Een anekdote dat zich afspeelt ergens eind jaren 80/begin jaren 90 in de poppenhoek op de kleuterschool 'Jij mag best de baby zijn, maar dan ben ik grote zus. Nee, moeder is dood. Of gewoon weg'.
Een andere anekdote wanneer de slaapkamer van mij of van mijn twee jaar oudere broer eens grondig werd verbouwd naar een zogenaamde huiskamer 'Als jij de vader bent, dan ben ik de zus.'
Als vierjarige kleuter wist ik het al héél zeker, ik wilde geen moeder worden. Ja, ik wilde wel een klein donker kindje meenemen die op straat woonde (ik had een meisje in de kleuterklas dat geadopteerd was uit Afrika). Als vierjarige, maar ook als twintigjarige had ik werkelijk geen idee dat adopteren niet zo eenvoudig was en vooral ook een dure aangelegenheid. Ik heb verschillende reizen gemaakt naar onder andere Zuid-Afrika en Brazilië, waar ik gewerkt heb met straatkinderen. Mijn besluit stond toen vast, prima om moeder te worden. Maar waarom zelf een kind 'maken', terwijl er zoveel kinderen op straat leven en net zo goed recht hebben op moederliefde en geborgenheid als elk ander kind? Waarom een kind op deze verrotte wereld zetten, terwijl er al zoveel kinderen bestaan?
Dit soort gedachten hebben tot vorig jaar een hele grote rol gespeeld in mijn keuze om geen kind op deze wereld te zetten. Totdat ik een burn-out kreeg en nog harder moest dealen met de dysthyme-stoornis (chronische depressie) en ik eigenlijk mijn hele toekomst zag verdwijnen en geen idee had waarom ik eigenlijk bestond en wat ik in vredesnaam nog in mijn leven moest doen. Ik had nog een oneindige lege weg te gaan in mijn leven, maar draaide mijn leven dan echt alleen om 'overleven'? Gewoon maar de dagelijkse dingen doen en de volgende dag weer opnieuw? Ik wilde er niet aan toegeven, maar ik miste echt iets. Een partner? Niet bepaald, want ik had geen behoefte aan een partner, daarvoor was ik al veel te lang (lees: praktisch altijd) vrijgezel geweest. Ik wilde zelf bepalen wat ik in mijn leven deed, zonder dit met mijn partner te overleggen.
Het adopteren, dat bleef een openstaande optie in mijn leven, het was echt een wens, maar simpelweg niet haalbaar. En toen kwam ik tot het besef dat ik ook geen 20 jaar meer was en 'nog maar' een jaar of acht had te gaan (los van de discussie van de 40-jaar-grens). Als ik een baby wilde, moest ik nog harder gaan sparen. Maar hoe dan? Ik had een burn-out, mijn opleiding die ik bijna had afgerond kwam ten einde, ik was mijn baan kwijt en wist niet op welk termijn ik weer zou werken en of ik ooit zoveel geld zou verdienen om een adoptie te bekostigen. Waarom dan niet zelf een kind 'maken'? Adopteren kon misschien altijd nog wel, kinderen krijgen niet. Dat ik mijn opleiding niet had afgerond, een studieschuld had en werkzoekende was, ja, dat was balen, maar zou dat inhouden dat ik geen goede moeder zou zijn en mijn kind niks te bieden had? Zou dat een reden mogen zijn waarom ik geen kind zou kunnen krijgen? Dat ik dysthymie heb, was wel even een drempeltje, maar sinds ik hiervoor medicatie gebruik, sta ik totaal anders in het leven. Absoluut niet onbevangen, maar ik durf mijn toekomst weer in te vullen. Het leven hoefde niet meer alleen steeds om mij te draaien, ik wilde nu eens voor iemand anders zorgen en diegene onvoorwaardelijk liefhebben!
Dus besloot ik om het avontuur aan te gaan om een kindje van mijzelf te krijgen. Dat hele zwanger zijn, dat hoefde van mij niet zozeer, maar het zouden tenslotte maar negen maanden van mijn leven zijn, dus ja.... Ik ben het avontuur aangegaan!
Het is uiteindelijk allemaal best snel gegaan, want wie zegt dat je na de eerste poging zwanger raakt? Eind augustus vorig jaar heb ik de knoop doorgehakt en eind april van dit jaar had ik een positieve zwangerschapstest. Dus al met al ging het best snel.
Over de donor wil ik verder niks kwijt, dit is echt een stuk dat alleen mijn kind aangaat en waar mijn kind en de donor samen later over mogen beslissen in hoeverre de omgeving hierbij betrokken zal zijn. Ik weet wie de donor is en daar is alles mee gezegd. Welke rol hij zal spelen in het leven van mijn kind, laat ik vooral aan mijn kind en de donor over (al zal ik voor het kind hierin wel tot een zekere leeftijd een beslissende rol in spelen), maar het is geen vader van mijn kind en zal ook geen vaderrol op zich nemen.
Een andere anekdote wanneer de slaapkamer van mij of van mijn twee jaar oudere broer eens grondig werd verbouwd naar een zogenaamde huiskamer 'Als jij de vader bent, dan ben ik de zus.'
Als vierjarige kleuter wist ik het al héél zeker, ik wilde geen moeder worden. Ja, ik wilde wel een klein donker kindje meenemen die op straat woonde (ik had een meisje in de kleuterklas dat geadopteerd was uit Afrika). Als vierjarige, maar ook als twintigjarige had ik werkelijk geen idee dat adopteren niet zo eenvoudig was en vooral ook een dure aangelegenheid. Ik heb verschillende reizen gemaakt naar onder andere Zuid-Afrika en Brazilië, waar ik gewerkt heb met straatkinderen. Mijn besluit stond toen vast, prima om moeder te worden. Maar waarom zelf een kind 'maken', terwijl er zoveel kinderen op straat leven en net zo goed recht hebben op moederliefde en geborgenheid als elk ander kind? Waarom een kind op deze verrotte wereld zetten, terwijl er al zoveel kinderen bestaan?
Dit soort gedachten hebben tot vorig jaar een hele grote rol gespeeld in mijn keuze om geen kind op deze wereld te zetten. Totdat ik een burn-out kreeg en nog harder moest dealen met de dysthyme-stoornis (chronische depressie) en ik eigenlijk mijn hele toekomst zag verdwijnen en geen idee had waarom ik eigenlijk bestond en wat ik in vredesnaam nog in mijn leven moest doen. Ik had nog een oneindige lege weg te gaan in mijn leven, maar draaide mijn leven dan echt alleen om 'overleven'? Gewoon maar de dagelijkse dingen doen en de volgende dag weer opnieuw? Ik wilde er niet aan toegeven, maar ik miste echt iets. Een partner? Niet bepaald, want ik had geen behoefte aan een partner, daarvoor was ik al veel te lang (lees: praktisch altijd) vrijgezel geweest. Ik wilde zelf bepalen wat ik in mijn leven deed, zonder dit met mijn partner te overleggen.
Het adopteren, dat bleef een openstaande optie in mijn leven, het was echt een wens, maar simpelweg niet haalbaar. En toen kwam ik tot het besef dat ik ook geen 20 jaar meer was en 'nog maar' een jaar of acht had te gaan (los van de discussie van de 40-jaar-grens). Als ik een baby wilde, moest ik nog harder gaan sparen. Maar hoe dan? Ik had een burn-out, mijn opleiding die ik bijna had afgerond kwam ten einde, ik was mijn baan kwijt en wist niet op welk termijn ik weer zou werken en of ik ooit zoveel geld zou verdienen om een adoptie te bekostigen. Waarom dan niet zelf een kind 'maken'? Adopteren kon misschien altijd nog wel, kinderen krijgen niet. Dat ik mijn opleiding niet had afgerond, een studieschuld had en werkzoekende was, ja, dat was balen, maar zou dat inhouden dat ik geen goede moeder zou zijn en mijn kind niks te bieden had? Zou dat een reden mogen zijn waarom ik geen kind zou kunnen krijgen? Dat ik dysthymie heb, was wel even een drempeltje, maar sinds ik hiervoor medicatie gebruik, sta ik totaal anders in het leven. Absoluut niet onbevangen, maar ik durf mijn toekomst weer in te vullen. Het leven hoefde niet meer alleen steeds om mij te draaien, ik wilde nu eens voor iemand anders zorgen en diegene onvoorwaardelijk liefhebben!
Dus besloot ik om het avontuur aan te gaan om een kindje van mijzelf te krijgen. Dat hele zwanger zijn, dat hoefde van mij niet zozeer, maar het zouden tenslotte maar negen maanden van mijn leven zijn, dus ja.... Ik ben het avontuur aangegaan!
Het is uiteindelijk allemaal best snel gegaan, want wie zegt dat je na de eerste poging zwanger raakt? Eind augustus vorig jaar heb ik de knoop doorgehakt en eind april van dit jaar had ik een positieve zwangerschapstest. Dus al met al ging het best snel.
Over de donor wil ik verder niks kwijt, dit is echt een stuk dat alleen mijn kind aangaat en waar mijn kind en de donor samen later over mogen beslissen in hoeverre de omgeving hierbij betrokken zal zijn. Ik weet wie de donor is en daar is alles mee gezegd. Welke rol hij zal spelen in het leven van mijn kind, laat ik vooral aan mijn kind en de donor over (al zal ik voor het kind hierin wel tot een zekere leeftijd een beslissende rol in spelen), maar het is geen vader van mijn kind en zal ook geen vaderrol op zich nemen.
Guusje van ruim acht weken 'oud' en 2 centimeter 'groot'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten