Het was voor vele mensen in mijn omgeving een verrassing dat ik, die nóóit kinderen van mijzelf wilde, nóóit zwanger wilde zijn, dus zwanger bleek te zijn. De meest gestelde vraag is dan ook 'Heb je een vriend?' Inmiddels is het u wel duidelijk, ik heb geen vriend en de redenen daarvoor zijn intussen ook wel duidelijk, geloof ik :-)
En dan antwoord ik dus dat ik geen vriend heb. Soms voeg ik er trots aan toe dat ik een bewust alleenstaande moeder ben, voor de generatie boven mij voeg ik er dan lachend aan toe 'bom-vrouw'. En dan de vragen...... Het verschilt wel in hoeverre mensen mij vragen durven te stellen. De meeste mensen zeggen eerst dat ze het dapper vinden van mij dat ik deze stap heb durven nemen en vinden het ook heel stoer. Nou, ik voel mij er niet stoer onder, dit is gewoon hoe ik ben en wat bij mijn persoon past, haha!
Maar die vragen.....heel variërend en waarbij ik toch soms ook echt behoorlijk verbaasd ben over het lef waarmee mensen mij die vragen stellen. Ik weet dat het interesse en ook vooral nieuwsgierigheid is, want hoeveel bewust alleenstaande moeders ken je nou? Ik kende er vroeger twee, die destijds nog ouderwets 'bom-vrouw' werden genoemd. Ik was nog te jong om nieuwsgierig te zijn, ik kon me alleen herinneren dat één van de kinderen een cadeautje voor zijn verjaardag had gekregen van zijn 'vader'.
Interesse vind ik logisch hoor, maar nieuwsgierigheid..... Vragen over hoe de baby dan is 'gemaakt', of dat via een kliniek is gegaan, of ik de donor ken, hoe de donor eruit ziet, hoe oud hij is, of hij een rol gaat spelen in het leven van mijn kind. Op een heleboel vragen wil ik maar gedeeltelijk antwoord geven, want in de eerste plaats vind ik dat mijn kind de ins en outs als eerste mag weten over de donor. Al vrij vlot is er iemand in mijn omgeving geweest die aan de haal is gegaan met de schaarse informatie die ik in vertrouwen had verteld, waardoor ik nóg voorzichtiger ben geworden. Dat deed mij ook behoorlijk pijn, het vertrouwen is flink geschaad en ik heb het gevoel dat de privacy van mijzelf, de donor, maar ook zeker dat van mijn kind is aangetast. Dus ja, ik zal verder ook niets, maar dan ook werkelijk niets specifieks over de donor hier loslaten en hier nóg zorgvuldiger mee omgaan, zelfs voor alle andere mensen in mijn directe omgeving die ik wel vertrouw. Nee, de betreffende donor is niet zomaar even te vinden op Internet. Als dat zo was, dan was het peanuts geweest om deze donor te vinden toch?
De vraag hoe de baby is gemaakt, vind ik toch wel een bizarre vraag. Dat ga ik niet aan de grote klok hangen, ik ga mijn collega, buurvrouw of een kennis toch ook niet vragen hoe zij/hij de baby heeft gemaakt? Alsof mijn situatie zo uitzonderlijk is dat ik dit wel even fijntjes uit ga leggen wat de hele procedure is geweest. Ja, dat geouwehoer met ovulatietesten, die obsessie dan ook, dat geloer naar die eeuwige streepjes, tot daar aan toe. En natuurlijk dat die laatste positieve ovulatietest dé paasei bleek te zijn die ik had gevonden, haha! Maar de meeste dames die zwanger willen worden, doen ovulatietesten, ik ook. Tot dat punt gaat alles hetzelfde, daarna vervolg ik mijn weg in mijn eentje om een baby in elkaar te 'klussen' en vervolgen koppeltjes hun weg om samen een baby in elkaar te 'klussen'. Ik vind de manier waarop verder niet interessant voor de buitenwereld en ga inhoudelijke informatie hierover ook echt niet delen met andere mensen.
Ook de donor vind ik voor de buitenwereld allesbehalve interessant. Interesse, nogmaals, heel begrijpelijk, maar die nieuwsgierigheid kent voor mij absolute, harde grenzen. Het gaat niet om de donor, het gaat om mijn kind. Wat doet het er toe hoe de donor eruit ziet? Wat voor werk hij doet? Wat voor een karakter hij heeft, of hij lang of kort is, welke opleiding hij heeft gedaan en hoe oud hij is? Ik heb, los van dat kostbare wezentje in mijn buik, verder niks, maar dan ook helemaal niks met de man in kwestie te maken, geen relatie, geen vriendschap, niks! Hij zal geen rol in de opvoeding gaan spelen en ik noem hem ook niet de vader of verwekker van mijn kind, want dat is hij niet, hij is enkel en alleen de donor. Dat ik weet wie het is, wil echt niet zeggen dat hij dan ook een actieve rol in het leven van mijn kind zal gaan spelen. Mijn kind mag weten wie de donor is, mag hem ook zien als mijn kind daar echt aan toe is, maar verder gaat het gewoon niemand wat aan. Het gaat om mijn kind en niet om de donor. Ik snap nogmaals best dat mensen benieuwd zijn naar de donor, maar verder doet die hele man er niet toe, omdat het om mijn kind gaat en dat er geen donor nodig is om een beeld van mijn kind te vormen. Mijn kind wordt er niet anders van als men zou weten wie de donor is. Ik snap niet goed waarom dat er toe doet en wat de meerwaarde daarvan zou zijn. Mijn kind is zoals hij is en een beeld van de donor verandert daar niks aan.
Dat mijn kind zelf mag weten wie de donor is, ja dat spreekt helemaal voor zich, dat heeft vooral met zijn identiteit te maken en zijn levensvragen. Mijn kind mag en kan ik dat dan ook echt niet ontzeggen, het gaat tenslotte om mijn kind. Dat er mensen zijn die dit klaarblijkelijk lastig vinden en hier niet goed mee om kunnen gaan, vind ik wel rot, want ik wil mijn kind beschermen tegen de ordinaire nieuwsgierigheid van anderen. Dat hij 'van een donor is', maakt hem nog niet tot een huisdier waarvan zijn stamboom even onderzocht moet worden of tot een voorwerp waarvan je de details gaat ontdekken als je meer informatie hebt over de fabrikant(en). Het is een mens met een eigen identiteit en ik wil daar zorgvuldig mee omgaan, maar ik wil ook beslist dat mijn omgeving dat ook doet. Ook dat ik een alleenstaande moeder ben, geeft mensen nog niet het recht om alles te weten over het hele 'donor-traject' en de donor zelf.
Maar al met al, de reacties zijn over het algemeen héél positief hoor! Het is alleen de brutaliteit waarmee verschillende mensen mij vragen stellen of omgaan met de informatie die ik heb gegeven, wat mij oprecht verbaasd heeft. Misschien een stukje naïviteit van mij, maar tegelijkertijd was het ook wel een reële verwachting naar mijn omgeving toe om zorgvuldig met mijn 'donor'-baby om te gaan. En gelukkig, tot nu toe lijkt iedereen blij te zijn met de komst van kleine Guus en is hij niet alleen voor mij welkom, maar ook voor de mensen om mij heen. Dat is voor mij wat echt telt! :-)
En dan antwoord ik dus dat ik geen vriend heb. Soms voeg ik er trots aan toe dat ik een bewust alleenstaande moeder ben, voor de generatie boven mij voeg ik er dan lachend aan toe 'bom-vrouw'. En dan de vragen...... Het verschilt wel in hoeverre mensen mij vragen durven te stellen. De meeste mensen zeggen eerst dat ze het dapper vinden van mij dat ik deze stap heb durven nemen en vinden het ook heel stoer. Nou, ik voel mij er niet stoer onder, dit is gewoon hoe ik ben en wat bij mijn persoon past, haha!
Maar die vragen.....heel variërend en waarbij ik toch soms ook echt behoorlijk verbaasd ben over het lef waarmee mensen mij die vragen stellen. Ik weet dat het interesse en ook vooral nieuwsgierigheid is, want hoeveel bewust alleenstaande moeders ken je nou? Ik kende er vroeger twee, die destijds nog ouderwets 'bom-vrouw' werden genoemd. Ik was nog te jong om nieuwsgierig te zijn, ik kon me alleen herinneren dat één van de kinderen een cadeautje voor zijn verjaardag had gekregen van zijn 'vader'.
Interesse vind ik logisch hoor, maar nieuwsgierigheid..... Vragen over hoe de baby dan is 'gemaakt', of dat via een kliniek is gegaan, of ik de donor ken, hoe de donor eruit ziet, hoe oud hij is, of hij een rol gaat spelen in het leven van mijn kind. Op een heleboel vragen wil ik maar gedeeltelijk antwoord geven, want in de eerste plaats vind ik dat mijn kind de ins en outs als eerste mag weten over de donor. Al vrij vlot is er iemand in mijn omgeving geweest die aan de haal is gegaan met de schaarse informatie die ik in vertrouwen had verteld, waardoor ik nóg voorzichtiger ben geworden. Dat deed mij ook behoorlijk pijn, het vertrouwen is flink geschaad en ik heb het gevoel dat de privacy van mijzelf, de donor, maar ook zeker dat van mijn kind is aangetast. Dus ja, ik zal verder ook niets, maar dan ook werkelijk niets specifieks over de donor hier loslaten en hier nóg zorgvuldiger mee omgaan, zelfs voor alle andere mensen in mijn directe omgeving die ik wel vertrouw. Nee, de betreffende donor is niet zomaar even te vinden op Internet. Als dat zo was, dan was het peanuts geweest om deze donor te vinden toch?
De vraag hoe de baby is gemaakt, vind ik toch wel een bizarre vraag. Dat ga ik niet aan de grote klok hangen, ik ga mijn collega, buurvrouw of een kennis toch ook niet vragen hoe zij/hij de baby heeft gemaakt? Alsof mijn situatie zo uitzonderlijk is dat ik dit wel even fijntjes uit ga leggen wat de hele procedure is geweest. Ja, dat geouwehoer met ovulatietesten, die obsessie dan ook, dat geloer naar die eeuwige streepjes, tot daar aan toe. En natuurlijk dat die laatste positieve ovulatietest dé paasei bleek te zijn die ik had gevonden, haha! Maar de meeste dames die zwanger willen worden, doen ovulatietesten, ik ook. Tot dat punt gaat alles hetzelfde, daarna vervolg ik mijn weg in mijn eentje om een baby in elkaar te 'klussen' en vervolgen koppeltjes hun weg om samen een baby in elkaar te 'klussen'. Ik vind de manier waarop verder niet interessant voor de buitenwereld en ga inhoudelijke informatie hierover ook echt niet delen met andere mensen.
Ook de donor vind ik voor de buitenwereld allesbehalve interessant. Interesse, nogmaals, heel begrijpelijk, maar die nieuwsgierigheid kent voor mij absolute, harde grenzen. Het gaat niet om de donor, het gaat om mijn kind. Wat doet het er toe hoe de donor eruit ziet? Wat voor werk hij doet? Wat voor een karakter hij heeft, of hij lang of kort is, welke opleiding hij heeft gedaan en hoe oud hij is? Ik heb, los van dat kostbare wezentje in mijn buik, verder niks, maar dan ook helemaal niks met de man in kwestie te maken, geen relatie, geen vriendschap, niks! Hij zal geen rol in de opvoeding gaan spelen en ik noem hem ook niet de vader of verwekker van mijn kind, want dat is hij niet, hij is enkel en alleen de donor. Dat ik weet wie het is, wil echt niet zeggen dat hij dan ook een actieve rol in het leven van mijn kind zal gaan spelen. Mijn kind mag weten wie de donor is, mag hem ook zien als mijn kind daar echt aan toe is, maar verder gaat het gewoon niemand wat aan. Het gaat om mijn kind en niet om de donor. Ik snap nogmaals best dat mensen benieuwd zijn naar de donor, maar verder doet die hele man er niet toe, omdat het om mijn kind gaat en dat er geen donor nodig is om een beeld van mijn kind te vormen. Mijn kind wordt er niet anders van als men zou weten wie de donor is. Ik snap niet goed waarom dat er toe doet en wat de meerwaarde daarvan zou zijn. Mijn kind is zoals hij is en een beeld van de donor verandert daar niks aan.
Dat mijn kind zelf mag weten wie de donor is, ja dat spreekt helemaal voor zich, dat heeft vooral met zijn identiteit te maken en zijn levensvragen. Mijn kind mag en kan ik dat dan ook echt niet ontzeggen, het gaat tenslotte om mijn kind. Dat er mensen zijn die dit klaarblijkelijk lastig vinden en hier niet goed mee om kunnen gaan, vind ik wel rot, want ik wil mijn kind beschermen tegen de ordinaire nieuwsgierigheid van anderen. Dat hij 'van een donor is', maakt hem nog niet tot een huisdier waarvan zijn stamboom even onderzocht moet worden of tot een voorwerp waarvan je de details gaat ontdekken als je meer informatie hebt over de fabrikant(en). Het is een mens met een eigen identiteit en ik wil daar zorgvuldig mee omgaan, maar ik wil ook beslist dat mijn omgeving dat ook doet. Ook dat ik een alleenstaande moeder ben, geeft mensen nog niet het recht om alles te weten over het hele 'donor-traject' en de donor zelf.
Maar al met al, de reacties zijn over het algemeen héél positief hoor! Het is alleen de brutaliteit waarmee verschillende mensen mij vragen stellen of omgaan met de informatie die ik heb gegeven, wat mij oprecht verbaasd heeft. Misschien een stukje naïviteit van mij, maar tegelijkertijd was het ook wel een reële verwachting naar mijn omgeving toe om zorgvuldig met mijn 'donor'-baby om te gaan. En gelukkig, tot nu toe lijkt iedereen blij te zijn met de komst van kleine Guus en is hij niet alleen voor mij welkom, maar ook voor de mensen om mij heen. Dat is voor mij wat echt telt! :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten