Zwanger dus....dat dikker worden.

Nu ik dit schrijf ben ik zo'n 25 weken zwanger. Het is gewoon zo dat de tijd voorbij vliegt. 'Geniet er nog maar van, voor je het weet, is het voorbij', een zin die ik inmiddels wel kan playbacken. Oh, ik geniet hoor, echt waar, maar dat hele zwanger zijn, neh, niet echt iets voor mij.

Daar zat het probleem ook steeds, ik wilde best een kind (liefst dus adopteren), ik wilde echt, maar dan ook echt niet zwanger zijn. En oh, wat mag ik in mijn handjes knijpen hoor. Want vooralsnog heb ik praktisch geen kwaaltjes. Ja, wat ochtendmisselijkheid gehad, kan 's ochtends vroeg nog alleen maar cornflakes met melk eten en een kopje thee drinken. Ik heb ondervonden dat als ik vol zit, echt niet nog een hap moet nemen, want anders kan ik van voor af aan weer beginnen met mijn ontbijt. Koffie hoef ik 's ochtends niet meer (zo'n ding waar ik mij dus echt niks bij voor kon stellen). Brood eten, appelflappen, pizza, het levert mij maagzuur op. Maar klagen? Nee! Ik mag echt niet klagen, genoeg lekkere en gezonde alternatieven om te eten. Moe? Niet meer dan anders. Of ik pijntjes heb, ook dat niet. Ik heb alleen trek, VEEL trek! Maar ook daar is prima mee te leven. Echt, mocht ik een tweede willen, dan zou ik dat zo weer doen in deze toestand en mocht ik zwanger zijn leuk vinden.

Nee, nog steeds ben ik er niet lyrisch over, misschien ben ik daar ook wat te nuchter voor hoor. Daarentegen vind ik het wel heel bizar dat er een mensje in mijn buik groeit, een mensje waarvan ik zielsveel ga houden (en al houd!). Die schopjes die inmiddels aan de buitenkant te voelen en te zien zijn, echt heel leuk, vooral heel onwerkelijk. Maar die dikke buik, mwah.... Ik vind het niet mooi, was liever met een hele platte buik zwanger geweest hoor, maar het hoort er nou eenmaal bij, haha! En het is maar voor een paar maanden, dus zo erg is het echt niet.
Het slapen begint langzamerhand ook een creatieve aangelegenheid te worden. Tegenwoordig ligt er een kussen naast me, waarop ik half kan liggen, zodat ik toch enigszins op mijn buik kan slapen. Het omdraaien gaat ook niet meer vanzelf, want die buik zit in de weg. Even op mijn buik in bed een boek lezen ligt zit er ook niet meer bij. En dan het bukken, even wat uit de vriezer halen bijvoorbeeld, wordt een hele work-out onderhand. Of het lang staan. Zo ging ik bijna van mijn stokje tijdens vioolles na een half uur staan. 'Ja, je organen komen in de verdrukking, dan kan je je wel eens beroerd voelen', legde de verloskundige uit. Dus tegenwoordig zittend vioolles! Ik moet er echt aan geloven hoor, en dan zit ik nauwelijks aan het begin van het derde trimester! Maar dan nog, ik mag niet klagen! Ik moet er alleen 'even' aan wennen dat die buik groeit :-)

Wat ik dan wel weer leuk vind aan die buik die steeds dikker wordt, is dat mensen zien dat mijn kind bestaat, dat hij er 'is'. Was wel een beetje akward dat een buurvrouw van een paar huizen verderop laatst opmerkte 'het duurt vast niet zo lang meer?' Euh, wat is lang? Ik zei dat ik nog ruim drie maanden moest 'Oh, dat duurt nog wel even dus.' aldus de buurvrouw. En dan ben ik echt niet kolossaal hoor, gewoon een nette buik voor een zwangerschap van (inmiddels) 25 weken. Maar goed, haar enthousiasme en de betrokkenheid vond ik dan wel leuk, al was ik lichtelijk gepikeerd over de verkeerde inschatting van de buurvrouw in kwestie. Of dat mijn broer even tussen neus en lippen lachend opmerkte dat ik een dikke kont had gekregen, en bedankt! Rotjoch! (Van hem kan ik het prima hebben hoor, haha!) Maar het dikker worden is voor een goed doel!

Sinds ik anti-depressiva slik, gestopt ben met roken, plus de zwangerschap er als volgt bovenop, ben ik inmiddels een kilootje of 22 aangekomen. Van de graatmagere ik is niets meer over. Eigenlijk wel fijn dat ik wat ben aangekomen, maar als die kleine man er is, dan mogen er ook wel een aantal kilootjes af. Stoppen met anti-depressiva is echt geen optie, de dysthymie is chronisch en zal weer een donderwolk in mijn leven zijn als ik stop met de medicatie. Ik denk ook niet dat ik zou afvallen als ik weer begin met roken na de geboorte (of als ik geen borstvoeding meer geef). Nu hoop ik vooral dat ik ga afvallen als ik borstvoeding geef (mocht dit lukken). Ik hoop maar vooral dat ik zo ben aangekomen door de zwangerschap en dat zeker wel een kilo of 10 er af gaat na de geboorte. Nog een reden waarom zwanger zijn niks voor mij is :-p

Maar of ik zwanger zijn en dikker worden nou leuk vind of niet, ik blijf het wel een bijzonder fenomeen vinden dat ik het leven aan een mens mag en kan geven. Er zijn genoeg vrouwen die dit zo graag hadden mee willen maken en die dit nooit zullen ervaren. Ik ben mij er heel goed van bewust dat het een wonder is dat ik een leventje in mij draag en dat ik onwijs bevoorrecht ben. Ben daarnaast ook heel blij dat ik mij zo goed voel en dat ik nog zoveel kan, want ook dit had heel anders gekund. Ik heb de babykamer al klaar (allemaal gedaan voordat ik misschien immobiel zou worden straks), ik heb handige foefjes voor het doen van zware boodschappen (van tevoren even niet over nagedacht dat ik niet te zwaar mag tillen), heb geen grote klussen meer in huis. Vraag me alleen even af wie straks nou de klossen onder mijn bed gaat zetten :-p 

Een christelijke BAM-mam.

Eigenzinnig ben ik altijd wel geweest, van jongs af aan. 'Ik doe toch wat ik wil' is dan ook mijn lijfspreuk. Ik kom uit een christelijk gezin, heb veel christelijke vrienden en ben ook lang actief geweest in een christelijke organisatie. Maar dat tegendraadse eigenzinnige heb ik ook in het christelijke geloof altijd wel gehad.

Ik ben een christen die tot de zwangerschap heeft gerookt, die tatoeages en piercings heeft, die voor het homohuwelijk is, discussies heeft over samenwonen en seks voor het huwelijk en nog meer van die onderwerpen waarover vele christenen verschillend denken en uiteenlopende meningen hebben. Ik geloof ook dat er steeds meer christenen zijn die anders durven of kunnen denken, ik zie wel verandering in de kerken komen, gelukkig! (vind ik dan hè?) Ik ben altijd wel op mijn eigen manier christelijk geweest, vind dat ik zelf verantwoordelijkheid moet dragen voor de keuzes die ik maak en dat ik mijn keuzes op basis van het geloof niet hoef te verantwoorden tegenover andere christenen, zolang ik een ander niet tot last ben natuurlijk. Want christelijk of niet, je bent gewoon verantwoordelijk voor je handelen en de keuzes die je maakt. Ik heb me nooit echt de 'regels vanuit de kerk of christelijke gemeenschap' laten opleggen (het niet roken is daar bijvoorbeeld eentje van). Op een zekere leeftijd ben ik mij ook af gaan zetten tegen 'de regels', heb natuurlijk ook niet altijd de briljantste keuzes gemaakt, zoals roken, haha! Maar ik ben wel altijd dicht bij mijzelf gebleven en toch een beetje mijn eigen(zinnige) pad gevolgd.

Zo besloot ik dus ook als christelijke vrijgezelle dame in mijn eentje aan het moederschap te beginnen. Vanuit mijn christelijke opvoeding heb ik het één en het ander geleerd over 'het gezin van God' of de rol van God als vader. Ik vind het dan ook niet raar dat een vader een belangrijke rol speelt in een gezin en dat het over het algemeen een christelijke principe is dat er een huwelijk is met een vader en een moeder. Daarom zou ik ook wel begrijpen dat er christelijke vrouwen zijn die er dus voor kiezen om geen bewust alleen staande moeder te worden, of dat er vermoedelijk praktisch geen christelijke donoren zijn. Maar dat ik het begrijp, wil nog niet zeggen dat ik vind dat een gezin perse een vader en een moeder moet hebben.

Maar voor mij stond het christelijk geloof geenszins in de weg om op mijn manier het ouderschap aan te gaan. Zou ik een slechtere moeder zijn dat ik mijn kind op laat groeien zonder vader? Zou ik mijn kind iets ontzeggen? Zou mijn kind nooit leren hoe het is om een vader te hebben en daardoor een verkeerd beeld van God als vader krijgen? Ik betwijfel het. Een (christelijk) huwelijk geeft ook geen garanties, ouders kunnen scheiden, vaders kunnen met de noorderzon vertrekken, overlijden of er gewoon niet echt zijn voor het kind, en dat kunnen ook christelijke vaders zijn. Je hebt gewoon geen garanties, ook niet als je christelijk bent. Voor mij was dan ook het hebben van een echtgenoot geen voorwaarde om het ouderschap aan te gaan. Ach, en tref ik een leuke vent, dan is dat helemaal prima hoor, maar bij mij gaat de volgorde gewoon net even anders en op mijn manier.

Wat ik wel heel belangrijk vind, maar daarin zal ik vast niet verschillen van alle andere bewust alleenstaande moeders, is dat ik wel wil dat mijn kind opgroeit met een mannelijk rolmodel. Gewoon een man die een rol speelt in het leven van mijn kind, in dit geval zal het mijn broer zijn. Mannen zijn nou eenmaal anders dan vrouwen en ik denk dat het goed zou zijn voor mijn kind om dat ook te ervaren. Los van het feit of ik een jochie of een meisje zou krijgen.

Uiteraard wil ik mijn kind het christelijk geloof meegeven in de opvoeding en hoop ik dat mijn kind ook op zal groeien als christen die buiten de kaders durft en kan denken. Zelf ga ik een aantal jaar niet meer naar de kerk, mede omdat ik best (vind ik) een ruimdenkende christen ben, wat in het verleden behoorlijk heeft gebotst met de wat behoudendere christenen. Nu moet ik wel zeggen dat ik ook vanuit mijn christelijke netwerk alleen maar hele leuke en positieve reacties heb gekregen op mijn keuze voor het bewust alleenstaande moederschap.

Waar het mij vooral om gaat is, dat ik mijn kind iets te bieden heb, waarvan ik het allerbelangrijkste vind dat mijn kind liefde, stabiliteit en geborgenheid krijgt. Dat kan ik mijn kind ook geven zonder dat er een vader in het spel is. Ik heb heel bewust voor dit kind gekozen, ik vind het ook zo belangrijk dat het zich gewenst en welkom voelt. Dan staat voor mij het christelijk geloof echt niet in de weg om het avontuur van het alleenstaande moederschap aan te gaan. Ik geloof echt wel dat er genoeg dames zijn die hierdoor een onvervulde kinderwens hebben, of dat door hun eigen overtuiging of de overtuiging van hun omgeving komt, ik weet het niet. Ik heb mij er niks van aangetrokken en ik heb mijn hart gevolgd (en een beetje verstand natuurlijk :-p ). Ik wil later geen spijt krijgen van de keuze om geen kinderen te krijgen vanwege het geloof (of de omgeving). Het is mijn leven en ik ben degene die deze keuze kan en mag maken. Ieder natuurlijk zo zijn eigen keuze, dat geldt ook voor de christelijke dames die er voor hebben gekozen om het niet zo te doen, wat de reden hiervoor ook is.

Ik ben in ieder geval blij dat ik de stap heb durven nemen. En ja, ik weet dat het pittig gaat zijn, maar ik weet niet beter of ik doe het alleen en hiervoor heb ik heel bewust gekozen. Er zullen vast momenten zijn dat ik stiekem even terug verlang naar mijn dagen 'alleen', maar ik weet ook heel zeker dat ik mij straks geen leven meer zonder Guusje voor kan stellen en dat ik dolgelukkig met hem zal zijn. Gelukkig heb ik een heel goed en fijn netwerk die betrokken is en waarin iedereen uitziet naar de komst van de kleine man, en ja, het merendeel van mijn netwerk is christelijk en al deze mensen steunen mij en staan achter mij :-)

Privacy?

Een reden waarom ik geen weblog over mijn kind zou schrijven, zou zijn om zijn privacy te waarborgen. Zoals ik in mijn eerste blogje schreef, volg ik ook weblogs van andere moeders. Ik ben vast niet de enige nieuwsgierige die graag een kijkje neemt in het leven van een ander. Ik vind het gewoon leuk om te kijken hoe een ander het moederschap (of andere bezigheden in het leven) ervaart.

Maar met één ding heb ik toch wel eens moeite, namelijk dat het leven van een kind ook wordt blootgegeven op het internet, baby's, peutertjes, kleuters en oudere kinderen die zich er totaal niet van bewust zijn dat de hele wereld ook een kijkje in hun leven kan nemen. Deze kinderen kunnen (naar mijns inziens) hier niet bewust voor of tegen kiezen en de gevolgen hiervan overzien.

Zo had ik jaren geleden een vriend die er heel bewust voor had gekozen om zijn naam en foto's van hem niet op internet te plaatsen. Hij kon er nog voor kiezen, want hij was, net als ik, opgegroeid in een tijd dat internet nauwelijks bestond en een dure aangelegenheid was. Dat was een tijd waarin moeders nog foto's maakten met een camera met een fotorolletje en de afgedrukte foto's wellicht aan de nieuwsgierige opa's en oma's lieten zien en die bestemd waren voor het fotoalbum. Van hem dus ook geen enkele foto te bespeuren op internet, laat staat zijn naam (oei, de verleiding om zijn naam hier te typen, haha!).

Privacy was voor mij in de jaren 90 naar de wc gaan met de deur op slot of je omkleden in zo'n benauwd omkleedhokje in het zwembad. Met de komst van het social media is er een hoop veranderd en is het begrip privacy een breder begrip geworden. Ik probeerde zojuist te onderzoeken hoe ik Instagram aan mijn weblog toe kan voegen, behalve dan dat het (vooralsnog) een ingewikkeld technisch verhaal blijkt te zijn (ik heb nog veel te ontdekken hier op blogspot!), realiseerde ik me dat ik mijn Instagram-account heb afgeschermd en zelf wil bepalen wie er op mijn account komt kijken. Voor nu dus even geen Instagram op mijn weblog (mocht je me willen volgen, stuur ff een pb'tje).

De kinderen van deze tijd groeien op met een hele andere kijk of besef van privacy. Zo schijnt het vloggen helemaal hip te zijn. Ik weet nu al dat ik beslist niet wil dat mijn kind dit later gaat doen als dit te zijner tijd überhaupt nog bestaat (hopelijk niet zo'n voornemen dat ik niet waar kan maken, haha!), zijn hele hebben en houden blootgeven aan mensen die niks beters te doen hebben dan naar het leven van mijn kind te kijken. Nou is een weblog ook niet heel anders, alleen ben ik geen kind en hoop ik hier toch wat bewuster mee om te gaan dan een kind of een tiener.

Ik ben er nog niet over uit of ik foto's van mijn kind ga plaatsen op internet. Ergens wil ik dat hij zelf die keuze kan maken, maar ergens weet ik ook dat ik hem er ook niet eeuwig tegen zou kunnen beschermen, omdat tegenwoordig overal foto's en filmpjes worden geplaatst van (andermans) kinderen, waarvoor echt niet altijd toestemming is gevraagd aan de ouders. Zijn naam (die hij nog steeds niet heeft overigens) zal ik in geen geval vermelden, dus gaat meneer al vanaf hij een paar centimeter groot was, als Guus(je) door het leven.

Het niet plaatsen van foto's zal nog wel even een dingetje worden als ik besluit om het niet te doen. Want ik weet zeker dat ik rete-trots op mijn kind zal zijn, net als alle andere moeders. Maar voor mij zou het dan misschien toch een stukje eigenbelang zijn, lekker pronken met mijn kind en mijn kind heeft er niets aan. Het kan maar zo zijn dan ik toch zo trots ben en foto's van de kleine man ga delen. Ik vrees een beetje voor het nakomen van die standpunten die elk moeder wel in heeft genomen voordat het opvoeden begon, ik zal daar vast niet anders in zijn, en waarschijnlijk is dit er eentje :-) En die weblog, tsja, die ben ik toch maar gestart.

En ach, nu we het er toch over hebben, een foto van Guus van 12 weekjes 'oud'. Ik denk niet dat zijn toekomstige baas hem op deze foto herkent over een jaar of 20.

Het biologische klokje....

Een anekdote dat zich afspeelt ergens eind jaren 80/begin jaren 90 in de poppenhoek op de kleuterschool 'Jij mag best de baby zijn, maar dan ben ik grote zus. Nee, moeder is dood. Of gewoon weg'.

Een andere anekdote wanneer de slaapkamer van mij of van mijn twee jaar oudere broer eens grondig werd verbouwd naar een zogenaamde huiskamer 'Als jij de vader bent, dan ben ik de zus.'

Als vierjarige kleuter wist ik het al héél zeker, ik wilde geen moeder worden. Ja, ik wilde wel een klein donker kindje meenemen die op straat woonde (ik had een meisje in de kleuterklas dat geadopteerd was uit Afrika). Als vierjarige, maar ook als twintigjarige had ik werkelijk geen idee dat adopteren niet zo eenvoudig was en vooral ook een dure aangelegenheid. Ik heb verschillende reizen gemaakt naar onder andere Zuid-Afrika en Brazilië, waar ik gewerkt heb met straatkinderen. Mijn besluit stond toen vast, prima om moeder te worden. Maar waarom zelf een kind 'maken', terwijl er zoveel kinderen op straat leven en net zo goed recht hebben op moederliefde en geborgenheid als elk ander kind? Waarom een kind op deze verrotte wereld zetten, terwijl er al zoveel kinderen bestaan?

Dit soort gedachten hebben tot vorig jaar een hele grote rol gespeeld in mijn keuze om geen kind op deze wereld te zetten. Totdat ik een burn-out kreeg en nog harder moest dealen met de dysthyme-stoornis (chronische depressie) en ik eigenlijk mijn hele toekomst zag verdwijnen en geen idee had waarom ik eigenlijk bestond en wat ik in vredesnaam nog in mijn leven moest doen. Ik had nog een oneindige lege weg te gaan in mijn leven, maar draaide mijn leven dan echt alleen om 'overleven'? Gewoon maar de dagelijkse dingen doen en de volgende dag weer opnieuw? Ik wilde er niet aan toegeven, maar ik miste echt iets. Een partner? Niet bepaald, want ik had geen behoefte aan een partner, daarvoor was ik al veel te lang (lees: praktisch altijd) vrijgezel geweest. Ik wilde zelf bepalen wat ik in mijn leven deed, zonder dit met mijn partner te overleggen.

Het adopteren, dat bleef een openstaande optie in mijn leven, het was echt een wens, maar simpelweg niet haalbaar. En toen kwam ik tot het besef dat ik ook geen 20 jaar meer was en 'nog maar' een jaar of acht had te gaan (los van de discussie van de 40-jaar-grens). Als ik een baby wilde, moest ik nog harder gaan sparen. Maar hoe dan? Ik had een burn-out, mijn opleiding die ik bijna had afgerond kwam ten einde, ik was mijn baan kwijt en wist niet op welk termijn ik weer zou werken en of ik ooit zoveel geld zou verdienen om een adoptie te bekostigen. Waarom dan niet zelf een kind 'maken'? Adopteren kon misschien altijd nog wel, kinderen krijgen niet. Dat ik mijn opleiding niet had afgerond, een studieschuld had en werkzoekende was, ja, dat was balen, maar zou dat inhouden dat ik geen goede moeder zou zijn en mijn kind niks te bieden had? Zou dat een reden mogen zijn waarom ik geen kind zou kunnen krijgen? Dat ik dysthymie heb, was wel even een drempeltje, maar sinds ik hiervoor medicatie gebruik, sta ik totaal anders in het leven. Absoluut niet onbevangen, maar ik durf mijn toekomst weer in te vullen. Het leven hoefde niet meer alleen steeds om mij te draaien, ik wilde nu eens voor iemand anders zorgen en diegene onvoorwaardelijk liefhebben!

Dus besloot ik om het avontuur aan te gaan om een kindje van mijzelf te krijgen. Dat hele zwanger zijn, dat hoefde van mij niet zozeer, maar het zouden tenslotte maar negen maanden van mijn leven zijn, dus ja.... Ik ben het avontuur aangegaan!

Het is uiteindelijk allemaal best snel gegaan, want wie zegt dat je na de eerste poging zwanger raakt? Eind augustus vorig jaar heb ik de knoop doorgehakt en eind april van dit jaar had ik een positieve zwangerschapstest. Dus al met al ging het best snel.

Over de donor wil ik verder niks kwijt, dit is echt een stuk dat alleen mijn kind aangaat en waar mijn kind en de donor samen later over mogen beslissen in hoeverre de omgeving hierbij betrokken zal zijn. Ik weet wie de donor is en daar is alles mee gezegd. Welke rol hij zal spelen in het leven van mijn kind, laat ik vooral aan mijn kind en de donor over (al zal ik voor het kind hierin wel tot een zekere leeftijd een beslissende rol in spelen), maar het is geen vader van mijn kind en zal ook geen vaderrol op zich nemen.

Guusje van ruim acht weken 'oud' en 2 centimeter 'groot'

Bomvrouw dus.

Het schrijven van een blogje bleek toch niet zo eenvoudig te zijn vergeleken met een aantal jaar geleden. Niet eens zozeer het schrijven zelf, maar het terugvinden van mijn eigen weblog in mijn account. Deze weblog heb ik afgelopen week aangemaakt, vol met inspiratie over onderwerpen en gedachtengangen. Kon even niet de drempel vinden om daadwerkelijk er overheen te stappen en mijn eerste stukje te schrijven. Waar ik 'vroeger' graag schreef over mijn huisdieren, mijn reizen en allerlei andere alledaagse dingetjes, vond ik tot voor kort weinig inspiratie in mijn eigen leven om weer een weblog bij te houden. Ik had altijd de indruk dat zo'n eeuwige vrijgezelle dame met haar huisdieren zoals ik, niet interessant genoeg was voor de lezers. En eerlijk is eerlijk, mijn leven bestond dan ook alleen maar uit mijn huisdieren, familie en vrienden en werk. Ik vond het zelf niet interessant genoeg.

Daar is het afgelopen jaar verandering in gekomen, want naast mijn huisdiertjes, mijn werk en familie en vrienden, is er een nieuw hoofdstuk in mijn leven aangebroken; het moederschap. Wat u mogelijk al was opgevallen in het rijtje van 'huisdieren, werk, vrienden en familie', is dat er geen partner aanwezig is. Dat houdt kort samengevat in dat ik een alleenstaande moeder ben, een bewust alleenstaande moeder welteverstaan. In deze tijd wordt de term 'bam-mam' hiervoor gebruikt, maar ik houd wel van ouderwetse dingen, dus ik gebruik lekker tegendraads de titel 'bom-vrouw'. Bewust geen partner, wel een kind!

Ik vind het onwijs leuk om andere weblogs van moeders te lezen, waarvan eigenlijk alle weblogs wel van moeders met een partner zijn. Er zijn ongetwijfeld weblogs van mede 'bam-mams', maar ben hier eerlijk gezegd nog niet naar op zoek gegaan. Daar is overigens geen specifieke reden voor. Mocht ik toch een trouwe schrijfster worden van deze weblog, dan zal hier ongetwijfeld verandering in komen. Maar voor nu sta ik er nog lekker blue in (zowel het bloggen als het moederschap) en zie ik wel wat de toekomst gaat brengen.

Ik houd van schrijven en mag ook graag mijn gedachten delen met anderen, afgelopen maanden zijn er dan ook genoeg kwesties geweest die ik leuk of interessant genoeg vind om te delen, volop inspiratie dus! Ik ben inmiddels over de drempel van het schrijven, begin de werking van deze weblog een beetje door te krijgen. Nu de rest van de weblog nog opkalefateren en alles bijhouden.