveel mogelijk water, thee en suikervrije producten voeren, zolang alles maar gezond en verantwoord is. Ik neem daarin liever de middenweg, en die middenweg is hetzelfde als wat ik in mijn jeugd heb meegekregen. Overigens zou ik het van mijzelf hypocriet vinden om een kind op de wereld te zetten die ik juist zo schoon en duurzaam mogelijk wil houden door bijvoorbeeld biologisch te eten. Alsof een mens extra op de wereld zo duurzaam is....
Ik geef hier dan wel mijn ongezouten mening, maar mensen, dit zijn voor mij meningen waarop ik mijn keuzes en opvoeding op baseer. Dit verschilt gewoon per persoon en een ieder heeft zijn eigen normen en waarden die hij/zij aan zijn/haar kind mee wil geven. En ach, als ik een geldboom in mijn tuin (die ik al niet heb), zou hebben, dan wil ik best wel een steentje bijdragen hoor aan het streven van een ander om de wereld zo schoon en duurzaam mogelijk wil houden, maar ik geloof daar niet zo in. Maar voor mij is het een hype, waaraan ik liever mijn geld niet besteed. Overigens is er wel één ding waaraan ik als consument mijn steentje bij wil dragen en dat is het welzijn van dieren. Maar dat is weer een andere kwestie.
Mijn ouders hadden, net als ik, geen geldboom in hun tuin (die ze dan weer wel hadden). Vanaf mijn achttiende moest ik mijn eigen schoolgeld en zorgverzekering betalen. Ook heb ik mijn rijbewijs helemaal zelf bekostigd. Misschien ben ik over een jaar of zeventien wel heel vermogend hoor en denk ik er anders over, maar voor nu is mijn voornemen om datzelfde aan mijn kind mee te geven, het leren omgaan met grote bedragen, verantwoord omgaan met geld en je rekeningen leren betalen. Als achttienjarige heb ik ook wel stomme dingen gedaan, véél te lang gewacht met het betalen van rekeningen, een hele wijze les (leuk als die rekeningen aanmaningen worden). Graag zou ik willen zien dat mijn kind op jonge leeftijd hier zelfstandig en verantwoord mee om kan gaan en, net als ik, lessen leert, zolang ik hem nog 'op kan vangen', mocht de nood erg hoog zijn. Ik ben trots op het feit dat ik mijn rijbewijs zelf heb betaald (en ik was echt niet na 20 lessen klaar hoor) en dat ik mijn eerste studie zelf heb bekostigd. Als achttienjarige benijdde ik vriendinnen en klasgenoten wiens ouders alles betaalden, maar ik had er begrip voor dat mijn ouders dat niet deden en ben daar nu ook blij om. Om mijn veertiende had ik een krantenwijkje en vanaf die leeftijd heb ik ook altijd gewerkt, variërend van krantenwijkjes dus, tot productiewerk, au pair, vakkenvuller, kinderopvang, klantenservice, maatschappelijk werk of thuiszorg.
Ik zou mijn kind het allerbeste, het mooiste of het duurste van de wereld willen geven en ik denk dat dit uiteindelijk toch neerkomt op verantwoordelijkheid en zelfstandigheid, zodat mijn kind straks zelf weloverwogen keuzes kan maken en op zal groeien tot een volwassen man die zich kan redden in de maatschappij. Dat willen we ongetwijfeld allemaal voor ons kind en hoe we dit onze kinderen meegeven, is aan onszelf en voor een deel wordt dat ook bepaald door de basis die wij als kind hebben meegekregen. Dus nee, de opvoeding die ik heb gekregen was zo slecht nog niet. Er komt ongetwijfeld ook nog wel een blog over de dingen die mijn ouders belangrijk vonden in de opvoeding, die ik dus écht niet zou toepassen, laten we eerlijk zijn 😁
Geen opmerkingen:
Een reactie posten