'Als het maar gezond is': NIPT.

De NIPT-test, daar hoefde ik niet eens echt over te twijfelen. Op dat moment had ik er het geld voor voordat de Belastingdienst kwam. Dus ik koos ervoor om de test te doen, al had ik werkelijk geen idee wat ik zou doen, mocht mijn kindje een aandoening hebben. Hoewel, ik wist wel dat ik het beste voor mijn kindje wilde en zou hem niet laten lijden, mocht hij een aandoening van een dusdanige aard hebben dat hij óf de geboorte niet zou overleven, óf kort na de geboorte zou sterven, óf een kasplantje zou worden.

Dan bleef er eigenlijk nog één chromosoomafwijking over waar ik gewoon echt niet wist wat ik vooral wilde voor mijn kind, het syndroom van Down. Voor mij is een gehandicapt kindje hartstikke welkom. Als ik zou adopteren, wil ik best wel een kindje met een handicap adopteren, misschien graag zelfs. Ik herinner het me nog als de dag van gister dat ik vrijwilligerswerk deed op een school midden in een sloppenwijk in Kaapstad. Prachtig, echt leuk met al die kinderen. Zo mooi dat deze kinderen in de armoedige omstandigheden naar school konden, omdat dit gefinancierd werd door de overheid. Ik was echt blij voor al die individuen die de mogelijkheid hadden om daardoor uit hun armoedige situatie te komen. Die blijheid maakte abrupt plaats voor verdriet toen ik een meisje een meter of veertig verderop opmerkte. Ze viel mij op omdat ze geen schooluniform droeg. Ze had gaten in haar dunne kleren, haar kroeshaar stond alle kanten op, lachend sloeg het meisje ons gade. Ze bleek gehandicapt te zijn, dat zag ik al gauw. Ik vroeg aan de man die het vrijwilligersproject leidde of dat meisje hier ook niet naar school kon. Ik vond dat namelijk best vanzelfsprekend, als Nederlander uit een welvarend cultuurtje waar elk kind recht op onderwijs had. De man schudde zijn hoofd. Het meisje is gehandicapt, dat wordt niet gefinancierd door de overheid, en nee, er is ook geen speciaal onderwijs voor haar, want ook dat wordt niet gefinancierd. Dus ik vroeg wat voor een toekomst dat meisje zou krijgen. 'De prostitutie', antwoordde de man somber. Kent u dat gevoel, dat u iets ziet, wat voor het grijpen ligt, maar wat u toch niet kan krijgen? Een soort Fata morgana? Ik stond daar als welvarende Nederlander in een sloppenwijk, machteloos en zo gefrustreerd, ik kon dat meisje niet helpen en ik wist wat haar stond te wachten. Tweeëntwintig jaar was ik, ik had niks, maar dan ook niks om dat meisje te helpen, geen geld, niet de juiste mensen, helemaal niks. Ik vroeg de projectleider of hij niet even een balletje op kon gooien bij de directie, mijn laatste poging. Hij heeft het geprobeerd, helaas zonder resultaat. Wat had ik dat meisje graag willen adopteren (zonder even te denken aan alle andere praktische obstakels, zoals haar familie en haar vertrouwde omgeving).

Dus ja, een gehandicapt kindje is voor mij welkom, ook als het mijn biologische kind is. Maar.......voor het kind zie ik weer allerlei beren op de weg. Zoals ik al eerder schreef heb ik nu al de grootste moeite om mijn kind toe te vertrouwen aan een gastouder of leidsters van een kinderdagverblijf. Hoe moet dat als ik mijn kind toe moet vertrouwen aan begeleiders in de gehandicaptenzorg? Hoe zou dat voor mijn kind zijn om dag in dag uit, elke dag van zijn leven afhankelijk te zijn van mensen die door voor hem te zorgen, hun geld daarmee verdienen. Ik heb zelf in de zorg gewerkt (GGZ) en van dichtbij de gehandicaptenzorg meegemaakt. Begeleiders hebben soms hun dag niet, balen er van als een cliënt zich onder heeft gepoept of agressief wordt, beleven misschien helemaal geen plezier (meer) aan hun werk en zitten hun werkdag uit. Gelukkig was dit bij mij niet aan de orde en heb ik mijn werk met veel zorg en liefde voor de mensen gedaan. Maar woest werd ik als er over tijd en geld werd gepraat, dat ik maar 'moest schreeuwen tegen cliënt D., anders luisterde hij niet.' (schreeuwen zou dus qua tijd efficiënter moeten werken, was de opvatting van zijn begeleidster). Ik heb om eerlijk te zijn niet zo'n heel rooskleurig beeld meer van de zorg, vanwege bezuinigingen, tijdsdruk, het zogenaamde efficiëntie, een constante doorstroom van nieuwe begeleiders. En de cliënten? Die hebben weinig tot helemaal niks te zeggen. Of zij daar last van hebben? Geen idee, dus ik heb ook echt geen idee of ik zou kunnen leven met het idee dat mijn kind dus een cliënt zou worden.

Het zou dus wel een dilemma worden als mijn kindje het syndroom van Down zou hebben, want ik kan niet tot in de eeuwigheid voor mijn kind zorgen, hoe graag ik dat ook zelf zou willen. Ik heb vroeger zelf op een vierjarig ventje met het syndroom van Down gepast, hij is inmiddels een volwassen man en heel sporadisch tref ik hem nog eens of zie ik foto's van hem voorbij komen bij zijn zussen op Facebook. Uiteraard was ik zelf toen nog erg jong (piepjong, 12 jaar!) toen ik op hem paste, maar het heeft voor mij heel positief bijgedragen aan het beeld dat ik heb van mensen met het syndroom van Down. Dat zijn geen zielige mensen, zeker niet! En deze mensen mogen er absoluut ook zijn op hun eigen manier, net als elk ander mens. Ook mijn kind mag er zijn als hij het syndroom van Down zou hebben, van mij mag hij er zijn, maar hoe kijkt de omgeving daar dan tegenaan? Hoe zouden zij hem dan behandelen? En kan ik hem wel beschermen tegen het oordeel van een ander? Of tegen die randdebielen zoals Hitler, die het menselijk ras willen zuiveren? De wereld wordt steeds gekker, er gebeuren alsmaar bizarre en onbegrijpelijke dingen. En ik kan mijn kind daar niet altijd tegen beschermen. Wanneer mijn -gezonde- zoon oud en wijs genoeg is, kan hij zelf keuzes maken en in opstand komen tegen het onrecht, zichzelf redden en voor zichzelf opkomen, zou een (geestelijk) gehandicapt mens dat ook kunnen dan? Is het dan niet het recht van de sterkste, hoe ongelooflijk hard en oneerlijk dat ook is? Mijn keuze om in de zorg (in dit geval GGZ) te werken als maatschappelijk werker, was juist om op te komen voor deze mensen en hen te begeleiden in hun leven om deze zo optimaal mogelijk te leiden, met hetzelfde recht dat wij allemaal hebben, gelijkwaardigheid.

Nu werd ik  enige tijd geleden op een maandagmorgen op mijn werk opgebeld door de verloskundige. Ik was die test more or less alweer wat vergeten, ervan uit gaande dat geen nieuws, goed nieuws was. Gelukkig maar dat ik dat dacht, anders had ik een aantal dagen wel even in de rats gezeten, wachtende op dat telefoontje. Dus de verloskundige belde met het bericht dat de uitslag van de NIPT-test 'gunstig', dus goed was! Opgelucht! Niet dat er überhaupt een medisch noodzakelijke aanleiding was om die test te doen overigens, ik wilde gewoon het beste voor mijn kind, mocht hij zodanig ernstig gehandicapt zijn dat niet met het leven verenigbaar zou zijn. Al geeft zo'n test nooit helemaal garanties, hij is niet 100% betrouwbaar. En daarbij, garanties krijg je nooit als je een baby krijgt. Misschien heeft ie wel een verstandelijke handicap of wordt ie door een ziekte of een ongeval gehandicapt, je weet het niet. Garanties heb je gewoon niet, nooit.

Opvoedkwesties: wat geef ik mijn kind mee van de opvoeding die ik heb gehad?

We hebben allemaal ongetwijfeld wel van die momenten gehad vroeger dat we er van overtuigd waren dat we de opvoeding héél anders aan zouden pakken dan onze ouders. Ik zie dit ook wel in een enige mate terugkomen in de maatschappij. Waar we vroeger 'u' zeiden tegen onze ouders (overigens hoefde ik dat niet, maar mijn ouders naar hun ouders weer wel) of onze ooms en tantes 'oom' of 'tante' noemden, in plaats van bij hun voornaam, lijkt het nu heel gewoon om je oom of tante bij zijn voornaam te noemen. Eén van mijn ooms heeft enkele jaren geleden toen ik in het noorden kwam wonen en hem regelmatig bezocht, duidelijk aangegeven dat hij bij zijn voornaam genoemd wilde worden. Best joh, ik bedoel, het gaat toch om respect hebben? Als mijn oom dat wenst, in tegenstelling tot de wens en opvoeding van mijn ouders, dan geef ik daar gehoor aan.

Laatst had ik een discussie met een aantal collega's, waarvan een aantal het, net als ik, heel normaal vonden om zelfs in deze tijd ooms en tantes bij hun 'titel' aan te spreken in plaats van hun voornaam, een ander deel vond het onzin en ouderwets. Mijn zevenjarig nichtje noemt mij 'tantie', één van haar eerste woordjes en dat is zo gebleven (al denk ik niet dat ze mij nog tantie noemt als ze een jaar of twintig is). Mijn broer noemt ze gewoon bij zijn voornaam, omdat mijn broer dat wenselijk vindt. In dat geval zal mijn kind hem dus ook bij zijn voornaam aanspreken, mocht broer niet van gedachten zijn veranderd.  Eigenlijk zie ik het liefst dat mijn kind oudere mensen met 'u' aanspreekt en niet zomaar even bij de voornaam. Reden? Oudere mensen hoeven geen gelijkwaardige vriendjes van mijn kind te zijn, een beetje opzien tegen oudere mensen kan echt geen kwaad. Ik heb er tenminste nooit onder geleden en ouderwets of niet, ik zie het probleem er niet van in. Dat leeftijdgenootjes en vriendjes van mijn kind een andere opvoeding krijgen en straks mijn kind een brave Hendrik wordt, omdat ik hem bepaalde manieren bijbreng die ik belangrijk vind, maakt mij niet zoveel uit. Ik heb dat liever dan wanneer mijn kind stennis loopt te schoppen op straat en ik me moet schamen voor zijn asociale en respectloze gedrag. (waarmee ik absoluut niet wil suggereren dat alle kinderen met een andere opvoeding zich zo op straat gedragen hoor).

Nou ja, mijn kind hoeft ook niet een echte brave Hendrik te worden, zolang het maar geen akelig treiterventje wordt. Als kind kreeg ik van mijn ouders meerdere malen complimenten omdat ik opkwam voor de kinderen die gepest werden. Waarschijnlijk weten ze niet precies hoe ik dat deed, want ondanks dat ik niet tegen onrecht kon, kon ik ook snoeihard zijn naar de pesters toe en heb ik echt wel dingen gezegd en gedaan, die verre van acceptabel waren (maar die soms wel doeltreffend waren). Misschien wisten ze het ook wel hoor, maar ik heb het hen nooit verteld en ben er ook nooit voor gestraft. En stiekem hoop ik dat mijn kind dat ook gaat doen, opkomen voor de mensen die het nodig hebben. Ik was als kind niet bang om assertief te zijn, ik kon prima van mij afslaan en anderen in bescherming nemen. Dat mag mijn kind ook (zeg ik nu dan hè?). Nee, zomaar vechten, dat vind ik niet oké, ruzie uitlokken ook niet. Maar dat ie bij de juf of meester gaat klagen omdat kinderen hem pesten, mwah, dat zou ie als eerste alternatief moeten kiezen, maar daarna? Ik heb wel ondervonden hoe frustrerend het is dat je steeds maar naar de juf moet gaan en dat de juf jou zuchtend aankijkt en zegt dat je dan maar ergens anders moet gaan spelen. Mijn kind mag best een tik verkopen als daar een reden voor is. Ik wil graag dat hij zijn mannetje staat straks en zich niet laat wegsturen of wegjagen door kinderen die het op hem of op andere kinderen hebben voorzien. En dat is iets wat ik hem graag mee wil geven in de opvoeding straks wat ik zelf ook heb meegekregen. Niet per direct vechten, maar wel voor jezelf of de 'zwakkeren' opkomen.

En dan al die übergezonde, verantwoorde, biologische, ecologische, organische, suikervrije hypes. Ik kreeg als achtjarig kind op vrijdagavond een glaasje cola en een bakje chips. Cola mensen, u leest het goed! Of dan elke dag na schooltijd een glaasje limonade met suiker, echt! En daarbij nog een lekker speculaasje, óók met suiker! Kwamen opa en oma op bezoek? Dan mocht ik als kleuter koffie (lees: een half kopje koffie, half kopje koffiemelk en vier klontjes suiker) en een lekkere gevulde koek! En joh, ik heb al mijn tanden nog, ik heb geen diabetes en had een prima gewicht (tot de zwangerschap, maar nog heb ik een gezonde BMI!). Ik kreeg een beker limonade of chocolademelk (uit pak!) mee naar school en Samson-koekjes. Fruit? Ja, dat kreeg ik gewoon thuis hoor, soms een mandarijntje mee naar school of zo. 's Ochtends een plakje kaas of vlees op brood, En tussen de middag 'zoetigheid' en als we weer naar school moesten, een snoepje voor onderweg. Als ik mijn huiswerk goed maakte, kreeg ik een gulden van mijn vader om een Mars te kopen. En bij mijn opa en oma een lekkere Magnum op zondagmiddag op de camping. Ik leef nog steeds en ben zo gezond als een vis!
Ik ga mijn kind zeker niet volstoppen met snoep, chocolade en frisdrank, maar ter zijner tijd mag meneer best wel eens een glaasje cola hoor of een lekkere magnum in de vakantie. Doet ie zijn best op school? Mag hij ook een Mars voor een euro. Uiteraard voer ik hem straks ook absoluut gezonde en verantwoorde dingen en mag hij niet de hele dag doorschransen van mij, maar het jochie mag straks ook genieten van een lekkere beker limonade in plaats van alleen maar water of thee. Ik snap heel goed dat wij allemaal het beste voor ons kind willen, maar ik vind het voor mezelf niet oké om heel krampachtig met 'ongezonde' etenswaren om te gaan en mijn kind dit volledig/grotendeels te ontzeggen (tenzij hij daadwerkelijk een medische reden heeft om dit niet te krijgen). Ik vind het ook niet eerlijk. Waarom mijn kind iets ontzeggen, wat ik vroeger wel 'gewoon' kreeg en waar ik nooit schade aan over heb gehouden? Ja, er zijn uitersten, je hebt gezinnen die het helemaal niet nauw nemen met verantwoordde voeding en waarvan de kinderen op jonge leeftijd al lichamelijke gevolgen hiervan ondervinden. Een andere uiterste vind ik dus je kind zoveel mogelijk water, thee en suikervrije producten voeren, zolang alles maar gezond en verantwoord is. Ik neem daarin liever de middenweg, en die middenweg is hetzelfde als wat ik in mijn jeugd heb meegekregen. Overigens zou ik het van mijzelf hypocriet vinden om een kind op de wereld te zetten die ik juist zo schoon en duurzaam mogelijk wil houden door bijvoorbeeld biologisch te eten. Alsof een mens extra op de wereld zo duurzaam is....
Ik geef hier dan wel mijn ongezouten mening, maar mensen, dit zijn voor mij meningen waarop ik mijn keuzes en opvoeding op baseer. Dit verschilt gewoon per persoon en een ieder heeft zijn eigen normen en waarden die hij/zij aan zijn/haar kind mee wil geven. En ach, als ik een geldboom in mijn tuin (die ik al niet heb), zou hebben, dan wil ik best wel een steentje bijdragen hoor aan het streven van een ander om de wereld zo schoon en duurzaam mogelijk wil houden, maar ik geloof daar niet zo in. Maar voor mij is het een hype, waaraan ik liever mijn geld niet besteed. Overigens is er wel één ding waaraan ik als consument mijn steentje bij wil dragen en dat is het welzijn van dieren. Maar dat is weer een andere kwestie.

Mijn ouders hadden, net als ik, geen geldboom in hun tuin (die ze dan weer wel hadden). Vanaf mijn achttiende moest ik mijn eigen schoolgeld en zorgverzekering betalen. Ook heb ik mijn rijbewijs helemaal zelf bekostigd. Misschien ben ik over een jaar of zeventien wel heel vermogend hoor en denk ik er anders over, maar voor nu is mijn voornemen om datzelfde aan mijn kind mee te geven, het leren omgaan met grote bedragen, verantwoord omgaan met geld en je rekeningen leren betalen. Als achttienjarige heb ik ook wel stomme dingen gedaan, véél te lang gewacht met het betalen van rekeningen, een hele wijze les (leuk als die rekeningen aanmaningen worden). Graag zou ik willen zien dat mijn kind op jonge leeftijd hier zelfstandig en verantwoord mee om kan gaan en, net als ik, lessen leert, zolang ik hem nog 'op kan vangen', mocht de nood erg hoog zijn. Ik ben trots op het feit dat ik mijn rijbewijs zelf heb betaald (en ik was echt niet na 20 lessen klaar hoor) en dat ik mijn eerste studie zelf heb bekostigd. Als achttienjarige benijdde ik vriendinnen en klasgenoten wiens ouders alles betaalden, maar ik had er begrip voor dat mijn ouders dat niet deden en ben daar nu ook blij om. Om mijn veertiende had ik een krantenwijkje en vanaf die leeftijd heb ik ook altijd gewerkt, variërend van krantenwijkjes dus, tot productiewerk, au pair, vakkenvuller, kinderopvang, klantenservice, maatschappelijk werk of thuiszorg.

Ik zou mijn kind het allerbeste, het mooiste of het duurste van de wereld willen geven en ik denk dat dit uiteindelijk toch neerkomt op verantwoordelijkheid en zelfstandigheid, zodat mijn kind straks zelf weloverwogen keuzes kan maken en op zal groeien tot een volwassen man die zich kan redden in de maatschappij. Dat willen we ongetwijfeld allemaal voor ons kind en hoe we dit onze kinderen meegeven, is aan onszelf en voor een deel wordt dat ook bepaald door de basis die wij als kind hebben meegekregen. Dus nee, de opvoeding die ik heb gekregen was zo slecht nog niet. Er komt ongetwijfeld ook nog wel een blog over de dingen die mijn ouders belangrijk vonden in de opvoeding, die ik dus écht niet zou toepassen, laten we eerlijk zijn 😁

Meid, waar begin je aan?

De vraag die ik al vreesde toen ik een aantal mensen vertelde over de komst van kleine Guus. Maar ik zou ik niet zijn dat ik mijn antwoord al klaar had staan.

'Geen idee, maar jij wist toch ook niet waar jij aan begon toen jij kinderen kreeg?'

Toen ik zwanger raakte was ik 32 jaar, ik had net een baan gekregen, heb een studieschuld (of een nog-niet-afgemaakte studie), net een k*t-periode achter de rug, ik woon op een flat en heb dus geen tuin en jaaa, natuurlijk, geen partner. Maar waarom zou ik geen kind kunnen grootbrengen? Of waarom zou ik dat niet mogen omdat anderen dat zo'n klus vinden?

De enige reden en oorzaak waardoor ik voorheen geen kinderen wilde, is de grote boze wereld die nog bozer leek door die eeuwige rot-dysthymie (chronische depressie). Alleen dat was voor mij een hele hoge drempel waar ik overheen moest, want ja, ik koos er voor om het alleen te doen en het kind is volledig afhankelijk van mij. Ik heb geen partner die mij tot steun kan zijn (en gelukkig dan wel een hele fijn netwerk!). Ik kan mijn kind niet even op pauze zetten of even met zijn vader de deur uitsturen, zodat ik eventjes rust krijg. Wat brengt de wereld nog meer voor akelige dingen in mijn leven en dat van mijn kind? Zouden mijn zorgen zich niet vermenigvuldigen in het kwadraat als ik een klein mensje op de wereld zette, waarvoor ik verantwoordelijk was? Voor het mensje zelf, maar ook voor het feit dat hij bestond, dat zijn bestaan een gevolg van mijn keuze was.

Maar waar ik een lange tijd geleden zat, zo diep ben ik nog nooit geweest, zo donker was mijn leven nooit eerder en ik ben er bovenop gekomen! Met therapie en medicatie! Het traject met de psycholoog was vorig jaar al afgesloten, de zwarte donkere wolken met daarin heftige onweersbuien veranderden in wolkjes die rustig boven mijn hoofd wegwaaiden. Wolkjes die iedereen wel eens heeft, hele reële wolkjes die soms wat groter zijn, soms voor een pittig buitje zorgen, maar ook weer vlot verder waaien. Het beestje, of eh, de wolken waarvoor het KNMI code oranje afgeven, heeft een naam en heet dysthymie. Ik heb een chronische depressie, maar ik bén het niet, voornamelijk dankzij de medicatie. Mijn lijf maakt een stofje simpelweg niet voldoende aan en dat komt meer voor in mijn familie. Ik ben opgegroeid met een ouder met dysthymie en ik ben niks tekort gekomen. Dus ik kan ook best een kind krijgen terwijl ik dysthymie heb, ondanks dat ik werkelijk geen idee heb wat mij straks staat te gebeuren en welke zorgen ik dan precies zal krijgen. Maar ik herken de wolk waarvoor KNMI code rood zou afgeven, héél goed en door deze ervaring en wetende dat mijn leven bij code rood niet ophoudt, vertrouw ik er op dat ik een kind kan grootbrengen.

Het is een stuk levenservaring dat ik mee kan nemen in de toekomst, het heeft me veel sterker en weerbaarder gemaakt. Ik voel me zelfverzekerder dan voordat de wolken in code rood transformeerden, ik weet dat het leven k*t kan zijn, maar dan ook echt k*t en ik weet dat dit ook kan gelden voor het leven van mijn kind. Iedereen heeft ongelooflijke rotmomenten en tegenslagen in zijn of haar leven. Maar mensen, ik ben blij dat ik leef! Ik ben blij met de ervaring die ik heb en de levenslessen die ik heb gehad en voel dat ik toe ben aan een nieuwe levensles, het moederschap. Ook ik mag dit meemaken, alleenstaand, geen vaste baan, wonende op een flat, dysthymie met medicatie en een studieschuld, zouden dit redenen mogen zijn om geen kind te mogen krijgen? Of mij ervan weerhouden om aan kinderen te beginnen?

Nee, mijn kijk op de wereld is niet rooskleurig, ik geloof niet dat ik zo naïef in het leven sta dat ik denk dat het moederschap is wat je bijvoorbeeld ziet op social media, ik weet dat het bikkelen is en dat het pittig gaat zijn. Je bent verantwoordelijk voor een mensje dat volledig afhankelijk van jou is, je wilt het beschermen, liefde geven, verzorgen, opvoeden en laten opgroeien tot een sterk persoon dat stevig in zijn schoenen staat in de maatschappij. Dat is geen klus dat je even in een paar jaartjes klaart. Ik denk er zeker niet lichtvoetig over, maar het weerhoudt er mij echt niet van om deze sprong in het diepe te maken en mijn leven voort te zetten samen met een wezentje waar ik onvoorwaardelijk van zal houden en die mijn leven zal verrijken.

Zwanger worden en testen!

Waar ik tot mijn kinderwens-besluit nog met een leeg hoofd naar de welbekende 'Clearblue-ovulatietest' zat te kijken alvorens ik een het gewenste filmpje op YouTube kon bekijken, kreeg die stomme reclame ineens veel meer betekenis voor me toen ik die biologische rotklok hoorde knallen.

Ik hakte de knoop door, vond een donor, maakte kennis en startte vervolgens met het doen van die achterlijk dure ovulatietesten van Clear Blue en de goedkope testen van de Action. Ook downloadde ik twee apps op mijn iPhone (FMC en P Tracker Lite) met een prachtige menstruatiecycluskalender iemand zin in galgje? Ik wist wel dat mijn cyclus regelmatig was, maar hoe lang dat ie duurde? Geen flauw idee! Opoe kwam altijd maar één dagje langs en daarna was er niks meer aan de hand tot Opoe een aantal weken later weer eens lang kwam.

Dames die zwanger willen worden en hun cyclus nog niet kennen, neem één ding van mij aan, begin niet met Clear Blue als je gaat testen tijdens je eerste test-cyclus. Gewoon niet doen! Ik zat er volslagen naast, ja, zelfs met zo'n voordeelverpakking van Clear Blue en dan nog die testen van de Action. En toen kwam Opoe weer. De teller op de menstruatiecycluskalender begon weer op dag één et violà, daar was een overzicht van de dagen waarop ik echt die gruwelijke dure testen kon doen (plus de testen van Action). En ja hoor, op dag 16 lachte de test mij toe, daar zou een eitje gaan springen! De Action-test was er wat minder zeker van overigens. Die had uiteindelijk ook gelijk, want poging 1 was niet raak. En toen de Clear Blue test mij bij de daaropvolgende cyclus helemaal niet eens toelachte, maar Opoe na twee weken wel doodleuk een dagje langs kwam (ook volgens de planning van mijn menstruatiecycluskalender), gooide ik het roer om. Leuk hoor, die smileys, maar zonde van mijn geld.

Dus ging ik op zoek naar een goedkopere optie, dat werden de ovulatietesten van 2Besure. Wat betaalde ik voor die dingen? Een eurootje of 15 voor zo'n 30 stuks? Ik had er geen hoge verwachtingen van, maar nooit geschoten is altijd mis, dacht ik, dus gewoon maar eens proberen. Altijd nog goedkoper dan die testen van Clear blue die bij mij klaarblijkelijk niet goed werkten. En je kreeg er nog een aantal zwangerschapstesten gratis bij, wat wil je nog meer?!

Heel secuur ging ik mijn cyclus bijhouden (braaf de testjes onder elkaar op een papiertje plakken met datum en tijdstip erbij), begon op dag 13 met het testen en zag het tweede streepje gaandeweg donkerder worden en nog donkerder worden dan het teststreepje. En het kwam precies overeen met mijn menstruatiecycluskalender. Alleen nét, bij die ene laatste poging, liep het streepje niet met de dag keurig op, maar had ik Eerste Paasdag zo vanuit het niets een knalpaarse, bijna zwarte streep, ik had dus mijn paasei gevonden! Ik had er een heel hard hoofd in dat het deze poging zou lukken, want hallo, het is Pasen, zie dan maar eens zwanger te raken op een niet alledaagse manier. En tussen alle afspraken met familie en vrienden door, op een feestdag, is dus mijn baby gemaakt. Een kindersuprise-verrassings-ei in de paasvariant zeg maar.

Inmiddels wist niemand in mijn omgeving meer wanneer er weer een poging zou volgen, want mensen willen écht héél snel weten of die poging gelukt is, geloof me. Vriendinnen die ongeduldiger zijn dan ik, vragen of ik al iets 'voel' en of ik al getest heb, ik werd er een beetje krankjorum van. Dus zei ik niets en wachtte ik niet zo rustig af tot de dag dat Opoe zou komen. Dat mislukte overigens bij elke poging grandioos. Ik kreeg de indruk dat er een vloek rustte op die goedkope testen van de Action. De gevoelige zwangerschapstesten van 2Besure (maar ook andere merken) raad ik echt, maar dan ook echt niemand aan, want die geven je valse hoop. Had al eens bij de huisarts gezeten omdat ik gewoon niet wist of ik wel of niet zwanger was, want Opoe was toch echt geweest, maar die test van 2Besure was ook licht positief. Nou, Opoe was echt, die positieve test was vals. Voor de duidelijkheid, dit was een hele gevoelige test, die niet wordt aangeraden door deskundigen, want je hebt altijd iets van het hCG-hormoon in je lijf en dus grotere kans op een vals-positieve test. En misschien is de test niet vals-positief en ben je toch een beetje een soort van zwanger, de kans dat het misgaat wanneer je voor je menstruatie test, is best groot en de teleurstelling is misschien nog groter als Opoe zich onuitgenodigd aandient. (tenzij je absoluut geen kinderwens hebt, uiteraard!)

Maar die Action-testen dus. Ik geloofde niet dat deze ooit positief zouden worden, ik geloofde daar gewoon echt niet in. Maar een test van een ander merk kopen, nee, bij de eerste poging waagde ik mij nog aan zo'n schreeuwend dure Clear blue test die jou even zonder enig gevoel laat blijken dat je 'Niet zwanger' bent. Dus ongeacht of ik er nou van overtuigd was dat ik nooit een positieve Action-zwangerschapstest vast zou houden, ik kocht ze toch. Met twee doosjes (met daarin twee testen) tegelijk, bij drie verschillende Actions. (want stel je voor dat het de verkopers daar op zouden vallen dat ik misschien wel een baby had gemaakt en daarvoor 12 testen nodig zou hebben om daar achter te komen)

En zomaar, op een donderdagmorgen, 27 april, toen ik eigenlijk nog een dag of 5 moest wachten, ging ik toch maar testen met een Action-test uiteraard.

 Ziet u dat héle vage streepje onder de blauwe pijl?

Mijn iPhone legde het streepje net effe wat mooier vast :-)

En zo diende mijn kindersuprise-verrassings-paasei-kuiken Guus zich aan. Uiteraard vond ik deze test nog onbetrouwbaarder dan die vals-positieve testen van 2Besure, maar ik had nog nooit een streepje, al was het een héél vaag streepje gehad op een Action-test.

Wat ik deed nadat ik deze test zag? Zoals u ziet, het stripje uit de cassette slopen en inscannen! Want als je 'm in scant als negatief, dan zie je een beter dat ie positief is (Een negatief maken van een positieve test, vat u 'm nog?) Maar ik had net mijn computer opgeschoond en kon geen gebruik maken van het scan-programma dat ik voorheen gebruikte. Maar goed, deze test gaf me weer een beetje hoop. Ik moest daarna eigenlijk een dag wachten tot de volgende test, want dat hCG-hormoon verdubbelt om de dag als je daadwerkelijk zwanger bent dus. Ik kon dus niet wachten die ochtend daarop en testte opnieuw (want ik had er toch nog minstens 11 in huis liggen), en ditmaal was het tweede streepje wel echt zichtbaar, geen tuurstreepje, zoals ze dat op verschillende fora noemen. Daar zat dus echt een babymens in mijn buik!

We weten allemaal wel hoe een positieve zwangerschapstest eruit ziet,

maar deze beelden maken mij zo blij dat ik ze wel moet delen! 

Ik had dus nog een hele voorraad zwangerschapstesten en ovulatietesten over. Nou ben ik natuurlijk helemaal ingelezen in het plannen van het maken van een baby en het doen van testen, dat ik ook wist dat je een ovulatietest kan gebruiken als zwangerschapstest, echter is dit niet een hele betrouwbare methode en blijft een ovulatietest een ovulatietest. Hij spoort een hormoon op dat lijkt op het hCG-hormoon, maar is niet helemaal hetzelfde. Maar ja, ik was zwanger, dus wat moest ik nog met die overige 15 ovulatietesten in de kast? Eh, nou, ik heb ze dus lekker daarna gebruikt om steeds effe te checken of ik nog steeds zwanger was. En gelukkig werden alle testen bij mij steeds donkerder. Maar of dit aan te raden is als je zo onzeker bent of die paar kostbare celletjes van jouw kind in wording goed innestelt, zich vermenigvuldigt en blijven zitten? Dat verschilt per persoon, voor mijn gemoedsrust werkte het wel. Ik ben twee keer enkele druppeltjes bloed verloren, toen waren die testen best fijn, maar die onzekerheid bleef desalniettemin toch hoor. Pas de grootste geruststelling was de eerste echo met een kloppend hartje!

Eerste foto van Guus!

Beschermen en loslaten.

Waar ik de tijd vandaan moet halen, weet ik echt niet, of misschien wil ik het niet.....het regelen van kinderopvang. Dat kleine jochie van (op het moment dat ik dit schrijf) een centimeter of 36 in mijn buik, die moet ik over een dik half jaar gaan uitbesteden aan een dame of dames die ik helemaal niet ken. Dat wil ik niet, echt niet!

Ruim zeven jaar geleden liep ik half-huilend door de uitgang van een kinderdagverblijf, samen met mijn zus die nergens last van had. 'Je vindt het moeilijk hè?' Vroeg mijn zus, die al meerdere malen eerder door diezelfde uitgang was gelopen. 'Ja, best wel.' Antwoordde ik monter. Dat kleine onschuldige meisjesbaby'tje met haar grote blauwe ogen en haar lieve glimlach, mijn kleine nichtje van een paar maanden oud, mijn oogappeltje, ze werd toevertrouwd aan, voor mij, voorslagen onbekende dames, die ik geen blik waardig gunde. Nee, ik vertrouwde het niet, ik had het kind liever zelf maar weer meegenomen. Maar dat was gewoon geen optie.

En die optie zal ik over ruim een half jaar ook niet hebben, er moet immers brood op de plank komen en er is maar één kostwinner in dit huishouden en dat ben ik. Er zal gewerkt moeten worden en daarmee dus ook kinderopvang geregeld moeten worden. Ik wil mijn kind niet uit handen geven, niet aan leidsters van een kinderdagverblijf, maar ook niet aan een gastouder. Mensen in mijn omgeving bieden aan om op te passen. Ja, lekker tutten met die kleine, totdat het praatjes krijgt, mobieler wordt en een eigen wil gaat krijgen. Die kleine wordt groot, dat wordt een handenbindertje die niet lekker in de armen van de oppas wil liggen tutten. Nee, er moet gespeeld worden, dingen ondernomen worden en wel samen! Hij wil aandacht en wil zijn zin krijgen. Knuffelen is voor baby's! Nou, ik ben benieuwd hoeveel mensen nog zóóó graag op willen passen over een jaar of twee als mijn kind wil spelen, in plaats van slapen en tutten.

Opa en oma structureel oppassen? Nope! Omdat een oppas een oppas is en een opa en een oma een opa en een oma zijn. Een vriendin die met grote regelmaat op wil passen? Ook dat niet. Een vriendin is een vriendin en geen oppas van mijn kind. Ik vind dat een oppas daarbij ook een stukje bijdraagt aan de opvoeding van mijn kind en ik wil niet dat dit een familielid of een goede vriendin is. Want een oppas heeft net iets meer emotionele afstand met betrekking tot zowel mij als tot mijn kind, waardoor opvoedperikelen naar mijn idee wat makkelijker te scheiden en te bespreken zijn. Mijn angst is een beetje dat wanneer een familielid of een vriendin op mijn kind zal passen, zich ook gaat bemoeien met de opvoeding van mijn kind wanneer er niet wordt opgepast. Misschien omdat ik een alleenstaande moeder ben, misschien omdat diegene mij en mijn kind gewoon goed kent of dat het een gewoonte is.
Ik voel me daardoor toch wel lichtelijk bezitterig hoor, want het is mijn kind en mijn opvoeding. Dat ik geen partner heb, zegt nog niet dat andere direct betrokkenen die rol mogen vervullen. Dat dus.

Maar weer terug naar de opvang, kind wordt dus niet ondergebracht bij een persoon die dichtbij mij staat, maar hoogstwaarschijnlijk bij een volsagen onbekend persoon. Die keuze heb ik al vlot gemaakt. Maar oh, wat vind ik dat moeilijk! Alleen al de keuze maken tussen een gastouder en een kinderdagverblijf. Laat staan naar welke gastouder of welk kinderdagverblijf. Ik heb er van wakker gelegen, mijn werkrooster combineren met de tijden van een kinderdagverblijf. Dit toch maar aangekaart op het werk, zelfs vakbond opgebeld over 'de regels', maar er moet nog van alles besproken en geregeld worden. Maar de volgende stap is nu het kiezen van een kinderdagverblijf of dus een gastouder en dat stel ik steeds maar uit, want ik wil mijn kind niet uit handen geven. Het liefst neem ik hem maar gewoon mee naar het werk of zo.

Tegelijkertijd realiseer ik mij heel goed dat ik niet alleen maar wil moederen, maar ook wil werken, een keer met een vriendin op stap wil en ook gewoon in het orkest wil blijven spelen (waar je dus niet een baby bij kan hebben uiteraard). En ik denk ook niet dat mijn kind er nou zo blij van wordt om dag in dag uit met mij alleen maar opgescheept te zitten en ook wel eens andere gezichten wilt zien. Maar ja, wat wordt het dan? Kinderdagverblijf of gastouder? Praktisch gezien is een gastouder handig, maar mijn gevoel zegt dat een kinderdagverblijf beter en vertrouwder is voor de kleine man. Heb zelf met gastouders gewerkt en ben zelf gastouder geweest, mijn algemene indruk is niet slecht hoor, maar ik ken toch wel een aantal situaties van gastouders waar ik mijn kind niet achter wil laten. (smerige of krappe omgeving, weinig aandacht voor de kinderen, grote honden, onbekende mensen die op bezoek komen, er wordt met het kind overal naartoe gesjouwd, gewoon geen lieve gastouder, etc.). Niet dat een kinderdagverblijf alles heiligend is hoor, maar ik heb daar wel een beter gevoel bij. Collega's die mekaar zien, elkaar feedback kunnen geven, waar men doorgaans beter geschoold is, waar meer kinderen zijn, waar duidelijk goed schoongemaakt wordt, genoeg ruimte, etc. Alleen.....de opvangtijden zijn aanzienlijk minder flexibel. En nou woon ik in het noorden van het land, waar de keuze voor een passend kinderdagverblijf nogal beperkter is.

Voorkeur gaat dus uit naar een kinderdagverblijf, maar ik moet eerst mijzelf (heel gauw) over de drempel slepen om een knoop door te hakken en actief op oriëntatie te gaan bij kinderopvangcentra en gastouderbureaus. Want ik moet toch wel een beetje een beeld hebben van de personen aan wie ik mijn kind ga toevertrouwen. Dat loslaten, dat begint nou al een beetje, terwijl kleine Guus toch nog zeker een week of 13 afgebakken moet worden, alvorens ik hem überhaupt zelf vast kan houden.

Een 'donor'-baby en de benieuwde omgeving.

Het was voor vele mensen in mijn omgeving een verrassing dat ik, die nóóit kinderen van mijzelf wilde, nóóit zwanger wilde zijn, dus zwanger bleek te zijn. De meest gestelde vraag is dan ook 'Heb je een vriend?' Inmiddels is het u wel duidelijk, ik heb geen vriend en de redenen daarvoor zijn intussen ook wel duidelijk, geloof ik :-)

En dan antwoord ik dus dat ik geen vriend heb. Soms voeg ik er trots aan toe dat ik een bewust alleenstaande moeder ben, voor de generatie boven mij voeg ik er dan lachend aan toe 'bom-vrouw'. En dan de vragen...... Het verschilt wel in hoeverre mensen mij vragen durven te stellen. De meeste mensen zeggen eerst dat ze het dapper vinden van mij dat ik deze stap heb durven nemen en vinden het ook heel stoer. Nou, ik voel mij er niet stoer onder, dit is gewoon hoe ik ben en wat bij mijn persoon past, haha!

Maar die vragen.....heel variërend en waarbij ik toch soms ook echt behoorlijk verbaasd ben over het lef waarmee mensen mij die vragen stellen. Ik weet dat het interesse en ook vooral nieuwsgierigheid is, want hoeveel bewust alleenstaande moeders ken je nou? Ik kende er vroeger twee, die destijds nog ouderwets 'bom-vrouw' werden genoemd. Ik was nog te jong om nieuwsgierig te zijn, ik kon me alleen herinneren dat één van de kinderen een cadeautje voor zijn verjaardag had gekregen van zijn 'vader'.

Interesse vind ik logisch hoor, maar nieuwsgierigheid..... Vragen over hoe de baby dan is 'gemaakt', of dat via een kliniek is gegaan, of ik de donor ken, hoe de donor eruit ziet, hoe oud hij is, of hij een rol gaat spelen in het leven van mijn kind. Op een heleboel vragen wil ik maar gedeeltelijk antwoord geven, want in de eerste plaats vind ik dat mijn kind de ins en outs als eerste mag weten over de donor. Al vrij vlot is er iemand in mijn omgeving geweest die aan de haal is gegaan met de schaarse informatie die ik in vertrouwen had verteld, waardoor ik nóg voorzichtiger ben geworden. Dat deed mij ook behoorlijk pijn, het vertrouwen is flink geschaad en ik heb het gevoel dat de privacy van mijzelf, de donor, maar ook zeker dat van mijn kind is aangetast. Dus ja, ik zal verder ook niets, maar dan ook werkelijk niets specifieks over de donor hier loslaten en hier nóg zorgvuldiger mee omgaan, zelfs voor alle andere mensen in mijn directe omgeving die ik wel vertrouw. Nee, de betreffende donor is niet zomaar even te vinden op Internet. Als dat zo was, dan was het peanuts geweest om deze donor te vinden toch?

De vraag hoe de baby is gemaakt, vind ik toch wel een bizarre vraag. Dat ga ik niet aan de grote klok hangen, ik ga mijn collega, buurvrouw of een kennis toch ook niet vragen hoe zij/hij de baby heeft gemaakt? Alsof mijn situatie zo uitzonderlijk is dat ik dit wel even fijntjes uit ga leggen wat de hele procedure is geweest. Ja, dat geouwehoer met ovulatietesten, die obsessie dan ook, dat geloer naar die eeuwige streepjes, tot daar aan toe. En natuurlijk dat die laatste positieve ovulatietest dé paasei bleek te zijn die ik had gevonden, haha! Maar de meeste dames die zwanger willen worden, doen ovulatietesten, ik ook. Tot dat punt gaat alles hetzelfde, daarna vervolg ik mijn weg in mijn eentje om een baby in elkaar te 'klussen' en vervolgen koppeltjes hun weg om samen een baby in elkaar te 'klussen'. Ik vind de manier waarop verder niet interessant voor de buitenwereld en ga inhoudelijke informatie hierover ook echt niet delen met andere mensen.

Ook de donor vind ik voor de buitenwereld allesbehalve interessant. Interesse, nogmaals, heel begrijpelijk, maar die nieuwsgierigheid kent voor mij absolute, harde grenzen. Het gaat niet om de donor, het gaat om mijn kind. Wat doet het er toe hoe de donor eruit ziet? Wat voor werk hij doet? Wat voor een karakter hij heeft, of hij lang of kort is, welke opleiding hij heeft gedaan en hoe oud hij is? Ik heb, los van dat kostbare wezentje in mijn buik, verder niks, maar dan ook helemaal niks met de man in kwestie te maken, geen relatie, geen vriendschap, niks! Hij zal geen rol in de opvoeding gaan spelen en ik noem hem ook niet de vader of verwekker van mijn kind, want dat is hij niet, hij is enkel en alleen de donor. Dat ik weet wie het is, wil echt niet zeggen dat hij dan ook een actieve rol in het leven van mijn kind zal gaan spelen. Mijn kind mag weten wie de donor is, mag hem ook zien als mijn kind daar echt aan toe is, maar verder gaat het gewoon niemand wat aan. Het gaat om mijn kind en niet om de donor. Ik snap nogmaals best dat mensen benieuwd zijn naar de donor, maar verder doet die hele man er niet toe, omdat het om mijn kind gaat en dat er geen donor nodig is om een beeld van mijn kind te vormen. Mijn kind wordt er niet anders van als men zou weten wie de donor is. Ik snap niet goed waarom dat er toe doet en wat de meerwaarde daarvan zou zijn. Mijn kind is zoals hij is en een beeld van de donor verandert daar niks aan.

Dat mijn kind zelf mag weten wie de donor is, ja dat spreekt helemaal voor zich, dat heeft vooral met zijn identiteit te maken en zijn levensvragen. Mijn kind mag en kan ik dat dan ook echt niet ontzeggen, het gaat tenslotte om mijn kind. Dat er mensen zijn die dit klaarblijkelijk lastig vinden en hier niet goed mee om kunnen gaan, vind ik wel rot, want ik wil mijn kind beschermen tegen de ordinaire nieuwsgierigheid van anderen. Dat hij 'van een donor is', maakt hem nog niet tot een huisdier waarvan zijn stamboom even onderzocht moet worden of tot een voorwerp waarvan je de details gaat ontdekken als je meer informatie hebt over de fabrikant(en). Het is een mens met een eigen identiteit en ik wil daar zorgvuldig mee omgaan, maar ik wil ook beslist dat mijn omgeving dat ook doet. Ook dat ik een alleenstaande moeder ben, geeft mensen nog niet het recht om alles te weten over het hele 'donor-traject' en de donor zelf.

Maar al met al, de reacties zijn over het algemeen héél positief hoor! Het is alleen de brutaliteit waarmee verschillende mensen mij vragen stellen of omgaan met de informatie die ik heb gegeven, wat mij oprecht verbaasd heeft. Misschien een stukje naïviteit van mij, maar tegelijkertijd was het ook wel een reële verwachting naar mijn omgeving toe om zorgvuldig met mijn 'donor'-baby om te gaan. En gelukkig, tot nu toe lijkt iedereen blij te zijn met de komst van kleine Guus en is hij niet alleen voor mij welkom, maar ook voor de mensen om mij heen. Dat is voor mij wat echt telt! :-)

Dat gender-neutrale-discussie-gedoe.

Ja, dat gender-neutrale-discussie-gedoe. Ik heb daar een mening over, al voordat dit speelde. Bewijs? Een aantal (Hema, haha!!!) kledingstukken van mijn toekomstige zoon in zijn kast met een ROZE label nog van het seizoen van vorig jaar.

Stond ik daar te dubben in de Hema, wel of niet kopen? Zou mijn kind het mij straks kwalijk nemen als hij of zij straks in jongens- of meisjeskleding zou lopen die niet voor hem of haar bestemd zou zijn? En dan haalde ik mijn schouders op, haalde ik het kledingstuk van het rek en wandelde ik vastberaden naar de kassa, om een half uur later thuis vol tevredenheid naar dat ene kledingstuk te kijken. Ik was dat roze labeltje (of blauw) alweer vergeten hoor, want konijntjes kunnen ook voor jongens, vond (en vind) ik.

Een aantal weken geleden, vlak voordat die discussie over gender neutrale kleding op gang kwam, stond ik in de Lidl met een überschattig vestje in mijn handen. Ik had op Internet gezien dat deze voor meisjes zou zijn. Even getwijfeld, maar lekker toch gekocht. Wolkjes zijn niet alleen voor meisjes, maar ook voor jongens! Op andere jongenskleertjes uit diezelfde collectie stonden ook wolkjes, dus waarom zou dat vestje dan ook niet voor jongetjes kunnen? (en ook al stonden daar geen wolkjes op, dan nog de vraag, waarom geen wolkjes voor jongetjes?)

Kan toch wel voor een jochie?

Och, ik heb wel een aantal echte kledingstukken die echt bestemd zijn voor meisjes, maar ik ga echt niet mijn jochie in een roze gestippelde bolero steken, nee, dat niet. Op de één of andere manier kan ik dat gewoon niet, kan ik dat mijn kind niet aan doen (tenzij hij dat zelf zou willen, maar een kind van een paar maanden denkt daar nog niet over na, lijkt mij). Toch is zeker zo'n 75% van de kledingkast van de kleine man naar mijn mening genderneutraal (ongeacht welke kleur label) en zal ik de meeste kleertjes nog wel even bewaren, mocht mijn biologische klokje nog niet uitgetikt zijn. Mocht ie een zusje krijgen, dan krijgt ze die kleertjes weer aan. Boerderijdiertjes, zwart, blauw of grijze streepjes, beertjes, wolkjes, konijntjes, ik vind het allemaal lekker neutraal en daar houd ik van!

Een enkele keer kijk ik met een piepklein beetje weemoed naar die roze witte tekeningetjes op kleertjes, en zou ik mijn kind daar graag in steken, maar dan toch wel een meisje. Zag ik verschillende leuke pakjes bij de Hema, op het eerste gezicht heel genderneutraal, zie ik toch roze knoopjes. En ergens kan ik dan toch niet die drempel over om mijn toekomstige zoon daarin te steken als hij niet al genoeg kleding had. Die gekleurde label in de kleding boeit mij dan niet, die roze knoopjes daarentegen weer wel. Had ik mooi wel de 'jongens'-pakjes uit diezelfde collectie gekocht nog voordat ik wist dat ik een jochie zou krijgen, gewoon, omdat ik de kleur mooi vond. En toen de verloskundige mij vertelde dat er een mannenmensje in mijn buik huisde, gaf ik te kennen heel blij te zijn, want ik vind de 'jongenskleren' zo leuk, al had ik ongetwijfeld mijn dochter ook in jongenskleren gestoken. Want om eerlijk te zijn, roze-getinte kleertjes vind ik onwijs leuk, maar tot op een zekere hoogte. Moeten meisjes er per definitie schattig uitzien omdat ze een meisje zijn? Of jongetjes stoer omdat ze een jongen zijn? Ik vind jongenskleding doorgaans wat neutraler dan meisjeskleren. Zwart-grijs-wit met strepen of stippen, prima voor een meid, maar baby-en-knalroze-paars-konijntjes-hartjes-en-bloemetjes-prinsessen voor een jongen, dat vind ik wel wat gewaagd. Nou heb ik sowieso al een beetje een afkeer van alle zuurstok-roze prullaria met prinsessen hoor, gewoon, omdat ik het lelijk vind (heeft niks met gender te maken).

Waarom ik van genderneutraal houd? Simpelweg vanwege de reden dat er dan veel meer te kiezen valt en omdat ik niet beïnvloed wil worden door een labeltje of een roze knoopje. Voor mij zit er wel een grens in het kiezen van kleding. Zoals ik eerder schreef, ik ga mijn zoon geen roze gestippelde bolero aantrekken, net zo min zou ik mijn kind kleding met auto's erop afgebeeld aantrekken als het een meisje was geweest. In ieder geval niet totdat ze de leeftijd bereiken om zelf te kiezen wat ze aan willen trekken. Reden hiervoor is dat ik niet wil dat mijn kind mijn opvatting over soorten kleding en mijn keuze hierin mij zou verwijten. Het kind moet er tenslotte in rondlopen en ik vind dat mijn kind hierin zelf een keuze mag maken. Tot die tijd blijven de labeltjes die niet zichtbaar zijn, lekker voor wat ze zijn, want die labeltjes doen er voor mij niet toe. Ik vind het belangrijker dat mijn kind later tevreden naar zijn babyfoto's kijkt en zijn eigen keuze over zijn kleding straks kan maken en zich niet schaamt omdat ik hem in een zuurstok-roze jurkje met een roze gestippelde bolero naar het kinderdagverblijf had gestuurd terwijl er die dag een groepsfoto werd gemaakt.

Ik snap niet goed waar mensen zich zo over opwinden hoor, waar maken wij ons zorgen om? Dat onze zonen als volwassen mannen in een prachtige jurk en op naaldhakken naar hun werk gaan? Of dat we niet meer kunnen zien of onze dochter nou een jongen of een meisje is? Ik kan me er alleen wat druk om maken dat mijn kledingkeuze enigszins wordt beïnvloed door die rotlabeltjes, stomme roze knoopjes of reclame, maar uiteindelijk kies ik zelf en later zal mijn kind mogen kiezen. Ik vind dat ik alleen mijn keuze hoef te verantwoorden naar mijn zoon, want het gaat tenslotte om hem. Wat de maatschappij daar van vindt, vind ik wat minder interessant. Al blijven die akelige roze knoopjes mij dan wel achtervolgen. 😜

Ode aan Marktplaats!

Al eerder schreef ik er kort over, ik koop wel eens babykleertjes van Marktplaats. Voor mezelf zou ik dat niet gauw doen, maar voor een kleintje die het maar zo kort draagt, zie ik niet in waarom het niet zou kunnen.

Bij nader inzien blijkt het financieel niet altijd even aantrekkelijk te zijn vanwege verzendkosten, dus dat is niet de allereerste reden dat ik Marktplaats afspeur op leuke items. Maar soms tref ik een verkoper op Marktplaats die meerdere items verkopen voor weinig geld en waarvan ik een deel van die items ook graag had willen hebben. Vaak ga ik op zoek naar specifieke kledingstukken die ik bijvoorbeeld al eerder in de winkel had zien hangen en voor minstens €10,- goedkoper op Marktplaats probeer te scoren. Ik ben niet zo'n type moeder die haar kind in de nieuwste mode steekt, omdat ik het leuker vind om te kijken of de kleertjes gewoon leuk zijn, of het nou van de collectie van 2015 is of van 2017, dat maakt mij niks uit. En als ik wat zie in de winkel en ik wil het echt heel graag hebben, dan wacht ik de aanbiedingen af of ik heb even geduld en raadpleeg Marktplaats. Of ik koop het gewoon direct.....

Ik zal het ook niet onder stoelen of banken steken, ik ben een echte Hema-freak. De kwaliteit vind ik goed en ze hebben echt leuke dingen, die ik ook vaak tijdloos vind en die je ook weer leuk kan matchen met elkaar. De meeste kledingstukken die ik van Marktplaats heb gekocht zijn dan ook in de van het merk Hema en kunnen doorgaans prima een tweede (of misschien derde) ronde mee. Zeker als het kledingstuk enkele keren is gedragen en je kind er toch zo weer uit groeit. Wel wil ik absoluut dat het eerste pakje dat mijn kind aankrijgt, nieuw is. En ja, uiteraard heb ik het 'eerste pakje' bij de Hema gekocht. Maar het gaat een beetje tegen mijn principes in om in ieder geval tot maatje 74 alles nieuw en veel duurder te kopen. Daarna worden de kledingstukken langer gedragen en wil ik wel dat mijn kind er verzorgd uitziet en de kleding niet versleten is. Voor de grotere maatjes wil ik ook best wat meer betalen in de winkel, omdat het kind daar langer mee moet doen. Dus dat koop ik weinig tweedehands.

Uiteraard heb ik ook wel kledingstukken van Marktplaats ontvangen die bijvoorbeeld pillig zijn of vlekjes hebben en waarvan je het dus niet goed op de foto kan zien of het er echt netjes uit ziet. Het is altijd wel een beetje een verrassing, tenzij je op de foto ziet dat het kaartje er nog aan zit. Maar voor de onaangename verrassingen heb ik onderhand ook mijn manieren gevonden om de kledingstukken weer een beetje op te lappen. Zo verwijder ik met alle voorzichtigheid het pillige van de kleertjes met een scheermesje. Dat is niet geheel zonder risico, want als je iets te enthousiast scheert, scheer je er een mooi gat in. Gelukkig is dat mij nog net niet overkomen.
Verkleurde kledingstukken of waarin rare vlekken zitten gaan bij mij een paar uur in een teiltje met heet water en een paar tabletjes Steradent, dat werkt nog beter dan baking soda! Zo had ik ooit eens stoelhoezen via Marktplaats gekocht die bleken helemaal verkleurd te zijn, van dat vieze gele. Die heb ik meerdere keren in een bak met heet water en Steradent laten weken en daarna nog eens in de wasmachine gewassen met Steradent. Ze zien er weer als nieuw uit!
Een ander risico met het kopen van spullen van Marktplaats die je laat verzenden, is dat het niet aankomt. Dat is mij maar één keer overkomen, en het ging om enkele euro's. Jammer, maar dat risico neem je nou eenmaal.
Tot twee keer aan toe heb ik kleding met gaatjes ontvangen. Eén keer had verkoper er per ongeluk een gaatje in geknipt, dat ook bekend er een gratis item bij gedaan. Toen het spul eenmaal was aangekomen, pakte ik naald en draad en naaide ik het gaatje zelf even dicht, niks meer van te zien! Dat heb ik ook met het andere kledingstuk gedaan. Achteraf gezien alleen niet netjes van deze verkoper om een kapotte kledingstuk te verkopen. Maar ook dat vind ik een risico dat je neemt als je iets van Marktplaats koopt. Uiteindelijk moet je de verkoper ook vertrouwen wanneer je een bedrag overmaakt.
En vooralsnog is er nog maar één kledingstuk bij mijn stofjes-recycle-bak beland.

Op kleertjes die ongestreken worden aangeboden op Marktplaats en waarvan ik zie dat de verkoper niet veel aandacht heeft besteed aan de advertentie, bied ik doorgaans toch wat minder, maar ik bied er sneller op dan hetzelfde item dat veel duurder oogt omdat het er gestreken uitziet. Ik zie er sowieso een pareltje in en kan er niet van wakker liggen dat het er gekreukeld uitziet. Het gaat bij mij toch linea recta de wasmachine in en wordt naderhand gestreken, ziet het er weer keurig uit en ik heb er maar enkele euro's voor betaald! Van dat soort dingen word ik dan heel blij :-)

Het is voor mij een sport om net dat ene kledingstuk te vinden voor weinig geld. Soms zie ik echt belachelijk dure verkopers, die soms nog meer geld vragen voor hun spullen dan de winkel zelf. Die mensen snap ik niet. Voor hen nog vele anderen die dezelfde spullen verkopen voor veel minder geld. Zo stond ik een keer op het punt om een leuk boxpakje te kopen van iemand, zag ik diezelfde middag hetzelfde pakje voor twee euro goedkoper in de winkel, was afgeprijsd! Het vergt simpelweg wat geduld, tijd, doorzettingsvermogen en goed onderzoek om net dat ene te vinden dat je zo graag wilde. En het leukste is dat je later weer dingetjes op Marktplaats tegenkomt en jij je tevreden bedenkt dat jij eerder dat kledingstuk voor €7,- goedkoper hebt weten te scoren bij een andere verkoper.

Ik sla alles wat ik best zou willen kopen op in mijn favorietenlijst in mijn Marktplaats-account en kijk dan later mijn lijst door, maak een keuze waarop ik ga bieden. En als dan de koop niet doorgaat, heb ik altijd nog wat achter de hand in mijn favorietenlijst. Ook slim ook te kijken wat andere verkopers vragen voor hun spul, voordat je ergens op gaat bieden. Mijn ervaring is dat verkopers het niet leuk vinden wanneer je zegt dat je dan verder op zoek gaat wanneer jullie niet tot een akkoord komen. Negen van de tien keer haalt de verkoper dan toch wat van de prijs af.

Nou ja, verder heb ik ook wel andere spulletjes gekocht van Marktplaats. Ik wilde zo bijvoorbeeld perse spulletjes van Snoozebaby hebben, dus heb ik twee boxkleden, een (nieuw!) aankleedkussenhoes voor een prikkie, een wiegdeken, twee wikkeldekens, een wieglaken, een verschoonmatje en twee labeldoekjes van Markplaats, allemaal voor aanzienlijk minder geld dan wanneer je het nieuw in de winkel koopt. En het spul ziet er echt netjes uit. Hydrofielluiers, washandjes, spuugdoekjes, etc. koop ik dan wel nieuw, maar dat kost ook geen drol.

Voor mij is het een absolute hobby om leuke spulletjes voor weinig geld op Marktplaats te scoren. Uiteraard heeft de kleine man ook een heleboel nieuwe kleertjes, waar ik ook met enige creativiteit en geduld goedkoper aan ben gekomen dan de oorspronkelijke prijs (daarom houd ik zo van de Hema-klantenpas! Of seizoensuitverkoop, 1+1 gratis, dat soort dingen!).

Marktplaats, het blijft altijd een gok, maar ik ben vaker verrast door een kledingstuk dat er keurig uitziet, dan iets dat ik mijn kind nooit zou aantrekken (is dus ook maar één keer voorgekomen....).

'Nooit eens normaal'

Het gaat bij mij altijd anders, mijn hele levensloop bestaat uit het maken en het dragen van de gevolgen van mijn eigenzinnige keuzes. Soms denk ik dat ik beter in de jaren 60 of 70 mijn adolescentie had moeten doormaken, omdat ik mij bewust en onbewust afzet tegen verschillende dingen in de maatschappij wat 'normaal' is, of eigenlijk, wat ik (te) normaal vind.

Zo liep ik in de derde klas op de middelbare school lekker in mijn tuinbroek, me niks aantrekkende van de andere leerlingen. In de zomer waarin ik van de tweede klas naar de derde ging, verhuisden we van de Veluwe naar Twente en kwam ik op een middelbare school terecht waar een echt 'dorps' cultuurtje heerste. Je kon maar beter zo normaal mogelijk doen om niet op te vallen. En ik liep in de eerste week doodleuk in mijn tuinbroek en heb dat tot mijn examenjaar gewoon nog gedaan. Klasgenoten van mij 'raar'. Raar of niet, ik was niet op mijn mondje gevallen en na enige tijd raakten de klasgenoten aan mij gewend. Hoorde ik later van mijn broer dat één van mijn klasgenoten (die bevriend raakte met mijn broer) jaloers op mij was omdat ik in een tuinbroek durfde te lopen....tsja... Dan geldt daar weer mijn lijfspreuk 'Ik doe toch wat ik wil'.

En soms is dat niet leuk, best confronterend of gewoon irritant. Met regelmaat denk ik wel eens hoe het zou zijn als ik gewoon huisje-boompje-beestje-partner en dan een kindje zou hebben. Op één relatie (zo'n 5 jaar geleden) van enkele weken na, ben ik altijd vrijgezel geweest. Mijn leven met een man delen, ik moet er niet aan denken! (nee, ook geen vrouw, haha!). Ik kan dat gewoon niet. 'Heb je bindingsangst?' vragen mensen dan aan mij. Nee, ik heb geen angst, ik ben niet bang, het is gewoon een onvermogen (denk ik dan). Ik weet niet beter of ik ben alleen en dat bevalt mij. Die relatie van enkele weken benauwde mij ongelooflijk. Het was zeker een lieve jongen, hij was echt gek op mij, maar nadat we 'officieel' verkering hadden, was voor mij de lol er alweer van af. Ik weet nog goed dat ik die nacht nadat we verkering kregen in bed lag en mijzelf afvroeg waar ik in vredesnaam aan was begonnen. Ik gaf het een kans, maar het mocht niet baten. Zo romantisch als dat we via Skype verkering kregen, maakte ik het weer via een sms'je weer uit. De arme jongen.

Geen partner dus voor mij. Misschien dat ik 'hem' ooit eens tegen het lijf loop, je weet maar nooit natuurlijk! Maar ik pas vooralsnog niet in het plaatje waar vele leeftijdsgenoten van mij, vriendinnen, oude klasgenoten, medestudenten, collega's, etc. zich in bevinden. Ik vind het vooral burgerlijk, niks mis mee, maar het past niet bij mij. En soms frustreert dat. Dat frustreerde voorheen misschien nog meer voordat men wist dat ik zwanger was. Ik was een beetje een muurbloempje, een buitenbeentje, de eeuwige vrijgezel, een laatbloeier, hoorde niet echt bij een groepering in de maatschappij (zo voelde dat voor mij tenminste). Ja, mensen zagen mij oud worden met mijn huisdieren, haha! Zo'n soort katten hondenmoeder.

Wat ik vooral de afgelopen jaren zag gebeuren met leeftijdsgenoten die ik bijvoorbeeld op Facebook had (en waarvan een gedeelte elkaar dus ook weer kent), was dat alle leuke getrouwde koppeltjes het gezellig met elkaar hadden, kindjes kregen en mij van Facebook knikkerde, geen partner, geen kind, niet interessant. (nogmaals, dat is mijn indruk hoor, misschien hadden ze wel een andere reden). Ik had niks meer gemeenschappelijks met deze mensen, behalve een aantal herinneringen dan. Gelukkig zijn er nog genoeg Facebook-vrienden die dat niet hebben gedaan hoor en ben ik door mijn arme, zielige, eeuwige vrijgezellenbestaan verder ook geen vrienden in real life kwijt geraakt, haha! Maar ik voelde me wel een eilandje in de maatschappij. Ook in de christelijke wereld, waarin 'de ware' toch echt zou moeten bestaan en dat je hem echt wel tegen het lijf loopt en daar kindjes mee krijgt. Dat er dames en heren begin twintig al wanhopig zijn, want die 'ware' zijn ze nog steeds niet tegengekomen. Ik kan me daar best wel wat bij voorstellen hoor, ik weet als geen ander hoe het voelt om te zien dat je omgeving allemaal in hetzelfde tempo doorgaat (verliefd, verloofd, trouwen, huisje kopen, kindje krijgen, nog een kindje, etc.). En dan met de wetenschap dat die 'ware' dus toch echt ergens rond moet lopen. maar niet wetende wanneer je hem tegen het lijf loopt. Nou, voor mij (momenteel) dus niet, ik doe het op mijn manier en op mijn volgorde :-)

Of het mij verdriet doet dat ik een alleenstaande ben? Nee, dat zeker niet! Maar het is soms wel lastig om mijn plekje te vinden in de maatschappij. Nu ik moeder word, wordt het misschien ietsje makkelijker. Er zijn tenslotte genoeg (bewust) alleenstaande moeders. En je hebt iets gemeen met vele andere vrouwen, het moederschap! Maar ook daarin bots ik wel eens tegen de 'norm' op. Zie je zulke ongelooflijk leuke kleertjes, soms met leuke teksten en plaatjes, kleurtjes, noem het maar op. Bekijk je een kledingstuk, staat er ergens 'I love daddy'. Dan baal ik weer, juist om die enkele woordjes koop ik dus een bepaald kledingstuk niet. Nou vind ik het ook wel logisch hoor dat er zulke teksten op kledingstukken staan, want eerlijk is eerlijk, ik heb ook kleertjes waarop staat 'I love mommy', dus ja.... Het zou zeer onterecht zijn dat het verboden zou moeten worden om 'I love daddy' op een kledingstuk te zetten, alleen maar om alleenstaande moeders tegemoet te komen waarbij er om welke reden dan ook geen vader in het spel is. Maar als er toch maar één zo'n kledingstuk voor mijn kind zou zijn zonder die tekst, dan was ik erg blij geweest uiteraard, haha! Maar niet alleen kledingstukken, maar (nog logischer!!), teksten in dagboeken die ik bijhoud van de zwangerschap en mijlpaalkaarten waarin er ook wordt gevraagd naar de vader en zijn familie. Super logisch! Maar ik vul daar dan toch weer n.v.t. in (of een betrokken vriendin of familielid uiteraard). En dan voel ik mij toch weer 'anders', maar stiekem ook wel weer trots.

Wat voor mij het allerbelangrijkste is, is dat ik echt mijn hart en verstand probeer te volgen. Ik ga niet mee met de grote meute, ik wanhoop niet want ik ben de 'ware' nog niet tegengekomen (en hoef deze ook niet perse tegen te komen). Trouwen/samenwonen met een man omdat dit 'hoort', samen een huisje kopen en alles perfect in orde maken voordat er een kindje komt, dat past mij niet. Mijn keuze voor het bewust alleenstaande moederschap is een keuze waar ik het ongetwijfeld nog wel eens heel moeilijk ga krijgen, maar ik zal het niet per definitie moeilijker krijgen dan getrouwde koppeltjes. Ik zal wat creatiever om moeten gaan met mijn tijd en mijn geld. Ik woon niet in een mooie yuppen-buurt tussen gelijkgestemden. Ik woon op een flat, tussen mensen uit allerlei verschillende milieus (wat echt zijn charmes heeft!). Ik heb een baan 30 kilometer verderop zonder een vast contract en een rooster waarbij ik mij afvraag hoe ik dat moet combineren met een kind en kinderopvang. Maar dit is het leven dat bij mij past, het avontuurlijke, het eigenzinnige en net als op de middelbare school, zal ik ook als bewust alleenstaande moeder mijn plekje gaan vinden in de maatschappij, maar wel op mijn manier.

'Als het maar gezond is': jongetje of meisje?

Zeker weten, elke moeder wil een gezonde baby. Ik ken er geen die een zieke of gehandicapte baby wil. Ik wilde ook graag een gezonde baby, maar héél stiekem wilde ik een gezonde jongensbaby. Ik heb daar ook niet echt geheim van gemaakt eerlijk gezegd.

Op twee vriendinnen na, was iedereen er van overtuigd, inclusief ikzelf, dat ik een jochie zou krijgen. Dat had in mijn geval ook een beetje met mijn voorkeur te maken, maar ook het niet kunnen maken van een voorstellen van mijzelf met een dochter.

Ik vind meisjes net zo leuk als jongens. Ik ben stapelgek op mijn 7-jarig nichtje en vond het onwijs leuk dat ze een meisje bleek te zijn bij haar komst. En toen ik zelf een kinderwens kreeg en vervolgens zwanger raakte, had ik het idee dat ik toch meer een jongensmoeder zou zijn, in plaats van een meisjesmoeder. Ik ben een echte tomboy geweest als kind, ik heb foto's van mezelf als peuter in de zandbak met een gezicht vol modder. Dat begon al op 3-jarige leeftijd. Ik was een echte vechtersbaas, geen jongen was te groot, ik stond mijn mannetje wel. Make-up, mode en jongens? Weinig tot geen interesse. Ik heb ook een beetje van dat mannen-humor, waar mijn vriendinnen gelukkig ook smakelijk om kunnen lachen iets met scheten en zo.

Ik heb als kind ook wel urenlang met de Barbies of poppen gespeeld, roze was een hele lange periode, tot een jaar of twee geleden, de toonaangevende kleur in mijn huis geweest. Maar echt een meisje-meisje, nee, dat ben ik nooit geweest. Hoe zou ik dan als moeder zijn als ik wel een dochter zou krijgen die een meisje-meisje zou zijn? Ik was bang dat ik daar geen geduld voor zou hebben. En ik vind meisjes toch zo kwetsbaar, net wat fragieler dan jongens. Kon ik mijn dochter dan wel loslaten in de wereld waarin ze oog zou krijgen voor (daar gaan we dan van uit) mannen, die haar ook zouden zien? Dat arme kind zou vrijgezel moeten blijven tot ik een keer de pijp uit zou gaan, want o wee, als een jongen haar hart zou breken. (nu is dat niet een angst die op mijzelf van toepassing is, mocht u het zich afvragen, mannen interesseren mij nou eenmaal niet zo).

Ik krijg dus een jongen, een echt mannenmens en daar ben ik zo blij mee! Ik weet zeker dat ik net zo blij was geweest met een meisje hoor, al had ik dan wat meer aan het idee moeten wennen. Wat voor een kind het gaat worden, kan ik natuurlijk niet voorspellen. Het kan maar zo zijn dat het een heel lief, zacht ventje gaat worden, een kleine nerd, een softie of een dromertje. Misschien wordt het wel een heel stoer kereltje, lekker ruig en eentje die zijn mannetje staat. Misschien vindt hij mijn mannen-humor helemaal niks (mijn nichtje daarentegen vindt het dan wel weer onwijs grappig) en schaamt hij zich voor mij als ik weer lach om onderbroekenlol. Mocht hij met poppen en barbies spelen, helemaal prima! Als hij roze mooi vindt, ook geen probleem (heb nog een heleboel mooie roze stofjes liggen om een deken van te naaien, ha!).

We zullen wel zien hoe Guus zich gaat ontwikkelen, wat zijn karakter is en van wat voor een speelgoed of kleur hij houdt. Ik heb natuurlijk wel een beetje de hoop dat ie ook muzikaal is, dat ie niet bang is om voor zichzelf op te komen en dat ie een beetje veel mijn humor heeft, maar ik ben vooral blij dat het een GEZONDE jongen is en wens hem een heel leuk en avontuurlijk leven toe! Voor nu nog maar eventjes doorgroeien, beetje vet kweken, nog even veilig bij mij :-)

Kleren maken de baby!

Tsja, ik geef de 'ineens' ongelooflijk rammelende eierstokken er de schuld van, ik had al nesteldrang voordat ik überhaupt zwanger was en kocht al kleertjes voor mijn toekomstige kind, zonder dat ik er wel zo zeker van was of ik ooit zwanger zou raken. Handig (of niet) als je dan geen partner hebt, je kan lekker doen wat je zelf wilt en niemand die jou remt of aan wie je verantwoording af moet leggen waaraan je nu weer je geld hebt uitgegeven.

Ik had al vlot besloten dat ik mijn kind niet in belachelijk dure kleding zou steken, gewoon zonde van mijn geld en mijn kind interesseert het niet dat het een truitje van €5,- draagt of eentje van €40,-. Van die geweldige aanbiedingen bij bijvoorbeeld de Hema met pakjes die ik MOEST hebben, bang dat ze uit de collectie zouden verdwijnen (en wat deels ook is gebeurd, heel logisch!) Ik keek en kijk nog met grote regelmaat in de webshops van verschillende winkels, speurend naar nieuwe items of leuke aanbiedingen. Winkelmandjes vullen, weer legen, weer vullen, wel bestellen, niet bestellen? Toch even in de winkel zelf kijken? Oh, korting? Aanbieding? Straks is het uitverkocht. Toch maar doen, en hoppakee, weer een mooi kledingstuk of vier gescoord voor de kleine man!

Maar ook Marktplaats afstruinen werd een liefhebberij. Op zoek naar specifieke items die je voor een prikkie kon krijgen met verzendkosten. Mijn kind draagt straks items die dus alweer van één of twee seizoenen geleden zijn. Nou en, ik vind het mooi! Wel raar, voor mezelf zou ik geen tweedehandse kleding kopen, maar voor mijn kind wel. Feit is, dat babykleding doorgaans maar enkele weken of maanden gedragen wordt en vaak nog prima een tweede ronde mee kan. Ik heb onderhand geleerd hoe ik pillige kleding kan oplappen (met scheermesjes, mensen! Voorzichtigheid geboden mocht u de kleding niet willen slopen). En hoe ik verkleurde kleding of vage vlekken kan verwijderen (Steradent doet wonderen, mensen!) Want ja, op Marktplaats zie je niet altijd even goed hoe netjes het er uit ziet. Ik heb tot nu toe nog maar een pakje in mijn stofjes-recycle-bak gegooid, de rest is mooi en netjes genoeg om gedragen te worden door de kleine man straks.

Aliexpres had ik ook gauw ontdekt, ook te leuke kleertjes voor een paar euro. Wellicht niet gefabriceerd onder de juiste omstandigheden, dus ik heb daar ook niet veel gekocht. Wil als het even kan wel dat mijn kind in ethisch verantwoordde kleding loopt. Al heb ik er bij meerdere merken wel mijn twijfels bij hoor. Heb me er vooralsnog ook niet verder in verdiept. Maar vooral de Hema, dat is helemaal mijn ding! Ik ben inmiddels ook een bekende klant bij de Zeeman, die heeft ook zulke leuke kleertjes!

Maar ja, als je dan ergens halverwege de maand op je bankrekening kijkt en later je afgetrapte Adidasjes ziet, tsja, dan bedenk ik me weer dat ik ook eens iets voor mezelf moet kopen en zeker eens wat minder voor Guus. Die kleine man heeft onderhand een uitgebreidere garderobe dan zijn moeder en kan minstens anderhalf jaar vooruit met de kledingverzameling. Want als ik dan in maatje 56 tot 68 genoeg setjes blijk te hebben, gaan we toch over naar maatje 74? Het zijn helemaal niet de duurste kleertjes. Want soms tref ik websites met kinderkleding waar je leggings voor €34,95 kan kopen, u leest het goed, €34,95.

Leggings schijnen trouwens helemaal hip te zijn, ook voor jochies. Die van mij heeft er 'alvast' ook een paar, maar ehh.....die waren toch wel even 30 tientjes goedkoper. Ieder zo zijn ding. Al zou ik er het geld voor hebben, nog vind ik het niet nodig om zulke dure kleding te kopen. Kwaliteit daarentegen vind ik wel belangrijk, vandaar ook mijn eerste voorkeur voor de Hema. Het duurste kledingstuk dat ik kocht, was ( toevallig op de eerste officiële dag van deze zwangerschap, 31 maart), een truitje van Name-It, prijs alweer vergeten, maar vond het wel wat duur om het te kopen voor een kind dat toen nog niet bestond. Maar kon 'm niet laten hangen. Verder heb ik ook wel geluk met een schoonzusje die bij de Zeeman werkt en vrij recent met een geweldig lief berenpakje aan kwam zetten, die ik nergens meer in de Zeeman in de wijde omtrek kon vinden (oh ik ben zo'n freak die bijvoorbeeld even een ochtendje naar Beilen gaat om te kijken of ze daar nog nieuwe items hebben).

En dan krijg ik nog ergens eind dit jaar een babyshower. Mijn vriendinnen weten niet meer wat ze moeten kopen, want ik heb qua kleding alles al... Nu hoef ik eigenlijk ook niks, vind het gewoon leuk om met mijn vriendinnen stil te staan bij de komst van de kleine man. En stiekem wil ik zelf bepalen wat mijn kind draagt.... Sorry vriendinnen die graag babykleding kopen.

Liefde voor de Hema! 😍