'Als het maar gezond is': de 20 weken echo!

'Is het jullie eerste kindje?' Vroeg de echoscopiste vriendelijk. Ik wierp een blik op haar eveneens bollende buik en grinnikte wat ongemakkelijk. 'We hebben geen relatie.' Antwoordde ik. Even keek de echoscopiste mij verwarrend aan. 'Ik ben een bewust alleenstaande moeder.' Legde ik uit. 'Maar zij is wel een beetje een tweede moeder hoor.' Voegde ik er aan toe. Ik zag Mirjam kijken, die blik van 'Ik voel me ongemakkelijk'. 'Oh, wat leuk, ik kom ze wel eens vaker tegen hoor, de bewust alleenstaande moeders.' Lachte de echoscopiste. En Mirjam en ik lachten mee. Nu lachten we er om, vroeger, op de middelbare school werden we allebei furieus als we voor 'potten' werden uitgemaakt. Mirjam en ik hadden al heel snel een bijzondere en hechte vriendschap, anders dan anderen. We wisten allebei als dertienjarig pubertje al wel dat onze vriendschap zou blijven en waren behoorlijk aan mekaar gehecht. Dat vonden onze klasgenoten maar raar, dus werden we als 'potten' bestempeld. Toen was dat echt niet leuk, maar na de 20-wekenecho moest ik er smakelijk om lachen.

En toen brak dát moment aan dat ik op de tafel moest klimmen, mijn buik moest ontbloten, de navelpiercing moest verwijderen en er gel op mijn buik werd gespoten. En terwijl de dame de kleine man van top tot teen bekeek, uitleg gaf, metingen deed en beelden vastlegde, wist ik ineens héél zeker dat ik wel degelijk mijn kind al enige tijd voelde bewegen. Ik zag de kleine man een ferme trap met zijn voet geven tegen mijn buik en dat kon ik voelen. Lyrisch was ik! En Mirjam ook, die had zoiets nog niet eerder meegemaakt en geloofde haar ogen niet toen ze met haar eigen ogen zag dat er een volledig, miniatuurmensje in mijn buik zat.

Nou ja, miniatuur.... Mijn buik werd naderhand schoongeveegd, we gingen zitten en de echoscopiste stond toch weer op. 'Ik wil toch nog één meting doen voor de zekerheid', zei ze. 'Want ik twijfel of de omtrek van het hoofdje wel klopt.' Prima, ik klom weer op de bank, ontblote mijn buik en staarde weer naar het scherm waarop die kleine man weer verscheen. Hoofdje werd opgemeten, buik werd schoongeveegd en we konden weer zitten. 'Oké, zijn hoofdje is vrij groot, bovengemiddeld. Hij is trouwens in zijn geheel wat aan de grote kant.' Vertelde de echoscopiste. Ik keek de echoscopiste aan alsof dat 'gewoon' nieuws was, want mijn familie bestaat niet bepaald uit dwergen. 'Op zich niet zorgelijk hoor, maar ik wil dat je toch voor de zekerheid nog een extra echo krijgt, een GUO.' 'Oké.' Antwoordde ik nuchter. 'In het UMCG.' Voegde de dame eraan toe. 'Waarom daar helemaal?' Wilde ik weten. Het kwam er op neer dat ze daar wat meer gespecialiseerd zijn. Prima! We namen afscheid, de dame wenste mij veel succes met het verdere verloop van de zwangerschap en ik wenste haar datzelfde toe. Ja, gewaagd eigenlijk, niet zeker weten of iemand zwanger is, maar iemand wel een fijne zwangerschap toewensen. Ik durfde dat, aangezien de vriendelijke dame ook (en logisch) mij en Mirjam aan zag voor een koppeltje. Ze bedankte me met een glimlach en Mirjam en ik vertrokken.

De 20-weken-echo.

Een week later in het UMCG mijn zesde echo gekregen, de GUO. En meneer was wel bovengemiddeld bevonden, maar verder leek het allemaal wel in orde te zijn in zijn koppie. Dat bovengemiddelde, ach ja, beter te groot dan te klein. Maar ik was toen pas halverwege de zwangerschap, er kan nog zoveel veranderen! Nu was meneer bij de acht en de dertien-weken-echo al ouder dan de datum waarop hij was gemaakt. 'Het is van een donor hè? Het kan dus absoluut niet op een andere dag 'gemaakt' zijn?' Vroeg één van de vele dames die ik zo onderhand heb gezien, aan me. Ik weet niet meer wie dat vroeg. Ik heb inmiddels welgeteld vier verloskundigen, twee gynaecologen en twee echoscopisten gezien. Dat mijn verloskundige die ik laatst sprak het fijn vond om mij na zo'n tijd weer te zien vond ik wel aardig om te horen. Maar ik wist eerlijk gezegd niet meer bij welke bezoek ik haar ook alweer had gezien (mijn praktijk telt twee verloskundigen en een waarneemster). Ik heb daar geen moeite mee hoor, komende tijd krijg ik nog genoeg bezoeken aan zowel de verloskundige als de gynaecoloog, dat ik vast wel een, hoe zeg je dat, soort band van vertrouwen opbouwt met degene die mij gaat helpen bij het ter wereld brengen van die kleine grote man.

De GUO. Zoals u misschien kan zien, vindt meneer zijn handjes erg smakelijk.

En ach, omdat het zo'n knap kind is, nog een foto van de kleine reus. 

'Wacht maar tot ie eruit moet!'

De geboorte dus, dat is nog een ver-van-mijn-bed-show, een héél-ver-van-mijn-bed-show. Het was alsof ik het in Keulen hoorde donderen, toen één van mijn verloskundigen bij de zestien-weken-controle vroeg of ik al bezig was met de bevalling. Nou, nee, niet bepaald, maar hoezo? Ze begreep het wel, ik was geen uitzondering. Maar die zestien weken zijn (op het moment dat ik dit schrijf) inmiddels zesentwintig weken, zesentwintig weken, mensen! Nu vraagt niet alleen de verloskundige het aan mij, maar ook mensen in mijn omgeving of ik al bezig ben met de geboorte. Misschien? Een klein beetje?

Als ik aan de geboorte denk, dan denk ik alleen maar aan die kleine man, hoe de eerste ontmoeting zal zijn en of ik dan nog zo nuchter en down-to-earth ben. Dat hele proces daarvoor.....waar was die show van mijn bed ook alweer? Goed, die dikke buik, dat was ook een ding waar ik niet echt op zat te wachten, maar nu issie er toch en vind ik het helemaal niet zo akelig als dat ik had verwacht. Njah, een slechte vergelijking met een geboorte.

Ik 'weet' alle ins en outs van zwangerschappen en bevallingen, ik ben er niet bang voor. Ik heb gezien hoe mijn lieftallige nichtje ter wereld kwam en kon als kind al gebiologeerd naar het televisieprogramma 'De bevalling' kijken of neuzen in de -inmiddels redelijk achterhaalde- zwangerschapsboeken van mijn moeder uit eind jaren 70, begin jaren 80 (die nog steeds in mijn boekenkast staan overigens). Ik wilde verloskundige worden, héél graag, maar joh, die weg daarnaartoe had wat weg van de wijze waarop Mozes door de Rode Zee kwam, er moest ergens een bizar wonder gebeuren, mocht ik die opleiding gaan doen (iets met vooropleiding en aanverwante praktische zaken). Dat wonder was dus nooit gebeurd, inmiddels is mijn droom om verloskundige te worden een beetje verdwenen en zie ik er nu vooral de nadelen van in. Maar ik wist wel veel van zwangerschappen en bevallingen, dacht ik.... Weten is toch wel anders dan ervaren, merk ik tot nu toe, dus ja, die bevalling zal dan toch ook wel anders zijn dan ik me had voorgesteld 'omdat ik alle ins en outs zou weten'. De ins weten we zo ongeveer, nu de outs nog.

Dat zogenaamde 'weten' maakt mij wel redelijk stoïcijns wanneer mensen mij proberen uit te leggen dat je zo'n baby er niet even één, twee, drie uitpoept (doorgaans). Een collega (van halverwege de 20) die ab-so-luut geen kinderwens heeft, geeft mij grijnzend informatie over uitscheuren, hechtingen en vacuümpompen, waarop ik schouderophalend nog een duit in het zakje doe over inknippen, tangverlossingen en aanverwante geboorte-ongemakken. En dan vervolgens diezelfde collega grijnzend waarschuw voor die biologische klok, waarvan ik toch ook wel zo zeker wist dat ik die klok echt niet had. Nou, mooi wel dus en dat kon haar ook overkomen. En dan zie je haar lachen als een boer met kiespijn, want je wéét echt maar nooit. Het is mij tenslotte ook overkomen.

Of ik op zwangerschapscursus wilde, vroeg de verloskundige mij twee weken geleden. Nou, er is er nooit eentje blijven zitten toen die cursus nog niet bestond, dus, nee, niet aan mij besteed hoor. Ik was daar te nuchter voor, antwoordde ik. Nou hoop ik dan ook dat ik tegen die tijd dat het tijd wordt om die 'outs' te gaan beleven, ook de nuchterheid zelve ben. Maar zie je het voor je? Ik lekker gezellig met medezwangeren puffen en samen zwanger zitten zijn? Ik ben daar echt niet het type voor, al kan ik me best voorstellen dat veel zwangere dames hier wel behoefte aan hebben.

En dan de voorlichtingavonden over de geboorte en over borstvoeding. Ik was eens mee naar zo'n avond geweest toen mijn zus zwanger was (ik zou immers ook bij de geboorte zijn), het was weliswaar een ander ziekenhuis, maar die avond hoorde ik niet veel nieuws eigenlijk. Ja, dat je van tevoren moest weten hoe je de Maxicosi moest installeren in de auto. Dat ga ik dus binnenkort wel even uitproberen. Maar de verloskundige raadde het mij echt aan om naar beide avonden te komen. Ik zie weer allerlei logistieke beren op de weg als het gaan om tijd en werk. Maar eigenlijk wil ik er wel heen, liefst met 'oma' Gusta, die zelf nooit kinderen heeft mogen krijgen en die ik graag wil betrekken bij de komst en het opgroeien van de kleine man.

De geboorte, ja, in hoeverre denk ik daar over na? Ik wil dat mijn zus en 'tante' Mirjam (mijn onmisbare soulmate) erbij zijn. Beiden wonen niet bepaald om de hoek. Ik zie mijzelf dus wel in de auto springen achter het stuur bedoel ik daarmee om mijzelf naar het ziekenhuis te vervoeren. Alsof ik eventjes op eigen houtje naar het ziekenhuis ga om een kind te baren, dat doe je gewoon even toch? Overigens genoeg mensen om me heen die me willen brengen hoor. Zo 'stiekempjes' en stilzwijgend als dat dit kind werd gemaakt zonder medeweten van mijn omgeving, zal hij vast niet ter wereld komen, vermoed ik.

Nee, ik heb werkelijk waar geen idee wat mij gaat overkomen straks, wat mij boven het hoofd hangt. De kleine man zal sowieso twee dagen in het ziekenhuis moeten blijven ter observatie (vanwege mijn medicatiegebruik, waarmee ik beslist niet mag/kan stoppen). Ik vind het een fijn idee dat ie in het ziekenhuis ter wereld zal komen. Ik was daarnaast niet echt van plan om op mijn gehorige flat (of laten we het zo zeggen, onder het huis van mijn ellendige kinderloze gestoorde bovenbuurvrouw met haar overgevoelige rot-oren) een kind te baren. Want wat als ik toch niet zo nuchter blijk te zijn en ik dat knulletje met de nodige decibel (want dat heb ik!) ter wereld ga brengen? Ik schaam mij bij voorbaat al. Dat horen ze wel minstens vijf huizen boven mij in dat geval en ze weten natuurlijk allemaal dat ik diegene was die zo tekeer ging wanneer ik daar met mijn vers afgebakken baby door de flat paradeer. Mijn buurvrouw daarentegen is een fijn mens en heeft zelf ook een aantal kinderen ter wereld gebracht, voor haar hoef ik niet naar het ziekenhuis te verkassen.

Het wordt dus een letterlijk ver-van-mijn-bed-show, aangezien het kind niet in mijn bed, maar in een ziekenhuisbed ter wereld zal komen. Dat vind ik een fijne gedachte en daar houd ik mij dan ook aan vast. Verder dan dat wil ik momenteel echt niet denken, ik zou eigenlijk ook niet weten waarvoor dat nodig is. Zo'n bevalling is niet echt te plannen, dat overkomt je gewoon. Of misschien wordt het wel een keizersnede. Dus ja, ik denk er tot een zekere hoogte over na, maar hoe en wat? Dat zullen we dan wel over aantal maanden gaan beleven. Het zal mij benieuwen!

'Als het maar gezond is': NIPT.

De NIPT-test, daar hoefde ik niet eens echt over te twijfelen. Op dat moment had ik er het geld voor voordat de Belastingdienst kwam. Dus ik koos ervoor om de test te doen, al had ik werkelijk geen idee wat ik zou doen, mocht mijn kindje een aandoening hebben. Hoewel, ik wist wel dat ik het beste voor mijn kindje wilde en zou hem niet laten lijden, mocht hij een aandoening van een dusdanige aard hebben dat hij óf de geboorte niet zou overleven, óf kort na de geboorte zou sterven, óf een kasplantje zou worden.

Dan bleef er eigenlijk nog één chromosoomafwijking over waar ik gewoon echt niet wist wat ik vooral wilde voor mijn kind, het syndroom van Down. Voor mij is een gehandicapt kindje hartstikke welkom. Als ik zou adopteren, wil ik best wel een kindje met een handicap adopteren, misschien graag zelfs. Ik herinner het me nog als de dag van gister dat ik vrijwilligerswerk deed op een school midden in een sloppenwijk in Kaapstad. Prachtig, echt leuk met al die kinderen. Zo mooi dat deze kinderen in de armoedige omstandigheden naar school konden, omdat dit gefinancierd werd door de overheid. Ik was echt blij voor al die individuen die de mogelijkheid hadden om daardoor uit hun armoedige situatie te komen. Die blijheid maakte abrupt plaats voor verdriet toen ik een meisje een meter of veertig verderop opmerkte. Ze viel mij op omdat ze geen schooluniform droeg. Ze had gaten in haar dunne kleren, haar kroeshaar stond alle kanten op, lachend sloeg het meisje ons gade. Ze bleek gehandicapt te zijn, dat zag ik al gauw. Ik vroeg aan de man die het vrijwilligersproject leidde of dat meisje hier ook niet naar school kon. Ik vond dat namelijk best vanzelfsprekend, als Nederlander uit een welvarend cultuurtje waar elk kind recht op onderwijs had. De man schudde zijn hoofd. Het meisje is gehandicapt, dat wordt niet gefinancierd door de overheid, en nee, er is ook geen speciaal onderwijs voor haar, want ook dat wordt niet gefinancierd. Dus ik vroeg wat voor een toekomst dat meisje zou krijgen. 'De prostitutie', antwoordde de man somber. Kent u dat gevoel, dat u iets ziet, wat voor het grijpen ligt, maar wat u toch niet kan krijgen? Een soort Fata morgana? Ik stond daar als welvarende Nederlander in een sloppenwijk, machteloos en zo gefrustreerd, ik kon dat meisje niet helpen en ik wist wat haar stond te wachten. Tweeëntwintig jaar was ik, ik had niks, maar dan ook niks om dat meisje te helpen, geen geld, niet de juiste mensen, helemaal niks. Ik vroeg de projectleider of hij niet even een balletje op kon gooien bij de directie, mijn laatste poging. Hij heeft het geprobeerd, helaas zonder resultaat. Wat had ik dat meisje graag willen adopteren (zonder even te denken aan alle andere praktische obstakels, zoals haar familie en haar vertrouwde omgeving).

Dus ja, een gehandicapt kindje is voor mij welkom, ook als het mijn biologische kind is. Maar.......voor het kind zie ik weer allerlei beren op de weg. Zoals ik al eerder schreef heb ik nu al de grootste moeite om mijn kind toe te vertrouwen aan een gastouder of leidsters van een kinderdagverblijf. Hoe moet dat als ik mijn kind toe moet vertrouwen aan begeleiders in de gehandicaptenzorg? Hoe zou dat voor mijn kind zijn om dag in dag uit, elke dag van zijn leven afhankelijk te zijn van mensen die door voor hem te zorgen, hun geld daarmee verdienen. Ik heb zelf in de zorg gewerkt (GGZ) en van dichtbij de gehandicaptenzorg meegemaakt. Begeleiders hebben soms hun dag niet, balen er van als een cliënt zich onder heeft gepoept of agressief wordt, beleven misschien helemaal geen plezier (meer) aan hun werk en zitten hun werkdag uit. Gelukkig was dit bij mij niet aan de orde en heb ik mijn werk met veel zorg en liefde voor de mensen gedaan. Maar woest werd ik als er over tijd en geld werd gepraat, dat ik maar 'moest schreeuwen tegen cliënt D., anders luisterde hij niet.' (schreeuwen zou dus qua tijd efficiënter moeten werken, was de opvatting van zijn begeleidster). Ik heb om eerlijk te zijn niet zo'n heel rooskleurig beeld meer van de zorg, vanwege bezuinigingen, tijdsdruk, het zogenaamde efficiëntie, een constante doorstroom van nieuwe begeleiders. En de cliënten? Die hebben weinig tot helemaal niks te zeggen. Of zij daar last van hebben? Geen idee, dus ik heb ook echt geen idee of ik zou kunnen leven met het idee dat mijn kind dus een cliënt zou worden.

Het zou dus wel een dilemma worden als mijn kindje het syndroom van Down zou hebben, want ik kan niet tot in de eeuwigheid voor mijn kind zorgen, hoe graag ik dat ook zelf zou willen. Ik heb vroeger zelf op een vierjarig ventje met het syndroom van Down gepast, hij is inmiddels een volwassen man en heel sporadisch tref ik hem nog eens of zie ik foto's van hem voorbij komen bij zijn zussen op Facebook. Uiteraard was ik zelf toen nog erg jong (piepjong, 12 jaar!) toen ik op hem paste, maar het heeft voor mij heel positief bijgedragen aan het beeld dat ik heb van mensen met het syndroom van Down. Dat zijn geen zielige mensen, zeker niet! En deze mensen mogen er absoluut ook zijn op hun eigen manier, net als elk ander mens. Ook mijn kind mag er zijn als hij het syndroom van Down zou hebben, van mij mag hij er zijn, maar hoe kijkt de omgeving daar dan tegenaan? Hoe zouden zij hem dan behandelen? En kan ik hem wel beschermen tegen het oordeel van een ander? Of tegen die randdebielen zoals Hitler, die het menselijk ras willen zuiveren? De wereld wordt steeds gekker, er gebeuren alsmaar bizarre en onbegrijpelijke dingen. En ik kan mijn kind daar niet altijd tegen beschermen. Wanneer mijn -gezonde- zoon oud en wijs genoeg is, kan hij zelf keuzes maken en in opstand komen tegen het onrecht, zichzelf redden en voor zichzelf opkomen, zou een (geestelijk) gehandicapt mens dat ook kunnen dan? Is het dan niet het recht van de sterkste, hoe ongelooflijk hard en oneerlijk dat ook is? Mijn keuze om in de zorg (in dit geval GGZ) te werken als maatschappelijk werker, was juist om op te komen voor deze mensen en hen te begeleiden in hun leven om deze zo optimaal mogelijk te leiden, met hetzelfde recht dat wij allemaal hebben, gelijkwaardigheid.

Nu werd ik  enige tijd geleden op een maandagmorgen op mijn werk opgebeld door de verloskundige. Ik was die test more or less alweer wat vergeten, ervan uit gaande dat geen nieuws, goed nieuws was. Gelukkig maar dat ik dat dacht, anders had ik een aantal dagen wel even in de rats gezeten, wachtende op dat telefoontje. Dus de verloskundige belde met het bericht dat de uitslag van de NIPT-test 'gunstig', dus goed was! Opgelucht! Niet dat er überhaupt een medisch noodzakelijke aanleiding was om die test te doen overigens, ik wilde gewoon het beste voor mijn kind, mocht hij zodanig ernstig gehandicapt zijn dat niet met het leven verenigbaar zou zijn. Al geeft zo'n test nooit helemaal garanties, hij is niet 100% betrouwbaar. En daarbij, garanties krijg je nooit als je een baby krijgt. Misschien heeft ie wel een verstandelijke handicap of wordt ie door een ziekte of een ongeval gehandicapt, je weet het niet. Garanties heb je gewoon niet, nooit.

Opvoedkwesties: wat geef ik mijn kind mee van de opvoeding die ik heb gehad?

We hebben allemaal ongetwijfeld wel van die momenten gehad vroeger dat we er van overtuigd waren dat we de opvoeding héél anders aan zouden pakken dan onze ouders. Ik zie dit ook wel in een enige mate terugkomen in de maatschappij. Waar we vroeger 'u' zeiden tegen onze ouders (overigens hoefde ik dat niet, maar mijn ouders naar hun ouders weer wel) of onze ooms en tantes 'oom' of 'tante' noemden, in plaats van bij hun voornaam, lijkt het nu heel gewoon om je oom of tante bij zijn voornaam te noemen. Eén van mijn ooms heeft enkele jaren geleden toen ik in het noorden kwam wonen en hem regelmatig bezocht, duidelijk aangegeven dat hij bij zijn voornaam genoemd wilde worden. Best joh, ik bedoel, het gaat toch om respect hebben? Als mijn oom dat wenst, in tegenstelling tot de wens en opvoeding van mijn ouders, dan geef ik daar gehoor aan.

Laatst had ik een discussie met een aantal collega's, waarvan een aantal het, net als ik, heel normaal vonden om zelfs in deze tijd ooms en tantes bij hun 'titel' aan te spreken in plaats van hun voornaam, een ander deel vond het onzin en ouderwets. Mijn zevenjarig nichtje noemt mij 'tantie', één van haar eerste woordjes en dat is zo gebleven (al denk ik niet dat ze mij nog tantie noemt als ze een jaar of twintig is). Mijn broer noemt ze gewoon bij zijn voornaam, omdat mijn broer dat wenselijk vindt. In dat geval zal mijn kind hem dus ook bij zijn voornaam aanspreken, mocht broer niet van gedachten zijn veranderd.  Eigenlijk zie ik het liefst dat mijn kind oudere mensen met 'u' aanspreekt en niet zomaar even bij de voornaam. Reden? Oudere mensen hoeven geen gelijkwaardige vriendjes van mijn kind te zijn, een beetje opzien tegen oudere mensen kan echt geen kwaad. Ik heb er tenminste nooit onder geleden en ouderwets of niet, ik zie het probleem er niet van in. Dat leeftijdgenootjes en vriendjes van mijn kind een andere opvoeding krijgen en straks mijn kind een brave Hendrik wordt, omdat ik hem bepaalde manieren bijbreng die ik belangrijk vind, maakt mij niet zoveel uit. Ik heb dat liever dan wanneer mijn kind stennis loopt te schoppen op straat en ik me moet schamen voor zijn asociale en respectloze gedrag. (waarmee ik absoluut niet wil suggereren dat alle kinderen met een andere opvoeding zich zo op straat gedragen hoor).

Nou ja, mijn kind hoeft ook niet een echte brave Hendrik te worden, zolang het maar geen akelig treiterventje wordt. Als kind kreeg ik van mijn ouders meerdere malen complimenten omdat ik opkwam voor de kinderen die gepest werden. Waarschijnlijk weten ze niet precies hoe ik dat deed, want ondanks dat ik niet tegen onrecht kon, kon ik ook snoeihard zijn naar de pesters toe en heb ik echt wel dingen gezegd en gedaan, die verre van acceptabel waren (maar die soms wel doeltreffend waren). Misschien wisten ze het ook wel hoor, maar ik heb het hen nooit verteld en ben er ook nooit voor gestraft. En stiekem hoop ik dat mijn kind dat ook gaat doen, opkomen voor de mensen die het nodig hebben. Ik was als kind niet bang om assertief te zijn, ik kon prima van mij afslaan en anderen in bescherming nemen. Dat mag mijn kind ook (zeg ik nu dan hè?). Nee, zomaar vechten, dat vind ik niet oké, ruzie uitlokken ook niet. Maar dat ie bij de juf of meester gaat klagen omdat kinderen hem pesten, mwah, dat zou ie als eerste alternatief moeten kiezen, maar daarna? Ik heb wel ondervonden hoe frustrerend het is dat je steeds maar naar de juf moet gaan en dat de juf jou zuchtend aankijkt en zegt dat je dan maar ergens anders moet gaan spelen. Mijn kind mag best een tik verkopen als daar een reden voor is. Ik wil graag dat hij zijn mannetje staat straks en zich niet laat wegsturen of wegjagen door kinderen die het op hem of op andere kinderen hebben voorzien. En dat is iets wat ik hem graag mee wil geven in de opvoeding straks wat ik zelf ook heb meegekregen. Niet per direct vechten, maar wel voor jezelf of de 'zwakkeren' opkomen.

En dan al die übergezonde, verantwoorde, biologische, ecologische, organische, suikervrije hypes. Ik kreeg als achtjarig kind op vrijdagavond een glaasje cola en een bakje chips. Cola mensen, u leest het goed! Of dan elke dag na schooltijd een glaasje limonade met suiker, echt! En daarbij nog een lekker speculaasje, óók met suiker! Kwamen opa en oma op bezoek? Dan mocht ik als kleuter koffie (lees: een half kopje koffie, half kopje koffiemelk en vier klontjes suiker) en een lekkere gevulde koek! En joh, ik heb al mijn tanden nog, ik heb geen diabetes en had een prima gewicht (tot de zwangerschap, maar nog heb ik een gezonde BMI!). Ik kreeg een beker limonade of chocolademelk (uit pak!) mee naar school en Samson-koekjes. Fruit? Ja, dat kreeg ik gewoon thuis hoor, soms een mandarijntje mee naar school of zo. 's Ochtends een plakje kaas of vlees op brood, En tussen de middag 'zoetigheid' en als we weer naar school moesten, een snoepje voor onderweg. Als ik mijn huiswerk goed maakte, kreeg ik een gulden van mijn vader om een Mars te kopen. En bij mijn opa en oma een lekkere Magnum op zondagmiddag op de camping. Ik leef nog steeds en ben zo gezond als een vis!
Ik ga mijn kind zeker niet volstoppen met snoep, chocolade en frisdrank, maar ter zijner tijd mag meneer best wel eens een glaasje cola hoor of een lekkere magnum in de vakantie. Doet ie zijn best op school? Mag hij ook een Mars voor een euro. Uiteraard voer ik hem straks ook absoluut gezonde en verantwoorde dingen en mag hij niet de hele dag doorschransen van mij, maar het jochie mag straks ook genieten van een lekkere beker limonade in plaats van alleen maar water of thee. Ik snap heel goed dat wij allemaal het beste voor ons kind willen, maar ik vind het voor mezelf niet oké om heel krampachtig met 'ongezonde' etenswaren om te gaan en mijn kind dit volledig/grotendeels te ontzeggen (tenzij hij daadwerkelijk een medische reden heeft om dit niet te krijgen). Ik vind het ook niet eerlijk. Waarom mijn kind iets ontzeggen, wat ik vroeger wel 'gewoon' kreeg en waar ik nooit schade aan over heb gehouden? Ja, er zijn uitersten, je hebt gezinnen die het helemaal niet nauw nemen met verantwoordde voeding en waarvan de kinderen op jonge leeftijd al lichamelijke gevolgen hiervan ondervinden. Een andere uiterste vind ik dus je kind zoveel mogelijk water, thee en suikervrije producten voeren, zolang alles maar gezond en verantwoord is. Ik neem daarin liever de middenweg, en die middenweg is hetzelfde als wat ik in mijn jeugd heb meegekregen. Overigens zou ik het van mijzelf hypocriet vinden om een kind op de wereld te zetten die ik juist zo schoon en duurzaam mogelijk wil houden door bijvoorbeeld biologisch te eten. Alsof een mens extra op de wereld zo duurzaam is....
Ik geef hier dan wel mijn ongezouten mening, maar mensen, dit zijn voor mij meningen waarop ik mijn keuzes en opvoeding op baseer. Dit verschilt gewoon per persoon en een ieder heeft zijn eigen normen en waarden die hij/zij aan zijn/haar kind mee wil geven. En ach, als ik een geldboom in mijn tuin (die ik al niet heb), zou hebben, dan wil ik best wel een steentje bijdragen hoor aan het streven van een ander om de wereld zo schoon en duurzaam mogelijk wil houden, maar ik geloof daar niet zo in. Maar voor mij is het een hype, waaraan ik liever mijn geld niet besteed. Overigens is er wel één ding waaraan ik als consument mijn steentje bij wil dragen en dat is het welzijn van dieren. Maar dat is weer een andere kwestie.

Mijn ouders hadden, net als ik, geen geldboom in hun tuin (die ze dan weer wel hadden). Vanaf mijn achttiende moest ik mijn eigen schoolgeld en zorgverzekering betalen. Ook heb ik mijn rijbewijs helemaal zelf bekostigd. Misschien ben ik over een jaar of zeventien wel heel vermogend hoor en denk ik er anders over, maar voor nu is mijn voornemen om datzelfde aan mijn kind mee te geven, het leren omgaan met grote bedragen, verantwoord omgaan met geld en je rekeningen leren betalen. Als achttienjarige heb ik ook wel stomme dingen gedaan, véél te lang gewacht met het betalen van rekeningen, een hele wijze les (leuk als die rekeningen aanmaningen worden). Graag zou ik willen zien dat mijn kind op jonge leeftijd hier zelfstandig en verantwoord mee om kan gaan en, net als ik, lessen leert, zolang ik hem nog 'op kan vangen', mocht de nood erg hoog zijn. Ik ben trots op het feit dat ik mijn rijbewijs zelf heb betaald (en ik was echt niet na 20 lessen klaar hoor) en dat ik mijn eerste studie zelf heb bekostigd. Als achttienjarige benijdde ik vriendinnen en klasgenoten wiens ouders alles betaalden, maar ik had er begrip voor dat mijn ouders dat niet deden en ben daar nu ook blij om. Om mijn veertiende had ik een krantenwijkje en vanaf die leeftijd heb ik ook altijd gewerkt, variërend van krantenwijkjes dus, tot productiewerk, au pair, vakkenvuller, kinderopvang, klantenservice, maatschappelijk werk of thuiszorg.

Ik zou mijn kind het allerbeste, het mooiste of het duurste van de wereld willen geven en ik denk dat dit uiteindelijk toch neerkomt op verantwoordelijkheid en zelfstandigheid, zodat mijn kind straks zelf weloverwogen keuzes kan maken en op zal groeien tot een volwassen man die zich kan redden in de maatschappij. Dat willen we ongetwijfeld allemaal voor ons kind en hoe we dit onze kinderen meegeven, is aan onszelf en voor een deel wordt dat ook bepaald door de basis die wij als kind hebben meegekregen. Dus nee, de opvoeding die ik heb gekregen was zo slecht nog niet. Er komt ongetwijfeld ook nog wel een blog over de dingen die mijn ouders belangrijk vonden in de opvoeding, die ik dus écht niet zou toepassen, laten we eerlijk zijn 😁

Meid, waar begin je aan?

De vraag die ik al vreesde toen ik een aantal mensen vertelde over de komst van kleine Guus. Maar ik zou ik niet zijn dat ik mijn antwoord al klaar had staan.

'Geen idee, maar jij wist toch ook niet waar jij aan begon toen jij kinderen kreeg?'

Toen ik zwanger raakte was ik 32 jaar, ik had net een baan gekregen, heb een studieschuld (of een nog-niet-afgemaakte studie), net een k*t-periode achter de rug, ik woon op een flat en heb dus geen tuin en jaaa, natuurlijk, geen partner. Maar waarom zou ik geen kind kunnen grootbrengen? Of waarom zou ik dat niet mogen omdat anderen dat zo'n klus vinden?

De enige reden en oorzaak waardoor ik voorheen geen kinderen wilde, is de grote boze wereld die nog bozer leek door die eeuwige rot-dysthymie (chronische depressie). Alleen dat was voor mij een hele hoge drempel waar ik overheen moest, want ja, ik koos er voor om het alleen te doen en het kind is volledig afhankelijk van mij. Ik heb geen partner die mij tot steun kan zijn (en gelukkig dan wel een hele fijn netwerk!). Ik kan mijn kind niet even op pauze zetten of even met zijn vader de deur uitsturen, zodat ik eventjes rust krijg. Wat brengt de wereld nog meer voor akelige dingen in mijn leven en dat van mijn kind? Zouden mijn zorgen zich niet vermenigvuldigen in het kwadraat als ik een klein mensje op de wereld zette, waarvoor ik verantwoordelijk was? Voor het mensje zelf, maar ook voor het feit dat hij bestond, dat zijn bestaan een gevolg van mijn keuze was.

Maar waar ik een lange tijd geleden zat, zo diep ben ik nog nooit geweest, zo donker was mijn leven nooit eerder en ik ben er bovenop gekomen! Met therapie en medicatie! Het traject met de psycholoog was vorig jaar al afgesloten, de zwarte donkere wolken met daarin heftige onweersbuien veranderden in wolkjes die rustig boven mijn hoofd wegwaaiden. Wolkjes die iedereen wel eens heeft, hele reële wolkjes die soms wat groter zijn, soms voor een pittig buitje zorgen, maar ook weer vlot verder waaien. Het beestje, of eh, de wolken waarvoor het KNMI code oranje afgeven, heeft een naam en heet dysthymie. Ik heb een chronische depressie, maar ik bén het niet, voornamelijk dankzij de medicatie. Mijn lijf maakt een stofje simpelweg niet voldoende aan en dat komt meer voor in mijn familie. Ik ben opgegroeid met een ouder met dysthymie en ik ben niks tekort gekomen. Dus ik kan ook best een kind krijgen terwijl ik dysthymie heb, ondanks dat ik werkelijk geen idee heb wat mij straks staat te gebeuren en welke zorgen ik dan precies zal krijgen. Maar ik herken de wolk waarvoor KNMI code rood zou afgeven, héél goed en door deze ervaring en wetende dat mijn leven bij code rood niet ophoudt, vertrouw ik er op dat ik een kind kan grootbrengen.

Het is een stuk levenservaring dat ik mee kan nemen in de toekomst, het heeft me veel sterker en weerbaarder gemaakt. Ik voel me zelfverzekerder dan voordat de wolken in code rood transformeerden, ik weet dat het leven k*t kan zijn, maar dan ook echt k*t en ik weet dat dit ook kan gelden voor het leven van mijn kind. Iedereen heeft ongelooflijke rotmomenten en tegenslagen in zijn of haar leven. Maar mensen, ik ben blij dat ik leef! Ik ben blij met de ervaring die ik heb en de levenslessen die ik heb gehad en voel dat ik toe ben aan een nieuwe levensles, het moederschap. Ook ik mag dit meemaken, alleenstaand, geen vaste baan, wonende op een flat, dysthymie met medicatie en een studieschuld, zouden dit redenen mogen zijn om geen kind te mogen krijgen? Of mij ervan weerhouden om aan kinderen te beginnen?

Nee, mijn kijk op de wereld is niet rooskleurig, ik geloof niet dat ik zo naïef in het leven sta dat ik denk dat het moederschap is wat je bijvoorbeeld ziet op social media, ik weet dat het bikkelen is en dat het pittig gaat zijn. Je bent verantwoordelijk voor een mensje dat volledig afhankelijk van jou is, je wilt het beschermen, liefde geven, verzorgen, opvoeden en laten opgroeien tot een sterk persoon dat stevig in zijn schoenen staat in de maatschappij. Dat is geen klus dat je even in een paar jaartjes klaart. Ik denk er zeker niet lichtvoetig over, maar het weerhoudt er mij echt niet van om deze sprong in het diepe te maken en mijn leven voort te zetten samen met een wezentje waar ik onvoorwaardelijk van zal houden en die mijn leven zal verrijken.

Zwanger worden en testen!

Waar ik tot mijn kinderwens-besluit nog met een leeg hoofd naar de welbekende 'Clearblue-ovulatietest' zat te kijken alvorens ik een het gewenste filmpje op YouTube kon bekijken, kreeg die stomme reclame ineens veel meer betekenis voor me toen ik die biologische rotklok hoorde knallen.

Ik hakte de knoop door, vond een donor, maakte kennis en startte vervolgens met het doen van die achterlijk dure ovulatietesten van Clear Blue en de goedkope testen van de Action. Ook downloadde ik twee apps op mijn iPhone (FMC en P Tracker Lite) met een prachtige menstruatiecycluskalender iemand zin in galgje? Ik wist wel dat mijn cyclus regelmatig was, maar hoe lang dat ie duurde? Geen flauw idee! Opoe kwam altijd maar één dagje langs en daarna was er niks meer aan de hand tot Opoe een aantal weken later weer eens lang kwam.

Dames die zwanger willen worden en hun cyclus nog niet kennen, neem één ding van mij aan, begin niet met Clear Blue als je gaat testen tijdens je eerste test-cyclus. Gewoon niet doen! Ik zat er volslagen naast, ja, zelfs met zo'n voordeelverpakking van Clear Blue en dan nog die testen van de Action. En toen kwam Opoe weer. De teller op de menstruatiecycluskalender begon weer op dag één et violà, daar was een overzicht van de dagen waarop ik echt die gruwelijke dure testen kon doen (plus de testen van Action). En ja hoor, op dag 16 lachte de test mij toe, daar zou een eitje gaan springen! De Action-test was er wat minder zeker van overigens. Die had uiteindelijk ook gelijk, want poging 1 was niet raak. En toen de Clear Blue test mij bij de daaropvolgende cyclus helemaal niet eens toelachte, maar Opoe na twee weken wel doodleuk een dagje langs kwam (ook volgens de planning van mijn menstruatiecycluskalender), gooide ik het roer om. Leuk hoor, die smileys, maar zonde van mijn geld.

Dus ging ik op zoek naar een goedkopere optie, dat werden de ovulatietesten van 2Besure. Wat betaalde ik voor die dingen? Een eurootje of 15 voor zo'n 30 stuks? Ik had er geen hoge verwachtingen van, maar nooit geschoten is altijd mis, dacht ik, dus gewoon maar eens proberen. Altijd nog goedkoper dan die testen van Clear blue die bij mij klaarblijkelijk niet goed werkten. En je kreeg er nog een aantal zwangerschapstesten gratis bij, wat wil je nog meer?!

Heel secuur ging ik mijn cyclus bijhouden (braaf de testjes onder elkaar op een papiertje plakken met datum en tijdstip erbij), begon op dag 13 met het testen en zag het tweede streepje gaandeweg donkerder worden en nog donkerder worden dan het teststreepje. En het kwam precies overeen met mijn menstruatiecycluskalender. Alleen nét, bij die ene laatste poging, liep het streepje niet met de dag keurig op, maar had ik Eerste Paasdag zo vanuit het niets een knalpaarse, bijna zwarte streep, ik had dus mijn paasei gevonden! Ik had er een heel hard hoofd in dat het deze poging zou lukken, want hallo, het is Pasen, zie dan maar eens zwanger te raken op een niet alledaagse manier. En tussen alle afspraken met familie en vrienden door, op een feestdag, is dus mijn baby gemaakt. Een kindersuprise-verrassings-ei in de paasvariant zeg maar.

Inmiddels wist niemand in mijn omgeving meer wanneer er weer een poging zou volgen, want mensen willen écht héél snel weten of die poging gelukt is, geloof me. Vriendinnen die ongeduldiger zijn dan ik, vragen of ik al iets 'voel' en of ik al getest heb, ik werd er een beetje krankjorum van. Dus zei ik niets en wachtte ik niet zo rustig af tot de dag dat Opoe zou komen. Dat mislukte overigens bij elke poging grandioos. Ik kreeg de indruk dat er een vloek rustte op die goedkope testen van de Action. De gevoelige zwangerschapstesten van 2Besure (maar ook andere merken) raad ik echt, maar dan ook echt niemand aan, want die geven je valse hoop. Had al eens bij de huisarts gezeten omdat ik gewoon niet wist of ik wel of niet zwanger was, want Opoe was toch echt geweest, maar die test van 2Besure was ook licht positief. Nou, Opoe was echt, die positieve test was vals. Voor de duidelijkheid, dit was een hele gevoelige test, die niet wordt aangeraden door deskundigen, want je hebt altijd iets van het hCG-hormoon in je lijf en dus grotere kans op een vals-positieve test. En misschien is de test niet vals-positief en ben je toch een beetje een soort van zwanger, de kans dat het misgaat wanneer je voor je menstruatie test, is best groot en de teleurstelling is misschien nog groter als Opoe zich onuitgenodigd aandient. (tenzij je absoluut geen kinderwens hebt, uiteraard!)

Maar die Action-testen dus. Ik geloofde niet dat deze ooit positief zouden worden, ik geloofde daar gewoon echt niet in. Maar een test van een ander merk kopen, nee, bij de eerste poging waagde ik mij nog aan zo'n schreeuwend dure Clear blue test die jou even zonder enig gevoel laat blijken dat je 'Niet zwanger' bent. Dus ongeacht of ik er nou van overtuigd was dat ik nooit een positieve Action-zwangerschapstest vast zou houden, ik kocht ze toch. Met twee doosjes (met daarin twee testen) tegelijk, bij drie verschillende Actions. (want stel je voor dat het de verkopers daar op zouden vallen dat ik misschien wel een baby had gemaakt en daarvoor 12 testen nodig zou hebben om daar achter te komen)

En zomaar, op een donderdagmorgen, 27 april, toen ik eigenlijk nog een dag of 5 moest wachten, ging ik toch maar testen met een Action-test uiteraard.

 Ziet u dat héle vage streepje onder de blauwe pijl?

Mijn iPhone legde het streepje net effe wat mooier vast :-)

En zo diende mijn kindersuprise-verrassings-paasei-kuiken Guus zich aan. Uiteraard vond ik deze test nog onbetrouwbaarder dan die vals-positieve testen van 2Besure, maar ik had nog nooit een streepje, al was het een héél vaag streepje gehad op een Action-test.

Wat ik deed nadat ik deze test zag? Zoals u ziet, het stripje uit de cassette slopen en inscannen! Want als je 'm in scant als negatief, dan zie je een beter dat ie positief is (Een negatief maken van een positieve test, vat u 'm nog?) Maar ik had net mijn computer opgeschoond en kon geen gebruik maken van het scan-programma dat ik voorheen gebruikte. Maar goed, deze test gaf me weer een beetje hoop. Ik moest daarna eigenlijk een dag wachten tot de volgende test, want dat hCG-hormoon verdubbelt om de dag als je daadwerkelijk zwanger bent dus. Ik kon dus niet wachten die ochtend daarop en testte opnieuw (want ik had er toch nog minstens 11 in huis liggen), en ditmaal was het tweede streepje wel echt zichtbaar, geen tuurstreepje, zoals ze dat op verschillende fora noemen. Daar zat dus echt een babymens in mijn buik!

We weten allemaal wel hoe een positieve zwangerschapstest eruit ziet,

maar deze beelden maken mij zo blij dat ik ze wel moet delen! 

Ik had dus nog een hele voorraad zwangerschapstesten en ovulatietesten over. Nou ben ik natuurlijk helemaal ingelezen in het plannen van het maken van een baby en het doen van testen, dat ik ook wist dat je een ovulatietest kan gebruiken als zwangerschapstest, echter is dit niet een hele betrouwbare methode en blijft een ovulatietest een ovulatietest. Hij spoort een hormoon op dat lijkt op het hCG-hormoon, maar is niet helemaal hetzelfde. Maar ja, ik was zwanger, dus wat moest ik nog met die overige 15 ovulatietesten in de kast? Eh, nou, ik heb ze dus lekker daarna gebruikt om steeds effe te checken of ik nog steeds zwanger was. En gelukkig werden alle testen bij mij steeds donkerder. Maar of dit aan te raden is als je zo onzeker bent of die paar kostbare celletjes van jouw kind in wording goed innestelt, zich vermenigvuldigt en blijven zitten? Dat verschilt per persoon, voor mijn gemoedsrust werkte het wel. Ik ben twee keer enkele druppeltjes bloed verloren, toen waren die testen best fijn, maar die onzekerheid bleef desalniettemin toch hoor. Pas de grootste geruststelling was de eerste echo met een kloppend hartje!

Eerste foto van Guus!

Beschermen en loslaten.

Waar ik de tijd vandaan moet halen, weet ik echt niet, of misschien wil ik het niet.....het regelen van kinderopvang. Dat kleine jochie van (op het moment dat ik dit schrijf) een centimeter of 36 in mijn buik, die moet ik over een dik half jaar gaan uitbesteden aan een dame of dames die ik helemaal niet ken. Dat wil ik niet, echt niet!

Ruim zeven jaar geleden liep ik half-huilend door de uitgang van een kinderdagverblijf, samen met mijn zus die nergens last van had. 'Je vindt het moeilijk hè?' Vroeg mijn zus, die al meerdere malen eerder door diezelfde uitgang was gelopen. 'Ja, best wel.' Antwoordde ik monter. Dat kleine onschuldige meisjesbaby'tje met haar grote blauwe ogen en haar lieve glimlach, mijn kleine nichtje van een paar maanden oud, mijn oogappeltje, ze werd toevertrouwd aan, voor mij, voorslagen onbekende dames, die ik geen blik waardig gunde. Nee, ik vertrouwde het niet, ik had het kind liever zelf maar weer meegenomen. Maar dat was gewoon geen optie.

En die optie zal ik over ruim een half jaar ook niet hebben, er moet immers brood op de plank komen en er is maar één kostwinner in dit huishouden en dat ben ik. Er zal gewerkt moeten worden en daarmee dus ook kinderopvang geregeld moeten worden. Ik wil mijn kind niet uit handen geven, niet aan leidsters van een kinderdagverblijf, maar ook niet aan een gastouder. Mensen in mijn omgeving bieden aan om op te passen. Ja, lekker tutten met die kleine, totdat het praatjes krijgt, mobieler wordt en een eigen wil gaat krijgen. Die kleine wordt groot, dat wordt een handenbindertje die niet lekker in de armen van de oppas wil liggen tutten. Nee, er moet gespeeld worden, dingen ondernomen worden en wel samen! Hij wil aandacht en wil zijn zin krijgen. Knuffelen is voor baby's! Nou, ik ben benieuwd hoeveel mensen nog zóóó graag op willen passen over een jaar of twee als mijn kind wil spelen, in plaats van slapen en tutten.

Opa en oma structureel oppassen? Nope! Omdat een oppas een oppas is en een opa en een oma een opa en een oma zijn. Een vriendin die met grote regelmaat op wil passen? Ook dat niet. Een vriendin is een vriendin en geen oppas van mijn kind. Ik vind dat een oppas daarbij ook een stukje bijdraagt aan de opvoeding van mijn kind en ik wil niet dat dit een familielid of een goede vriendin is. Want een oppas heeft net iets meer emotionele afstand met betrekking tot zowel mij als tot mijn kind, waardoor opvoedperikelen naar mijn idee wat makkelijker te scheiden en te bespreken zijn. Mijn angst is een beetje dat wanneer een familielid of een vriendin op mijn kind zal passen, zich ook gaat bemoeien met de opvoeding van mijn kind wanneer er niet wordt opgepast. Misschien omdat ik een alleenstaande moeder ben, misschien omdat diegene mij en mijn kind gewoon goed kent of dat het een gewoonte is.
Ik voel me daardoor toch wel lichtelijk bezitterig hoor, want het is mijn kind en mijn opvoeding. Dat ik geen partner heb, zegt nog niet dat andere direct betrokkenen die rol mogen vervullen. Dat dus.

Maar weer terug naar de opvang, kind wordt dus niet ondergebracht bij een persoon die dichtbij mij staat, maar hoogstwaarschijnlijk bij een volsagen onbekend persoon. Die keuze heb ik al vlot gemaakt. Maar oh, wat vind ik dat moeilijk! Alleen al de keuze maken tussen een gastouder en een kinderdagverblijf. Laat staan naar welke gastouder of welk kinderdagverblijf. Ik heb er van wakker gelegen, mijn werkrooster combineren met de tijden van een kinderdagverblijf. Dit toch maar aangekaart op het werk, zelfs vakbond opgebeld over 'de regels', maar er moet nog van alles besproken en geregeld worden. Maar de volgende stap is nu het kiezen van een kinderdagverblijf of dus een gastouder en dat stel ik steeds maar uit, want ik wil mijn kind niet uit handen geven. Het liefst neem ik hem maar gewoon mee naar het werk of zo.

Tegelijkertijd realiseer ik mij heel goed dat ik niet alleen maar wil moederen, maar ook wil werken, een keer met een vriendin op stap wil en ook gewoon in het orkest wil blijven spelen (waar je dus niet een baby bij kan hebben uiteraard). En ik denk ook niet dat mijn kind er nou zo blij van wordt om dag in dag uit met mij alleen maar opgescheept te zitten en ook wel eens andere gezichten wilt zien. Maar ja, wat wordt het dan? Kinderdagverblijf of gastouder? Praktisch gezien is een gastouder handig, maar mijn gevoel zegt dat een kinderdagverblijf beter en vertrouwder is voor de kleine man. Heb zelf met gastouders gewerkt en ben zelf gastouder geweest, mijn algemene indruk is niet slecht hoor, maar ik ken toch wel een aantal situaties van gastouders waar ik mijn kind niet achter wil laten. (smerige of krappe omgeving, weinig aandacht voor de kinderen, grote honden, onbekende mensen die op bezoek komen, er wordt met het kind overal naartoe gesjouwd, gewoon geen lieve gastouder, etc.). Niet dat een kinderdagverblijf alles heiligend is hoor, maar ik heb daar wel een beter gevoel bij. Collega's die mekaar zien, elkaar feedback kunnen geven, waar men doorgaans beter geschoold is, waar meer kinderen zijn, waar duidelijk goed schoongemaakt wordt, genoeg ruimte, etc. Alleen.....de opvangtijden zijn aanzienlijk minder flexibel. En nou woon ik in het noorden van het land, waar de keuze voor een passend kinderdagverblijf nogal beperkter is.

Voorkeur gaat dus uit naar een kinderdagverblijf, maar ik moet eerst mijzelf (heel gauw) over de drempel slepen om een knoop door te hakken en actief op oriëntatie te gaan bij kinderopvangcentra en gastouderbureaus. Want ik moet toch wel een beetje een beeld hebben van de personen aan wie ik mijn kind ga toevertrouwen. Dat loslaten, dat begint nou al een beetje, terwijl kleine Guus toch nog zeker een week of 13 afgebakken moet worden, alvorens ik hem überhaupt zelf vast kan houden.